ลลิลมองตามร่างสูงที่เห็นแต่เพียงเบื้องหลัง อีกครั้งแล้วที่เธอสามารถมองเห็นได้เพียงเท่านั้น จะมีใครเหมือนเธอบ้างนะที่ทำงานอยู่หน้าห้องผู้บริหารแท้ๆ แต่ยังไม่เคยได้เห็นหน้าตาของท่านเลยสักครั้ง
“ผู้ชายส่วนใหญ่จะมีโทนเสียงทุ้มต่ำแบบนี้หรือเปล่านะ” ดวงตาหวานที่มองตรงไปนั้นฉายแววครุ่นคิด
“ถ้าดิ้นหลุดจะให้รางวัล”
น้ำเสียงทุ้มๆ และใบหน้าหล่อจัดอย่างกับเทพบุตรของผู้ชายคนนั้นเหมือนจะเด่นชัดขึ้นมาอีกครั้ง เพียงแค่คิด.. ความร้อนวูบวาบก็วิ่งริ้วขึ้นสู่พวงแก้มนวลอย่างระงับไม่อยู่ สองมือตบเบาๆ ทั้งสองแก้มเพื่อไล่เลือดลมให้หมุนเวียน
“น้องลิลเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
นิภามองสาวน้อยหน้าใสที่ตบแก้มของตัวเองไปมาอย่างเอ็นดู หน้าแดงๆ เหมือนจะอายอะไรสักอย่างนั้นยิ่งดูยิ่งน่ารัก พลางคิดว่าทำไมเธอถึงไม่แต่งงานตั้งแต่อายุสัก 20 นะ จะได้มีลูกสาวน่ารักแบบนี้บ้าง น่าอิจฉาพ่อแม่ของลลิลจริงๆ ที่มีลูกสาว
