อภิรักษ์บ่นกับมารดาเสียงเบื่อหน่าย นึกถึงยัยผมเปียหน้าม้านี่ทีไร เขาปวดหัวทุกที
“น้องโตแล้วนะลูกไม่แก่นกะโหลกแล้วจ้ะ วันก่อนลูกกลับมาก่อนตอนงานแต่งของตาใหญ่ เลยไม่ได้เจอกับหนูรำเพย”
คุณอรอุมาพูดต่อไปเรื่อยๆ ให้ลูกชายฟัง
“ดีแล้วครับที่ไม่เจอ” อภิรักษ์ตอบมารดาอย่างใจคิด คุณอรอุมาถอนหายใจเบาๆ คิดในใจว่าคงไม่ง่ายตามที่ใจคิดแน่นอน
“แล้วแต่คุณแม่นะครับจะให้ใครมาอยู่บ้านเรา แต่อย่าให้เธอมายุ่งกับผมก็แล้วกัน ไม่งั้นผมจับตีก้นเหมือนตอนเด็กๆ”
อภิรักษ์ตัดบทอย่างไม่ใส่ใจ
คุณอรอุมายิ้มเจ้าเล่ห์ คิดในใจว่าถึงจะยากแค่ไหนนางก็จะทำให้สำเร็จให้ได้
นางพูดกับลูกชายคนเล็กสักครู่จึงขอตัวเดินขึ้นไปดูลูกสะใภ้ที่นอนอยู่บนห้อง
เปิดประตูห้องเข้าไปเห็นลูกสะใภ้นอนหลับอยู่บนเตียงนอนหนานุ่ม
คุณอรอุมาเดินเข้าไปนั่งบนเตียงใกล้ๆ กับร่างที่หลับไหลไม่รู้สึกตัว ใบหน้าสวยหวานเนียนใส ช่างน่ามองเป็นที่สุด นางยิ้ม
