เซิงหร่านชิงคิดสิ่งใดมิได้ในสมองของนางยามนี้เจ็บป่วยไปหมดแล้ว นางคิดถึงอ้าวเหิงจนถึงขั้นต้องขอร้องท่านพ่อของนางให้ส่งนางเข้ากองทัพไป แม้ว่านางนั้นจะขี่ม้ายิงธนูแทบมิได้เลยก็ตามเถิด
ยามที่นางเข้ามาในกองทัพนั้น นางก็ได้พบอ้าวเหิงอย่างที่นางฝัน แต่ทว่าอ้าวเหิงนั้นกลับต้องฝึกหนัก และนางนั้นเข้ากองทัพมาย่อมบุ่มบ่ามเข้าไปวุนวายกับบุรุษทหารชั้นสูงมิได้
แม้ว่านางนั้นจะเป็นสหายในามเยาว์ แต่ทว่าสตรีปกตินั้นเข้ามาในค่ายทหารมิได้ แต่ทว่าบิดาของนางคือแม่ทัพซ้ายนางจึงย่อมติดตามมาได้ทุกครา แต่ทั่วไปนั้นก็คงค้างแรมมิได้หากมิมีบิดานาง
เซิงหร่านชิงอดทนฝึกยิงธนูจนฝ่ามือของนางนั้นมีเลือดออก แต่ทว่านางกลับมิยอมแพ้ นางคิดว่าที่ผ่านมาเพราะนางมิได้ความนางจึงเรียกความสนใจจากอ้าวเหิงมิเคยได้ เช่นนี้ หากว่านางนั้นทำตนเก่งกล้าขึ้นมา สุดท้ายแล้วอ้าวเหิงจะต้องหันมามองนางอีกซักครา เซิงหร่านชิงเจ็บแผลที่ฝ่ามือจบแทบ
