ฉู่อ้าวเหิงนั่งจิบสุราอย่างเย็นใจ แต่ทว่าคนตรงหน้าขยับกายและนั่งหน้าเดี๋ยวขาวเดี๋ยวแดงอยู่ตลอด ฉู่อ้าวเหิงหัวเราะคิกอยากจะจับนางกินให้หมดสิ้นไปเต็มทนแล้ว ดวงตาคมนั้นมองไปที่นางดวงตาหวานเชื่อมและเอ่ยนุ่มนวลสอบถามนางขึ้นมา
“ตั้งแต่เจ้ามาที่นี่เหนื่อยยากมากหรือไม่ เริ่มเสียใจที่เร่งมาแล้วหรือไม่ หืม “
ใบหน้าหวานแดงขึ้นมาสายใบหน้าไปมาน้อยและนิ่งเงียบไป ฉู่อ้าวเหิงมิคิดว่านางจะเขินอายน่ารักยิ่ง ดื่มสุราแล้วเร่งไล่นางไปนอนเสีย
“พี่ให้ทหารทำห้องนอนให้เจ้าอยู่ที่ตรงกลางแล้ว ที่มีดอกไม้วาดเขียนอยู่ที่บานประตูนั้น นอนนั้นเป็นห้องขององครักษ์ทั้งหลายอย่าได้เข้าไปผิดเล่า ส่วนอักษรชุนนั้นสำหรับพี่ชายของเจ้าทั้งสองให้นอนรวมกันเสีย เพราะหากมิมีพี่ชายของเจ้าอยู่ที่นี่ ผู้คนล้วนครหาเจ้าอย่างแน่นอนแล้ว เช่นนั้นเจ้าก็เร่งไปนอนเถิด ราตรีนี้คงมิมีไออุ่นของตัวพี่แล้ว อย่าได้นอนคิดถึงคนเสียเล่า “
ฉู่อ้าวเหิงเ
