5.โจรป่า

1988 คำ
สถานการณ์ตอนนี้ทำให้เอวาทำตัวไม่ถูก ออสตินมองเธอด้วยสายตาราวกับนักล่าที่กำลังจ้องมองกระต่ายตัวเล็กๆ เอวาขยับผ้าห่มที่คลุมร่างเธออีกครั้ง มือทั้งสองกำผ้าไว้แน่นจนเธอรู้สึกเจ็บ อากาศเย็นเยียบยามค่ำคืนเสียดแทงที่ผิวขาวราวกับหิมะของเอวา ทว่าชายเบื้องหน้านั้น….ยามที่เธอมองเขา เธอรู้สึกว่าเธอกำลังจะหลอมละลายท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บนี้ ดยุคออสติน ใบหน้าราวกับภาพวาด เขาได้ความหล่อเหลาที่ยากจะละสายตามาจากท่านแกรนด์ดัชเชสรอนด้า รูปร่างที่สมส่วนงดงามไปด้วยมัดกล้ามจากท่านแกรนด์ดยุค ข้อดีของบิดามารดาล้วนมารวมอยู่ที่เขา เขาควรจะเป็นบุรุษในฝันของสาวๆ ด้วยซ้ำหากนับกันจากรูปลักษณ์ภายนอก ทว่าเมื่อมีข่าวลือเช่นนั้น….บรรดาสตรีทั้งหลายต่างเมินออสตินกันหมด เอวากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก “ท่านดยุคคะ…..” ออสตินนั่งลงที่พื้นเขายกเท้าที่ขาวราวกับหิมะของเธอขึ้นมาจูบเบาๆ เอวาทั้งเขินทั้งตกตะลึงกับการกระทำของเขา ออสตินพรมจูบและขบกัดเบาๆ อย่างหมั่นเคี้ยว ผิวพรรณที่เนียนละเอียดของเธอนั้นนุ่มลื่นยามเขาสัมผัส จนเขาอยากจะสำรวจทุกส่วนในร่างกายของเธอ ออสตินมองหน้าเอวาทั้งที่เขายังจูบที่ปลายเท้าเธออยู่ ……หรือว่าวันนี้เขาควรจะพอแต่นี้ก่อน?? ใบหน้าของเอวาที่มีร่องรอยของความกังวล….เธอกำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความคิดอีกครั้ง วันนี้….เธออาจยังไม่พร้อมที่จะเบ่งบานเพื่อเขา ออสตินลุกขึ้น เขานั่งลงบนเตียงก่อนจะยื่นมือไปกอดเอวา “….นอนเถอะ” ใบหน้าของเอวาขึ้นสีแดง เธอคิดว่าการที่เธอมานอนกับท่านดยุคเช่นนี้มันไม่ค่อยจะเหมาะสมเท่าไหร่ แต่ทว่าในใจลึกๆ ของเอวากลับมีความรู้สึกอบอุ่นน้อยๆ ขึ้นมาในหัวใจ เธอไม่เคยรู้จักกับ…ความรัก กับโคลว์เธอคิดว่านั่นน่าจะเป็นความชื่นชมมากกว่าความรักเพราะเธอไม่เคยคิดจะครอบครองโคลว์เลย ออสตินกอดเอวาแนบอก อกที่ไร้สิ่งปิดกั้นของเขาแนบลงกับอกหนุ่มหยุ่นของเธออย่างไม่มีช่องว่าง ค่ำคืนที่อากาศเหน็บหนาวจับใจ ออสตินยังคงมอบไออุ่นจากร่างกายของเขาให้สตรีที่อยู่ในอ้อมแขน เขาอยากจะหยุดเวลาลง…ไม่อยากให้รุ่นอรุณยามเช้ามาถึง เขาไม่อยากจะให้เธอออกไปจากอ้อมกอดของเขา ไม่อยากแยกจากเธอแม่แต่วินาทีเดียว ตัวตนของออสตินแข็งขืนขึ้นมา เอวาขมวดคิ้ว ตอนนี้เขากอดเธอแน่นจบเธอแทบจะหายใจไม่ออก แต่เธอก็ไม่กล้าโวยวายออกมา เพราะกลัวว่าออสตินจะทำมากกว่าการกอด…. ออสตินพยายามขยับตัวเพื่อให้ตัวตนของเขาแนบไปที่จุดไวต่อความรู้สึกของเธอ เอวาหน้าแดงเธอเม้มปากเน้น ออสตินแสยะยิ้ม เขาขยับเอวดันเข้าออกด้วยความเนิบช้า เอวารู้สึกว่าเธอกำลังตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง ทุกครั้งที่ออสตินดันตัวตนของเขาเข้ามามันจะเสียดสีไปยังจุดกึ่งกลางของเธอพอดีราวกับว่าเขาตั้งใจให้เป็นเช่นนั้น “ทะ…ท่านดยุคคะ” “หื้ม…ว่าไงเอวา” ออสตินก้มมามองสตรีในอ้อมกอดที่ใบหน้าของเธอแดงซ่าน เธอเม้มปากแน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองส่งเสียงที่น่าอายออกมา เอวารู้ดีว่าเธอควรจะผลักเขาออกไป…เธอไม่ควรเคลิบเคลิ้มไปกับรสสัมผัสที่เขามอบให้ เธอควรจะดึงดันและขัดขืน….ทว่าตัวเธอในตอนนี้ ราวกับถูกความต้องการครอบครองสติของเธอไปแล้ว ออสตินยังคงขยับเอวเรื่อยๆ ในบางจังหวะเขาก็เริ่มกระแทกแรงและถี่ขึ้น เขาสัมผัสได้ถึงความชุ่มชื้นของเธอ ตัวตนของเขาชุ่มไปด้วยน้ำหล่อลื่นสีใส ถึงแม่จะมีกางเกงซับในตัวบางกั้นอยู่แต่น้ำหล่อลื่นเธอก็ไหลลงมาจนเปียกชุ่มไปหมด ออสตินผละออกจากอ้อมกอดของเอวา เขาลงจากเตียงเพื่อเดินไปหยิบขวดไวน์ที่เปิดค้างไว้ เขายกไวน์ขึ้นมากรอกปากตัวเองก่อนจะบีบปากของเอวา เขาก้มหน้าลงไปป้อนไวน์ให้เธอ คำแล้ว….คำเล่า เอวารู้สึกว่าเธอเริ่มจะมึนงงอีกครั้ง ไวน์ที่ออสตินป้อนนั้นมีรสหวาน หวานชนิดที่ว่าเธอไม่เคยกินไวน์ที่ไหนหวานขนาดนี้มาก่อน เขาค่อยๆ สะกดให้เธอคิดแต่เรื่องเขา…..เอวาคิดว่าออสตินอาจจะเป็นพ่อมดหรือหมอผี เขาทำให้เธอกำลังคลั่งไปกับเขา เอวามองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของออสติน เขายกยิ้มร้ายๆ ราวกับว่าแผนการของเขาสำเร็จลุล่วง เธอมองเขาด้วยความหลงใหล ทุกสัมผัสที่เขามอบให้มันทำให้ดวงตาของเธอพร่ามัว สิ่งรอบข้างต่างไม่ชัดเจน มีเพียงสัมผัสที่เขามอบให้เธอเท่านั้นที่ชัดเจนในความรู้สึก ออสตินก้มลงมามอบจูบที่ลึกซึ้งให้เอวาอีกครั้ง ในครั้งนี้ไม่ได้นุ่มนวลดั่งครั้งก่อน เขาดุดันและรุนแรงดุจพายุที่พัดโหมกระหน่ำ เอวาเริ่มรู้ซึ้งแล้วว่าการจูบอ่อนโยนในคราแรกเป็นการล่อลวงเธอ….ให้เธอหลงไปกับความอบอุ่นและอ่อนโยนที่เขาสร้างขึ้นมา ออสตินถือเป็นบุรุษร้ายกาจ เอวามองใบหน้านั้นอีกครั้ง แม้คืนนี้จะไร้ซึ่งแสงจันทร์แต่ทว่าเธอยังคงเห็นใบหน้าของออสตินได้ชัดเจนแม้จะอยู่ในความมืดมิด ……เอวา….เธอจมดิ่งไปกับออสตินเสียแล้ว เขาค่อยๆ ไล่ต้อนเอวาจนเธอ ไร้ซึ่งหนทางหนี….. เขาแกล้งเปิดโอกาสให้เธอได้เลือกแต่ทว่าความจริงเธอไม่มีโอกาศนั้นเลย ออสตินถอดชุดคลุมอาบน้ำออก เผยให้เห็นร่างอันงดงามและแข็งแกร่ง หน้าอกที่เอวาเฝ้าฝันถึงปรากฏในสายตาของเธออย่างชัดเจนไร้สิ่งปิดกั้น ทุกสิ่งบนร่างกายออสตินล้วนแล้วแต่อยู่ในสายตาของเอวาไม่เว้นแม้แต่ตัวตนที่ใหญ่โตของเขา ออสตินขยับเข้าไปหาเอวา ในมือของเขายังคงถือขวดไวน์อยู่ ออสตินเทไวน์ลงมาราดที่ตัวตนของเขาก่อนจะยื่นไปที่หน้าเอวา เอวาเงยหน้ามองออสติน เขาใช้มือบีบปากของเอวาให้เธออ้าปากออก ก่อนจะค่อยๆ ดันตัวตนของเขา เข้าไปในปากเอวา เธอดูดกลืนไวน์ที่เปื้อนอยู่อย่างเบาๆ และนุ่มนวล ลิ้นที่ซุกซนของเธอควานหารสหวานที่ติดอยู่.. ออสตินหลับตาลง….กลิ่นดอกทิวลิปจากร่างกายของเธอยังคงชัดเจน…. เป็นเธอคนเดียวเท่านั้นที่เขาต้องการ …….. ออสตินยกมือขึ้นมานวดที่ขมับเบาๆ เมื่อคืนมันควรจะดำเนินไปตามที่เขาปรารถนา ทว่าเอวา….ดันเลือดกำเดาไหลอีกครั้ง และครั้งนี้มันไหลไม่ยอมหยุด!!!!…. เขาต้องหยุดกิจกรรมที่ตั้งใจจะทำกับเธอก่อน เพื่อไปพาหมอหลวงมารักษาเธอ….โดยที่เขาลืมไปว่าเธอคือนักบุญ…. หมอหลวงมองที่เขากับเอวาอย่างเหนื่อยอ่อน “ท่านเรียกข้ามารักษาท่านนักบุญหญิงงั้นหรือท่านดยุค?” จะทำยังได้ก็ตอนนั้นมันตกใจนี่!!! เขาก็ลืมไปว่าเธอเป็นนักบุญหญิง ส่วนเธอก็ลืมร่ายเวทย์รักษาตัวเอง!!! เอวากำลังนั่งอยู่บนรถม้า….วันนี้ต้องเดินทางไปที่สนามรบใกล้ชายแดนเมืองลูเซี่ยนเพื่อเตรียมความพร้อมเข้าสู่สงครามอย่างเต็มตัว เบื้องหน้าของเอวาคือซีโน่นักบุญอีกคนที่มาด้วยกัน ซีโน่เป็นชายร่างเล็กผิวขาวหน้าตาจิ้มลิ้ม…เขาเป็นลูกชายของท่านผู้ดูแลโบสถ์ “เอวา…เจ้าเตรียมตัวพร้อมแล้วใช่ไหม” เอวามองไปที่ซีโน่เธอถอนหายใจ จะพร้อมได้ยังไงเมื่อคืนแทบไม่ได้นอน!!! สัมผัสที่ออสตินมอบให้ยังติดอยู่ในความทรงจำของเอวา ไม่มีเลือนหาย “เอวาเจ้าพบโคลว์รึยัง?” เอวาส่ายหน้า “เขายังคงเจิดจ้าสมกับฉายาสามีในฝัน” ซีโน่หลับตาพริ้ม ใช่แล้ว…ซีโน่เองก็หลงรักโคลว์มาเนิ่นนานเรื่องนี้มีแค่เอวาและเจนเท่านั้นที่รู้ ยัคสมัยในตอนนี้ยังรับไม่ได้ถึงการรักเพศเดียวกัน ความเป็นอยู่ของซีโน่ค่อนข้างลำบากเขาจะเปิดเผยตัวตนเมื่ออยู่กับเอวาและเจนเท่านั้น “…ถึงแม้เจ้าจะเป็นเพื่อนแต่ข้าไม่ยกโคลว์ให้เจ้าหรอกนะซีโน่” ซีโน่หัวเราะ “ข้าควรจะไปบอกคนที่โบสถ์ดีไหมนะ ว่านักบุญหญิงออกมาจากห้องดยุคยามเช้าตรู่ในสภาพ….” เอวารีบยกมือขึ้นมาปิดปากซีโน่ “อย่าไปบอกคนอื่นไม่งั้น…ข้าจะ….” ซีโน่แกะมือเอวาออก เขาทำหน้ายียวน “จะอะไร…ห๊ะ!!!” “ตู้ม!!!!” เสียงระเบิดดังขึ้นที่ต้นขบวน ม้าตกใจจนกระโดดทำให้รถม้าพลิกตะแคง หัวของเอวาไปชนกับขอบหน้าต่าง ส่วนซีโน่แขนหัก….เพราะโดนเอวาเหยียบ… “บอกข้าทีว่าเจ้าไม่ได้ตั้งใจ!!!” เอวาหัวเราะ เธอยกมือขึ้นมาร่ายเวทย์รักษาให้ซีโน่ ก่อนจะร่ายเวทย์รักษาตัวเอง “เคร้ง!!! เคร้ง!!!” เสียงดาบกระทบกัน เอวามองหน้าซีโน่ด้วยอาการตกใจ “คุ้มกันท่านนักบุญ!!!!…มีโจรป่าบุก!!!!” ซีโน่รีบพาเอวาลงมาจากรถม้าเพื่อดูสถานการณ์ เขาจับดาบที่เอวแน่น “อย่าบอกว่าเจ้าจะไปสู้กับโจร” ซีโน่หันมาหน้าเอวาพร้อมกับถอนหายใจ “ข้าจะป้องกันตัว…ป้องกันแค่ตัวเองเท่านั้นไม่ได้ป้องกันเจ้า!!!” “เคร้ง!!!” “เห้ย!!!” โจรป่าหันดาบมาหาซีโน่…ก่อนจะฟันลงไปที่เขา ซีโน่รีบยกดาบขึ้นมาป้องกันตัว เอวาร่ายเวทย์เพื่อที่จะช่วยซีโน่ “หมับ!!!” มีมือปริศนามาคว้าข้อมือเธอไว้ พอหันไปก็พบกับ…..ชายผมยาวที่หลุดรุ่ยลงมาจากการต่อสู้ ใบหน้าคมเข้มผิวไหม้แดด สายตาที่คมกริบริมฝีปากบางของเขาแสยะยิ้มออกมา…. นี่มัน….คนหล่อ!!!! เอวารู้สึกว่าดวงตาเธอกำลังพร่ามัวเพราะความหล่อคมเข้มของชายที่จับมือเธอ “เคร้ง!!!” ซีโน่ที่ล้มโจรป่าร่างยักษ์ก่อนหน้าหันมาช่วยเอวา เขาฟันไปที่ชายปริศนาแต่ทว่าชายผู้นั้นป้องกันไว้ได้ทัน “ปล่อยนางนะ!!!!…จับข้าไปแทนเถอะ….” “…….” เอวามองไปที่ซีโน่ด้วยสีหน้าพูดไม่ออก “วางใจข้าจับเจ้าไปด้วยแน่…เพราะตามคำสั่งคือต้องจับนักบุญไปให้หมด!!!” ซีโน่ทิ้งดาบในมือลงก่อนจะวิ่งไปเกาะแขนอีกข้างของชายปริศนา “ไปกันเถอะ…ท่านโจร” “ซีโน่….เจ้าบ้าไปแล้วรึไง!!!!” เอวามองซีโน่ด้วยความเดือดดาล “เขาจับข้าก่อน….เค้าเป็นของข้า!!!!” หลังจากนั้นซีโน่กับเอวาก็เถียงกัน…. “……” คราวนี้เป็นเดม่อนที่หมดคำจะพูด คำสั่งของเจ้านายเขาคือให้มาลักพาตัวนักบุญ….แต่เขาไม่คิดว่านักบุญที่เขาต้องมาลักพาตัวนั้น…..จะปัญญาอ่อนเช่นนี้……
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม