5.โจรป่า
1988 คำ
สถานการณ์ตอนนี้ทำให้เอวาทำตัวไม่ถูก
ออสตินมองเธอด้วยสายตาราวกับนักล่าที่กำลังจ้องมองกระต่ายตัวเล็กๆ เอวาขยับผ้าห่มที่คลุมร่างเธออีกครั้ง มือทั้งสองกำผ้าไว้แน่นจนเธอรู้สึกเจ็บ
อากาศเย็นเยียบยามค่ำคืนเสียดแทงที่ผิวขาวราวกับหิมะของเอวา ทว่าชายเบื้องหน้านั้น….ยามที่เธอมองเขา เธอรู้สึกว่าเธอกำลังจะหลอมละลายท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บนี้
ดยุคออสติน ใบหน้าราวกับภาพวาด เขาได้ความหล่อเหลาที่ยากจะละสายตามาจากท่านแกรนด์ดัชเชสรอนด้า รูปร่างที่สมส่วนงดงามไปด้วยมัดกล้ามจากท่านแกรนด์ดยุค
ข้อดีของบิดามารดาล้วนมารวมอยู่ที่เขา เขาควรจะเป็นบุรุษในฝันของสาวๆ ด้วยซ้ำหากนับกันจากรูปลักษณ์ภายนอก
ทว่าเมื่อมีข่าวลือเช่นนั้น….บรรดาสตรีทั้งหลายต่างเมินออสตินกันหมด
เอวากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“ท่านดยุคคะ…..”
ออสตินนั่งลงที่พื้นเขายกเท้าที่ขาวราวกับหิมะของเธอขึ้นมาจูบเบาๆ
เอวาทั้งเขินทั้งตกตะลึงกับการกระทำของเขา
ออสตินพรมจูบและขบกัดเบาๆ อย่างหมั่นเคี้ยว ผิวพรรณที่เนียนละเอียดของเธอนั้นนุ่มลื่นยามเขาสัมผัส จนเขาอยากจะสำรวจทุกส่วนในร่างกายของเธอ
ออสตินมองหน้าเอวาทั้งที่เขายังจูบที่ปลายเท้าเธออยู่
……หรือว่าวันนี้เขาควรจะพอแต่นี้ก่อน??
ใบหน้าของเอวาที่มีร่องรอยของความกังวล….เธอกำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความคิดอีกครั้ง
วันนี้….เธออาจยังไม่พร้อมที่จะเบ่งบานเพื่อเขา ออสตินลุกขึ้น เขานั่งลงบนเตียงก่อนจะยื่นมือไปกอดเอวา
“….นอนเถอะ”
ใบหน้าของเอวาขึ้นสีแดง เธอคิดว่าการที่เธอมานอนกับท่านดยุคเช่นนี้มันไม่ค่อยจะเหมาะสมเท่าไหร่ แต่ทว่าในใจลึกๆ ของเอวากลับมีความรู้สึกอบอุ่นน้อยๆ ขึ้นมาในหัวใจ
เธอไม่เคยรู้จักกับ…ความรัก
กับโคลว์เธอคิดว่านั่นน่าจะเป็นความชื่นชมมากกว่าความรักเพราะเธอไม่เคยคิดจะครอบครองโคลว์เลย
ออสตินกอดเอวาแนบอก อกที่ไร้สิ่งปิดกั้นของเขาแนบลงกับอกหนุ่มหยุ่นของเธออย่างไม่มีช่องว่าง
ค่ำคืนที่อากาศเหน็บหนาวจับใจ
ออสตินยังคงมอบไออุ่นจากร่างกายของเขาให้สตรีที่อยู่ในอ้อมแขน เขาอยากจะหยุดเวลาลง…ไม่อยากให้รุ่นอรุณยามเช้ามาถึง เขาไม่อยากจะให้เธอออกไปจากอ้อมกอดของเขา
ไม่อยากแยกจากเธอแม่แต่วินาทีเดียว
ตัวตนของออสตินแข็งขืนขึ้นมา เอวาขมวดคิ้ว ตอนนี้เขากอดเธอแน่นจบเธอแทบจะหายใจไม่ออก แต่เธอก็ไม่กล้าโวยวายออกมา เพราะกลัวว่าออสตินจะทำมากกว่าการกอด….
ออสตินพยายามขยับตัวเพื่อให้ตัวตนของเขาแนบไปที่จุดไวต่อความรู้สึกของเธอ
เอวาหน้าแดงเธอเม้มปากเน้น ออสตินแสยะยิ้ม เขาขยับเอวดันเข้าออกด้วยความเนิบช้า
เอวารู้สึกว่าเธอกำลังตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง ทุกครั้งที่ออสตินดันตัวตนของเขาเข้ามามันจะเสียดสีไปยังจุดกึ่งกลางของเธอพอดีราวกับว่าเขาตั้งใจให้เป็นเช่นนั้น
“ทะ…ท่านดยุคคะ”
“หื้ม…ว่าไงเอวา”
ออสตินก้มมามองสตรีในอ้อมกอดที่ใบหน้าของเธอแดงซ่าน เธอเม้มปากแน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองส่งเสียงที่น่าอายออกมา
เอวารู้ดีว่าเธอควรจะผลักเขาออกไป…เธอไม่ควรเคลิบเคลิ้มไปกับรสสัมผัสที่เขามอบให้ เธอควรจะดึงดันและขัดขืน….ทว่าตัวเธอในตอนนี้ ราวกับถูกความต้องการครอบครองสติของเธอไปแล้ว
ออสตินยังคงขยับเอวเรื่อยๆ ในบางจังหวะเขาก็เริ่มกระแทกแรงและถี่ขึ้น
เขาสัมผัสได้ถึงความชุ่มชื้นของเธอ ตัวตนของเขาชุ่มไปด้วยน้ำหล่อลื่นสีใส ถึงแม่จะมีกางเกงซับในตัวบางกั้นอยู่แต่น้ำหล่อลื่นเธอก็ไหลลงมาจนเปียกชุ่มไปหมด
ออสตินผละออกจากอ้อมกอดของเอวา เขาลงจากเตียงเพื่อเดินไปหยิบขวดไวน์ที่เปิดค้างไว้ เขายกไวน์ขึ้นมากรอกปากตัวเองก่อนจะบีบปากของเอวา เขาก้มหน้าลงไปป้อนไวน์ให้เธอ คำแล้ว….คำเล่า
เอวารู้สึกว่าเธอเริ่มจะมึนงงอีกครั้ง ไวน์ที่ออสตินป้อนนั้นมีรสหวาน หวานชนิดที่ว่าเธอไม่เคยกินไวน์ที่ไหนหวานขนาดนี้มาก่อน
เขาค่อยๆ สะกดให้เธอคิดแต่เรื่องเขา…..เอวาคิดว่าออสตินอาจจะเป็นพ่อมดหรือหมอผี เขาทำให้เธอกำลังคลั่งไปกับเขา
เอวามองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของออสติน เขายกยิ้มร้ายๆ ราวกับว่าแผนการของเขาสำเร็จลุล่วง
เธอมองเขาด้วยความหลงใหล ทุกสัมผัสที่เขามอบให้มันทำให้ดวงตาของเธอพร่ามัว สิ่งรอบข้างต่างไม่ชัดเจน มีเพียงสัมผัสที่เขามอบให้เธอเท่านั้นที่ชัดเจนในความรู้สึก
ออสตินก้มลงมามอบจูบที่ลึกซึ้งให้เอวาอีกครั้ง ในครั้งนี้ไม่ได้นุ่มนวลดั่งครั้งก่อน เขาดุดันและรุนแรงดุจพายุที่พัดโหมกระหน่ำ
เอวาเริ่มรู้ซึ้งแล้วว่าการจูบอ่อนโยนในคราแรกเป็นการล่อลวงเธอ….ให้เธอหลงไปกับความอบอุ่นและอ่อนโยนที่เขาสร้างขึ้นมา
ออสตินถือเป็นบุรุษร้ายกาจ เอวามองใบหน้านั้นอีกครั้ง
แม้คืนนี้จะไร้ซึ่งแสงจันทร์แต่ทว่าเธอยังคงเห็นใบหน้าของออสตินได้ชัดเจนแม้จะอยู่ในความมืดมิด
……เอวา….เธอจมดิ่งไปกับออสตินเสียแล้ว
เขาค่อยๆ ไล่ต้อนเอวาจนเธอ ไร้ซึ่งหนทางหนี…..
เขาแกล้งเปิดโอกาสให้เธอได้เลือกแต่ทว่าความจริงเธอไม่มีโอกาศนั้นเลย
ออสตินถอดชุดคลุมอาบน้ำออก เผยให้เห็นร่างอันงดงามและแข็งแกร่ง หน้าอกที่เอวาเฝ้าฝันถึงปรากฏในสายตาของเธออย่างชัดเจนไร้สิ่งปิดกั้น ทุกสิ่งบนร่างกายออสตินล้วนแล้วแต่อยู่ในสายตาของเอวาไม่เว้นแม้แต่ตัวตนที่ใหญ่โตของเขา ออสตินขยับเข้าไปหาเอวา ในมือของเขายังคงถือขวดไวน์อยู่
ออสตินเทไวน์ลงมาราดที่ตัวตนของเขาก่อนจะยื่นไปที่หน้าเอวา
เอวาเงยหน้ามองออสติน เขาใช้มือบีบปากของเอวาให้เธออ้าปากออก ก่อนจะค่อยๆ ดันตัวตนของเขา เข้าไปในปากเอวา
เธอดูดกลืนไวน์ที่เปื้อนอยู่อย่างเบาๆ และนุ่มนวล ลิ้นที่ซุกซนของเธอควานหารสหวานที่ติดอยู่..
ออสตินหลับตาลง….กลิ่นดอกทิวลิปจากร่างกายของเธอยังคงชัดเจน….
เป็นเธอคนเดียวเท่านั้นที่เขาต้องการ
……..
ออสตินยกมือขึ้นมานวดที่ขมับเบาๆ เมื่อคืนมันควรจะดำเนินไปตามที่เขาปรารถนา ทว่าเอวา….ดันเลือดกำเดาไหลอีกครั้ง
และครั้งนี้มันไหลไม่ยอมหยุด!!!!….
เขาต้องหยุดกิจกรรมที่ตั้งใจจะทำกับเธอก่อน เพื่อไปพาหมอหลวงมารักษาเธอ….โดยที่เขาลืมไปว่าเธอคือนักบุญ….
หมอหลวงมองที่เขากับเอวาอย่างเหนื่อยอ่อน
“ท่านเรียกข้ามารักษาท่านนักบุญหญิงงั้นหรือท่านดยุค?”
จะทำยังได้ก็ตอนนั้นมันตกใจนี่!!! เขาก็ลืมไปว่าเธอเป็นนักบุญหญิง ส่วนเธอก็ลืมร่ายเวทย์รักษาตัวเอง!!!
เอวากำลังนั่งอยู่บนรถม้า….วันนี้ต้องเดินทางไปที่สนามรบใกล้ชายแดนเมืองลูเซี่ยนเพื่อเตรียมความพร้อมเข้าสู่สงครามอย่างเต็มตัว เบื้องหน้าของเอวาคือซีโน่นักบุญอีกคนที่มาด้วยกัน
ซีโน่เป็นชายร่างเล็กผิวขาวหน้าตาจิ้มลิ้ม…เขาเป็นลูกชายของท่านผู้ดูแลโบสถ์
“เอวา…เจ้าเตรียมตัวพร้อมแล้วใช่ไหม”
เอวามองไปที่ซีโน่เธอถอนหายใจ จะพร้อมได้ยังไงเมื่อคืนแทบไม่ได้นอน!!!
สัมผัสที่ออสตินมอบให้ยังติดอยู่ในความทรงจำของเอวา ไม่มีเลือนหาย
“เอวาเจ้าพบโคลว์รึยัง?”
เอวาส่ายหน้า
“เขายังคงเจิดจ้าสมกับฉายาสามีในฝัน” ซีโน่หลับตาพริ้ม
ใช่แล้ว…ซีโน่เองก็หลงรักโคลว์มาเนิ่นนานเรื่องนี้มีแค่เอวาและเจนเท่านั้นที่รู้ ยัคสมัยในตอนนี้ยังรับไม่ได้ถึงการรักเพศเดียวกัน ความเป็นอยู่ของซีโน่ค่อนข้างลำบากเขาจะเปิดเผยตัวตนเมื่ออยู่กับเอวาและเจนเท่านั้น
“…ถึงแม้เจ้าจะเป็นเพื่อนแต่ข้าไม่ยกโคลว์ให้เจ้าหรอกนะซีโน่”
ซีโน่หัวเราะ
“ข้าควรจะไปบอกคนที่โบสถ์ดีไหมนะ ว่านักบุญหญิงออกมาจากห้องดยุคยามเช้าตรู่ในสภาพ….”
เอวารีบยกมือขึ้นมาปิดปากซีโน่
“อย่าไปบอกคนอื่นไม่งั้น…ข้าจะ….”
ซีโน่แกะมือเอวาออก เขาทำหน้ายียวน
“จะอะไร…ห๊ะ!!!”
“ตู้ม!!!!”
เสียงระเบิดดังขึ้นที่ต้นขบวน ม้าตกใจจนกระโดดทำให้รถม้าพลิกตะแคง หัวของเอวาไปชนกับขอบหน้าต่าง ส่วนซีโน่แขนหัก….เพราะโดนเอวาเหยียบ…
“บอกข้าทีว่าเจ้าไม่ได้ตั้งใจ!!!”
เอวาหัวเราะ เธอยกมือขึ้นมาร่ายเวทย์รักษาให้ซีโน่ ก่อนจะร่ายเวทย์รักษาตัวเอง
“เคร้ง!!! เคร้ง!!!”
เสียงดาบกระทบกัน เอวามองหน้าซีโน่ด้วยอาการตกใจ
“คุ้มกันท่านนักบุญ!!!!…มีโจรป่าบุก!!!!”
ซีโน่รีบพาเอวาลงมาจากรถม้าเพื่อดูสถานการณ์ เขาจับดาบที่เอวแน่น
“อย่าบอกว่าเจ้าจะไปสู้กับโจร”
ซีโน่หันมาหน้าเอวาพร้อมกับถอนหายใจ
“ข้าจะป้องกันตัว…ป้องกันแค่ตัวเองเท่านั้นไม่ได้ป้องกันเจ้า!!!”
“เคร้ง!!!”
“เห้ย!!!”
โจรป่าหันดาบมาหาซีโน่…ก่อนจะฟันลงไปที่เขา ซีโน่รีบยกดาบขึ้นมาป้องกันตัว เอวาร่ายเวทย์เพื่อที่จะช่วยซีโน่
“หมับ!!!”
มีมือปริศนามาคว้าข้อมือเธอไว้ พอหันไปก็พบกับ…..ชายผมยาวที่หลุดรุ่ยลงมาจากการต่อสู้ ใบหน้าคมเข้มผิวไหม้แดด สายตาที่คมกริบริมฝีปากบางของเขาแสยะยิ้มออกมา….
นี่มัน….คนหล่อ!!!!
เอวารู้สึกว่าดวงตาเธอกำลังพร่ามัวเพราะความหล่อคมเข้มของชายที่จับมือเธอ
“เคร้ง!!!”
ซีโน่ที่ล้มโจรป่าร่างยักษ์ก่อนหน้าหันมาช่วยเอวา เขาฟันไปที่ชายปริศนาแต่ทว่าชายผู้นั้นป้องกันไว้ได้ทัน
“ปล่อยนางนะ!!!!…จับข้าไปแทนเถอะ….”
“…….” เอวามองไปที่ซีโน่ด้วยสีหน้าพูดไม่ออก
“วางใจข้าจับเจ้าไปด้วยแน่…เพราะตามคำสั่งคือต้องจับนักบุญไปให้หมด!!!”
ซีโน่ทิ้งดาบในมือลงก่อนจะวิ่งไปเกาะแขนอีกข้างของชายปริศนา
“ไปกันเถอะ…ท่านโจร”
“ซีโน่….เจ้าบ้าไปแล้วรึไง!!!!”
เอวามองซีโน่ด้วยความเดือดดาล
“เขาจับข้าก่อน….เค้าเป็นของข้า!!!!”
หลังจากนั้นซีโน่กับเอวาก็เถียงกัน….
“……”
คราวนี้เป็นเดม่อนที่หมดคำจะพูด คำสั่งของเจ้านายเขาคือให้มาลักพาตัวนักบุญ….แต่เขาไม่คิดว่านักบุญที่เขาต้องมาลักพาตัวนั้น…..จะปัญญาอ่อนเช่นนี้……
- ผู้เขียน
