สัญญาเถื่อนเมียบำเรอ

ของเล่น

เจนจิราเดินไปเดินมาในห้องนอนกว้างของคลังแสง เธออาบน้ำใส่ชุดนอนกางเกงขายาวและเสื้อยืด พร้อมชุดชั้นในหลายๆ ชั้น เธอไม่อยากให้เขาขึ้นมาและจะนอนก็นอนไม่หลับด้วยกลัวว่าคลังแสงจะขึ้นมา เธอเฝ้าเดินไปเดินมาในห้องนอนที่ไม่คุ้นเคยพร้อมมองไปยังประตูห้องนอน ที่ตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้วเขาก็ยังไม่ขึ้นมา เธอกลัว...กลัวว่าเขาจะใช้สิทธิ์กับเธอคืนนี้

“เจน...เจน เธอต้องไม่กลัว เธอมาที่นี่เพื่อพ่อกับแม่ ท่องไว้ คนสารเลวหน้าเลือดนั้นไม่ทำอะไรเธอหรอก ก็แค่นอนด้วยเท่านั้น ใช่...แค่นอนด้วยเท่านั้น”

เธอพยายามบอกตัวเองให้คิดบวกไม่ให้คิดกังวลสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น แต่แล้วก็ต้องเบิกตากว้างมองจ้องไปยังประตูห้องที่ถูกเปิดผลักเข้ามาพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของเขา เธอกลืนน้ำลายตัวเองลงคอด้วยความยากลำบากเมื่อได้เห็นใบหน้าหล่อของเขาที่แต่งแต้มเคราสากล้อมกรอบหน้าได้ลงตัว ดูแล้วดุดันน่าเกรงขาม

“ทำไมยังไม่นอนเจน หรือว่ารอฉัน” ถามพร้อมกับปิดประตูห้องแล้วเดินเข้าไปหาคนที่ยืนอยู่กลางห้องนอนของตัวเอง

“คะ...คือ...”

“คืออะไร รอฉันเหรอ” เดินมาใกล้ร่างเล็กที่อาบน้ำประแป้งหอมกรุ่น เขาสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ เมื่อเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเจนจิรา เขามองร่างเล็กตลอดร่าง หล่อนใส่ชุดนอนเหมือนเด็ก ชุดนอนลายหมีพูห์

“จะใส่ทำไมชุดนอน ใส่แล้วก็ต้องถอดอยู่ดี” ยกมือขึ้นจับไหล่ของเธอและก็ต้องยิ้มขำเมื่อเจนจิราสะดุ้ง

“คะ...คือ...”

“เธอกลัวฉัน”

“ฉันไม่ได้กลัวคุณ ฉันเกลียดต่างหาก” สบตาของคนตัวโตแล้วปัดมือใหญ่ออกจากไหล่ตัวเองทันที ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอนั้นกลัวเขา กลัวจนแทบพูดอะไรไม่ออก แต่พอได้ยินเขาถามแบบนั้น หล่อนก็กัดฟันฝืนความกลัวโต้ตอบออกมา

“ดี เวลาอยู่บนเตียงก็ให้เก่งเหมือนปากแบบนี้นะ ฉันไม่ชอบอะไรจืดๆ หรอกนะ แกงจืดน่ะ มันน่าเบื่อ หัดทำตัวให้จัดจ้านบ้าง และถ้าอยากได้โฉนดบ้านและที่นาคืนก็หัดเอาใจฉันไม่ใช่นิ่งปากดีแบบนี้” พูดจบก็เดินเลยผ่านเธอไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ คลังแสงถอดเสื้อยืดที่ชื้นไปด้วยเหงื่อไคลโยนลงตะกร้าหน้าห้องน้ำแล้วตามด้วยกางเกงโดยไม่สนใจว่าเจนจิราจะมองอยู่ เพราะหล่อนต้องคุ้นชินกับเขา ยังไงเสียก็ต้องได้เห็นอยู่แล้ว ด้านเจนจิราเมื่อเห็นคนตัวโตถอดเสื้อแล้วก็กำลังถอดกางเกง เธอรีบเบือนหันหน้าหนีทันที

“ถ่างขารอฉันบนเตียง อาบน้ำเสร็จฉันจะมาทดลองสินค้าอย่างเธอ อยากรู้เหมือนกันว่าจะคุ้มกับสิ่งที่ฉันจะให้ไหม”

พูดจบก็เดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยร่างเปลือยเปล่า หนุ่มใหญ่เข้าไปในห้องน้ำเปิดฝักบัวอาบชำระร่างกายของตัวเองด้วยความเพลิดเพลิน ส่วนคนที่อยู่ด้านนอกนั้นกระสับกระส่ายหวาดกลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้น เธอเดินกุมมือตัวเองแน่นกลับไปกลับมาในห้องแล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงใหญ่ สายตาก็จับจ้องไปยังประตูห้องน้ำที่ปิดสนิท หล่อนกลัวคนข้างใน กลัวเรื่องที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้

เฮ้อ!

เจนจิราถอนหายใจแรงเมื่อคิดว่าตัวเองไม่มีทางเลือกไปมากกว่านี้แล้ว เมื่อตัดสินใจแล้วก็ต้องยอมรับ แม้ว่าจะเกลียดคนตัวโตมากแค่ไหน แต่เพื่อพ่อกับแม่ เพื่อบ้านหลังน้อย เพื่อที่นาของตัวเอง เธอกัดฟันแน่นปลุกตัวเองให้ฮึดสู้กับเรื่องที่จะเกิดขึ้น แม้ว่าในใจนั้นจะหวาดกลัวมากแค่ไหนก็ตาม

หญิงสาวพยายามทำตัวเองให้เข้มแข็ง แม้ว่าเรื่องที่จะเจอหลังจากนี้จะเป็นเรื่องที่เธอกลัวมาตลอด เธอไม่เคยมีแฟน แม้จะมีผู้ชายมาจีบมากมายตอนเรียนอยู่กรุงเทพฯ แต่ด้วยความที่อยากโฟกัสเรื่องเรียนก่อนเลยไม่อยากมีแฟนกลัวว่าจะทำให้เสียการเรียน ส่วนเพื่อนๆ ในกลุ่มพากันมีแฟนหมดแล้วและต่างคนก็มาเล่าเรื่องความรักความลับบนเตียงให้ฟังว่าเป็นยังไง บางคนบอกว่าดี ส่วนบางคนก็บอกว่าไม่มีแฟนน่ะดีแล้ว เจ็บจะตายเวลามีอะไรกัน และเธอเลือกจะเชื่อเพื่อนที่บอกว่าเจ็บมากกว่าเพื่อนที่บอกว่าก็ดี

เสียงน้ำในห้องน้ำหยุดลงพร้อมกับประตูห้องน้ำเปิดกว้างออกและปรากฏร่างเปลือยเปล่าไร้ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอว เจนจิราจ้องมองไปยังภาพเปลือยเปล่าตรงหน้าอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ แม้จะตกใจแต่เมื่อได้เห็นเรือนกายกำยำของบุรุษราวกับนายแบบที่หลุดออกมาจากนิตยสาร ผิวกายทองแดงเล็กน้อย กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ หน้าท้องก็เป็นลูกคลื่น หล่อนมองจ้องไม่วางตา หยดน้ำที่เกาะตามเนื้อตัวของเขามันหยดและไหลผ่านเป็นทางยาวจนเธอต้องมองตามว่ามันจะไหลไปสิ้นสุดตรงไหน มองไล้ต่ำมาเรื่อยๆ จนมาถึงเอวสอบและก็ต่ำลงไปยังเอว เธออ้าปากกว้างเมื่อเห็นสิ่งที่สงบนิ่งหย่อนตามแรงโน้มถ่วงของโลกแล้วรีบยกมือขึ้นปิดตาทันที

หึหึ

แม้ว่าสายตาของเจนจิราจะมองเขาตั้งแต่หัวจดปลายเท้า เขาก็มองออกว่าภายใต้ดวงตากลมโตของหญิงสาวนั้นกำลังหวาดกลัวเขาอยู่ เขาสะบัดหัวไล่น้ำแรงๆ แล้วเดินก้าวยาวๆ ไปหาหล่อนอย่างช้าๆ คลังแสงจงใจเดินตัวเปลือยออกมาโดยทิ้งผ้าเช็ดตัวที่เช็ดแล้วทิ้งไว้ในตะกร้าเก็บผ้าเปียกในห้องน้ำ

“ถึงเวลาทำงานของเธอแล้วเจน” เขาบอกเสียงต่ำทุ้มเมื่อมาหยุดอยู่ตรงหน้าของคนที่นั่งตัวเกร็งนิ่งบนเตียง

ตึก! ตัก! ตึก! ตัก!

เสียงหัวใจของเจนจิราเต้นแรงผิดจังหวะเมื่อตอนนี้ร่างเปลือยมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า และสายตาของเธอก็มองจ้องอยู่กับความเป็นชายของเขา หล่อนกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอด้วยความยากลำบากเมื่อได้มองมันใกล้ๆ แม้ว่ามันจะยังนิ่งนอนอยู่ แต่มันก็ไม่ได้น้อย มันทั้งใหญ่และยาว เธอแหงนเงยหน้าขึ้นสบตาคมเข้มของเจ้าของร่างที่ก้มมองต่ำมองดูเธออยู่เช่นกัน

“ทำงานของเธอได้แล้วเจน ทำให้ฉันตื่นด้วยปากสิ” เขาสั่งเสียงพร่าต่ำพร้อมกับแอ่นเด้งยกเอวสอบเข้าหาหน้าของเธอที่อยู่ห่างแค่เพียงคืบมือเท่านั้น

เจนจิราเข้าใจว่าเขาหมายถึงยังไง แต่จะทำยังไง หล่อนไม่เคยทำ ไม่รู้จะเริ่มยังไง หวาดกลัวความเป็นตัวตนของหนุ่มใหญ่ หล่อนเม้มปากมองหน้าของเขานิ่งไม่ยอมขยับตัวหรือแม้แต่มือและปากตามที่เขาต้องการ

“อย่าทำให้ฉันต้องยกเลิกสัญญาบนรถของเรา ถ้ายังอยากมีบ้านให้พ่อแม่ซุกหัวนอนก็จัดการซะ ฉันเกลียดคนที่เงอะงะที่สุด” ใช่...เขาไม่ชอบผู้หญิงที่ไม่เป็นงาน แต่ทำไมครั้งนี้เขาถึงต้องการคนไร้ประสบการณ์อย่างเจนจิรา

เมื่อจบคำขู่ของคนตัวโตตรงหน้า เธอก็ยกมือของตัวเองที่กำแน่นอยู่หน้าตักขึ้นมาจับความเป็นบุรุษของเขาที่กลางหว่างขาแข็งแรง มือน้อยสั่นเทาเล็กน้อยเมื่อสัมผัสถูกความใหญ่โตของเขา ไม่อยากคิดถ้ามันตื่นเต็มตัวพร้อม มันจะใหญ่แค่ไหน เธอลูบมือเงอะงะตัวเองไปมากับความเป็นบุรุษและอีกมือลูบไล้ถูไถไปมากับพวงสวรรค์ที่ห้อยขนาบอยู่ข้างลำกายอุ่นนิ่มของเขา