ร่างเล็กขยับตัวไปมาไล่ความปวดเมื่อยของร่างกาย พอขยับพลิกตัวก็ต้องสูดปากเจ็บกลางร่าง และก็นึกได้ว่าเมื่อคืนตัวเองทำอะไรไปบ้าง เจนจิราเบิกตากว้างทันทีเมื่อภาพทุกอย่างมันฉายซ้ำขึ้นมา เธอตื่นขึ้นมองหาเจ้าของห้องไม่เจอ เธอเจอแต่คนที่นั่งเก้าอี้อยู่ข้างๆ
“ป้าจิต”
“ค่ะ คุณเจนตื่นแล้วเหรอคะ ป้าเอาโจ๊กกับยาแก้ปวดมาให้ค่ะ เผื่อว่าคุณจะไม่สบาย ป้าเลย...”
“หนูไม่เป็นอะไรค่ะ หนูแค่อ่อนเพลียและมึนหัวนิดหน่อยค่ะ กี่โมงแล้วคะป้าจิต” เธอถามเพราะวันนี้เธอมีสอนหนังสือ และพอจะลุกขึ้นก็ต้องนิ่วหน้าบิดเบี้ยวทันทีเมื่อความเจ็บปวดกลางร่างยังคงย้ำให้รู้ว่าเธอนั้นถูกเขาพรากสิ่งสำคัญไปแล้ว
“นอนก่อนเถอะค่ะ ถ้าเจ็บก็ไม่ควรลุกเดี๋ยวจะไม่สบายได้ ตอนนี้บ่ายสองโมงแล้วค่ะ” นางบอกกับเด็กสาวที่ตนเองเอ็นดู
“วะ...ว่าไงนะคะ แล้วทำไมป้าจิตไม่ปลุกหนูคะ”
“เสี่ยสั่งไว้ว่าห้ามปลุกค่ะ อีกอย่างถ้าคุณเจนห่วงเรื่องไปสอน ไม่ต้องห่
