ลิมบ่นเบาๆ หลังจากเสียงฝีเท้าเจ้าของเสียงนั่นไกลห่างไปแล้ว ฉันขมวดคิ้วมองหน้าร่างใกล้ๆ ด้วยความสงสัยก่อนจะปริปากถาม ใบหน้าอันเต็มไปด้วยบาดแผลผนวกกับแววตาที่อัดแน่นไปด้วยความวิตกของเขาทำให้ฉันรู้สึกแย่ไปด้วย ฉันไม่เคยเห็นคนกวนๆ เช่นเขามีสีหน้าแบบนี้เลย
มีอะไรหรือเปล่านะ
“นายพูดอะไรน่ะ” ฉันถามเขา
“หุบปากไปเหอะน่า ไปๆ จะพาไปส่ง” ลิมดันตัวเองขึ้นชะโงกมองอะไรบางอย่างด้วยความระมัดระวังแล้วเดินนำหน้าฉันไป ฉันลุกขึ้นแล้วเดินตามเขา ในหัวสมองเต็มไปด้วยความสงสัย ฉันมั่นใจว่าลิมมีเรื่องไม่สบายใจหรืออะไรสักอย่างแน่ๆ เพราะแววตาของเขามันปิดไม่มิด ทุกอย่างมันชัดเจนออกมาจนรู้สึกได้
กึก!
ทว่า ไม่ทันที่ลิมจะก้าวไปด้านหน้าได้ถึงสี่ก้าว เท้าอันสวมด้วยผ้าใบเก่าๆ จำเป็นต้องหยุดกึกลง เกิดข้อสงสัยขึ้นมาอีกครั้งจนฉันต้องเอ่ยถามเขา แต่ไม่ทันที่จะเอ่ยอะไรออกไปเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
“เจอจนได้นะไอ้ตัวแสบ ห
