“คะ” เธอส่งตัวลูกสาวขึ้นไปนั่งที่นั่งสำหรับเด็กก่อนจะหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้งด้วยหวังจะได้ยินคำว่าราตรีสวัสดิ์เหมือนที่ในอดีตเคยได้ยินอยู่ทุกคืนก่อนเข้านอน
“อย่าพยายามสร้างความวุ่นวายใจให้กับคนของผมอีก ครั้งนี้ผมจะถือเสียว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ แต่ถ้ามีครั้งหน้า…ผมคงต้องคิดดูใหม่ถึงเรื่องการให้อภิสิทธิ์เข้าออกบ้านผมตามอำเภอใจของคุณ!” ทว่าสิ่งที่ได้รับกลับมานั้นกลับกลายเป็นคำขู่เอาเรื่องแทน ก่อนที่เขาจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในบ้าน… ไม่แม้แต่จะหันกลับมาสนใจเธอกับลูกอีกเลย
เพียงจันทร์ไม่ได้คิดที่จะแอบมอง เธอเพียงแค่ออกมายืนดูพระจันทร์ที่ระเบียงห้องเท่านั้น ทว่าภาพของคนสามคนที่เดินเคียงคู่กันออกไปนั้น กลับกลายเป็นภาพที่หยุดสายตาเธอไปเสียทุกทีที่ได้เห็น
แม้จะบอกตัวเองเสมอว่าเธอไม่มีสิทธิ์เจ็บ แต่ใจเจ้ากรรมก็ดูเหมือนจะไม่ฟังคำสั่งนั้นเลย ยิ่งนานวัน…เธอก็ยิ่งรู้สึกถลำลึกไปไกล
ยิ่งนา
