“ดีแล้วค่ะที่ไม่เป็นอะไรมาก รีบเข้าบ้านไปทำแผลก่อนเถอะค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับก่อนจะปล่อยให้คนหน้าบึ้งจูงเข้าไปในบ้าน มิหนำซ้ำเขายังอาสาทำแผลให้แม้จะบอกให้รู้ก่อนว่าทำไม่เป็นก็ตามที
“เจ็บไหม” คำถามที่มาพร้อมความห่วงใยทำให้คนเจ็บยิ้มเมื่อได้เห็นไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาห่วงแต่ก็ไม่รู้จะคิดไปทางไหนได้
“ไม่เจ็บเลยสักนิดค่ะ…อุ้ย!” แม้ปากว่าจะแบบนั้นแต่พอสำลีถูกสัมผัสลงที่แผลก็ทำเอาคนปากเก่งสะดุ้งขึ้นเบาๆ
“ไหนว่าไม่เจ็บ”
“ก็เจ็บค่ะ แต่เจ็บนิดเดียว” แม้จะแค่นิดเดียวเขาก็ไม่ต้องการให้เธอเจ็บ เมฆาคิดก่อนจะพยายามทำแผลให้คนดื้อเงียบอย่างเบามือที่สุดเท่าที่เขาจะพอทำได้ โดยหารู้ไม่ว่าการกระทำของตนถูกแอบมองจากคนในบ้านอยู่ไกลๆ ยิ่งได้เห็นก็ยิ่งชัดเจนในความรู้สึกว่าคุณเพียงจันทร์คงเป็นคนสำคัญต่อใจของผู้เป็นนายไม่น้อย ต่างจากอีกคนสิ้นเชิงที่คงทำได้แค่ฝัน หารู้ไม่ว่าตัวจริงของใจเขาอยู่นั่งอยู่ตร
