“ไม่ได้ ไม่ได้” พร้อมกันทันควันทั้งฮาฟซา และองค์หญิง รวมทั้งระรินด้วยที่เกือบเผลอตะโกนออกไป ทุกคนย่อมมีเหตุผล ระรินเริ่มเข้าใจอะไรชัดเจนขึ้น
“น้องเพียงอยากมีชีวิตที่เรียบง่าย ไม่ต้องแบกภาระทั้งปวง ไม่ต้องมาเสี่ยงตายรายวัน” แววตาเศร้าสร้อย
“พี่เข้าใจทุกอย่าง แต่ใครล่ะที่จะทำหน้าที่นี้ได้ดีเท่าน้องพี่”
“ท่านพี่คงลืมไปแล้วกระมังว่าท่านพี่ยังมีน้องชายอีกคนที่สูงศักดิ์กว่าน้อง เหมาะสมกว่าน้อง” ระรินแอบฟังนึกเดาอยู่ในใจ
“อัฟนันยังเด็กนัก คนเรามีหน้าที่ต่างกันคนทุกคนเกิดมาเพื่อทำหน้าที่ของตัวเอง น้องเป็นเพียงคนเดียวที่เหมาะสมที่สุดแล้วในตอนนี้” องค์ฟีรอสก้มหน้านิ่ง
“ฮาฟซา นายต้องปิดปากให้สนิทอย่าให้ใครรู้ว่า ระวินรับ กระสุนแทนเรา ส่วนเจ้าคนขับรถนั่น นายไปจัดการ ให้เรียบร้อย” ระรินสะดุ้งเฮือกทันที จัดการอย่าบอกนะว่าจะ....เผลอลืมตาโพลง
ฮาฟซาที่จ้องมองอยู่เห็นเข้าพอดี
“ระวินฟื้นแล้วกระหม่อม
