“555 ตะลึงเลยซีท่า ฉันง่วงล่ะไปนอนเหอะ มันดึกเหลือเกิน “ว่าแล้วองค์ชายหน้าตาดีก็ทรงทิ้งองค์ลงแท่นบรรทมทั้งที่ยังไม่ได้สวมฉลองพระองค์หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข ระรินปิดปากหาวก่อนจะหยิบผ้าคลุมพระองค์ขึ้นมาคลี่แล้วคุลมไปบนร่าง ที่เปลือยเปล่าท่อนบน เดินย่องออกจากห้องเปิดประตู อย่างเบามือก่อนจะได้ยินเสียงละเมอ
“ท่านแม่ ท่านแม่ท่านอยู่ที่ไหน อย่าทิ้งกระหม่อมไปเลย” ระรินชะงักฝีเท้าก่อนจะตั้งใจฟังแต่ปรากฏว่าไม่มีเสียงใดใดเล็ดลอดออกมาอีกเลย
“ตื่นๆ ๆ ๆ ระวิน สายโด่งยังนอนอุตุอยู่ได้” เสียงแหบๆ ของลุงบุญสม
“ไปทานข้าวได้แล้ววันนี้มีตามเสด็จ” ระริน ตาลีตาเหลือกสปริงตัวจากที่นอนหนานุ่มก่อนจะทำธุระส่วนตัวแล้วเดินแกมวิ่งยังห้องอาหาร
“มาแล้วเหรอระวิน นี่ข้าวของนายเราตักมาเผื่อแล้ว” เสียงเหน่อๆ ของประพันธ์ดังมาแต่ไกล
“กินเยอะๆ เนื้อหมูนี่ดีต่อร่างกายผอมๆของนาย เมื่อคืนหลับสบายดีไหม” มาแปลกช่างเป็นห่วงเป
