“เจ็บก็ต้องรีบออกไปแล้วคืนร่างให้กับเจ้าของเอ็งมาจากที่ใดก็กลับไปอยู่ที่ตรงนั้น ออกไป...จะออกไม่ออก”
“ขวับ...เพี๊ยะ...โอ๊ย..ไอ้หมอผีบ้าไอ้ลวงโลก ชั้นรอดไปได้จะเรียกตำรวจมาจับให้ติดคุกหัวโตเลยคอยดู แม่ขา..แป้งอยากกลับบ้าน พระพุธท พระธรรม พระสงค์ ช่วยลูกด้วยลูกสำนึกแล้วลูกจะไม่ทำอย่างที่เคยทำแล้ว”
“เห็นมั๊ย...มันไม่ใช่นังซ่อนกลิ่นมันบอกมันชื่อแป้ง”
แป้งหอมในร่างของซ่อนกลิ่นทนความเจ็บ บวกกับความโกรธแค้นจึงพูดไปเรื่อยจนทำให้คนเข้าใจว่าซ่อนกลิ่นโดนผีเข้าจริงๆ แป้งหอมได้สำนึกกับสิ่งที่เคยทำไม่ดีกับคนอื่นทั้งทำร้ายร่างกายและจิตใจครั้งยังเด็กหากคนรับใช้ทำอะไรไม่ได้อย่างใจเธอจะปาข้าวของจนเคยทำให้คนรับใช้หัวแตกไปหลายคน หลายครั้ง
“ลูกสำนึกผิดแล้ว...ใครก็ได้ช่วยลูกด้วย”
“ปล่อยนังซ่อนกลิ่นนะข้าจะฟ้องคุณหลวงข้าจะรายงานเรื่องนี้ให้คุณหญิงชำระความกับพวกเอ็งแน่”
ลำดวนดิ้นรนต่อสู้กับทาสผู้ชายที่จับตัว
