ชะตาส่งนางร้ายเยี่ยงข้ามาเป็นทาส

แป้งหอมไฮโซมาเศรษฐีหมื่นล้านเธอมีฐานะร่ำรวยมากเพราะมรดกที่บรรพบุรุษสร้างไว้ให้พ่อของแป้งหอมทำธุรกิจหลายอย่างมีทั้งนำเข้ารถสปร์อตคาร์รายใหญ่ของประเทศ ยังมีธุรกิจโรงแรม และอสังหาฯ แป้งหอมเป็นหญิงสาวที่สวยและโสด สาเหตุที่ยังโสดก็เพราะเธอมีนิสัยที่เอาแต่ใจ เข้ากกกับคนอื่นไม่ค่อยได้ แป้งหอมเป็นบุตรสาวคนเดียวจึงได้รับการเลี้ยงดูในแบบที่ผิดๆ ทั้งยังขี้เหวี่ยงขี้วีนหากว่ามีใครทำให้ไม่พอใจหรือไม่ได้อย่างใจ คนรับใช้ในบ้านลาออกเปลี่ยนใหม่แทบทุกเดือน เพราะความที่เป็นคนเอาแต่ใจ “แป้งหอมลูกไปไล่เจนมันออกทำไม?..รู้มั๊ยกว่าแม่จะหาคนงานได้มันยากนะลูกหัดระงับสติอารมณ์เสียบ้าง” “ตนที่ตกงานมีเยอะแยะเดี๋ยวก็หาได้ใหม่แม่จะบ่นทำไมแป้งเบื่อไม่ได้อย่างใจสักคน...แม่ก็ด้วย” แป้งหอมนิสัยแย่เดินกระทืบเท้าปึงปังออกจากบ้านไปแม่โกรธมากจึงตะโกนตามหลังมาว่าให้ลูกสาว “เออ...สักวันไม่มีใครคบจะรู้สึกอยากให้ลองไม่มีเงินดูบ้างแกจะได้รู้ซึ้งึงความลำบากพ่อแก็ตามใจจนเคยตัว” แป้งหอมมีแฟนมาแล้วหลายคนแต่คบได้ไม่นานทุกคนก็เบื่อและทนพฤติกรรมของแป้งหอมไม่ไหวจึงเลิกลาไปมีเพียง คมกฤษ หนุ่มหล่อนักธุรกิจที่มีความมั่งคั่งไม่ต่างจากตระกูลของแป้งหอมเขาเติบโตมาด้วยกันกับแป้งหอมพ่อและแม่เป็นหุ้นส่วนธุรกิจกับพ่อของแป้งหอมทั้งคู่สนิทกันมาก คมกฤษ ผู้ชายที่อ่อนหวานและอบอุ่น เขาแอบรักแป้งหอมมานานแล้วแต่ไม่เคยได้บอกความในใจกับเธอเลยสักครั้งเดียว ส่วนแป้งหอมคิดกับเขาเป็นเพียงพี่ชายเท่านั้น แต่ทุกครั้งที่มีปัญหาแป้งหอมก็จะมาหาเขาเพื่อให้เขาปลอบใจ ที่โรงแรมแห่งหนึ่ง “พี่กฤษคะทำไมวันนี้พาแป้งมากินข้าวไกลถึงที่นี่เลยล่ะคะมีอะไรพิเศษหรือเปล่า...?” “พี่มีเรื่องอยากจะปรึกษาแป้งหน่อยน่ะ” “เกริ่นมาขนาดนี้สีหน้ามีความสุขแบบนี้เรื่องหัวใจแน่ๆเลยใช่ไหมล่ะ ?” คมกฤษยิ้มเอียงอายแต่เขาก็ยังคงเก็บคำสารภาพไว้ก่อนรอให้เสร็จจากการรับประทานอาหารมื้อค่ำนี้ก่อนแล้วค่อยพูดเอ่ยความในใจให้อีกฝ่ายได้รู้ แต่สิ่งที่เขาวาดฝันไว้สวยหรูยังไม่ทันได้มีโอกาศได้เกิดขึ้น เมื่อแป้งหอมเริ่มไม่พอใจพนักงานที่นำอาหารมาเสริฟให้ที่โต๊ะ “ชั้นบอกแล้วใช่ไหมว่าอาหารทุกอย่างห้ามใช้น้ำมันเยอะดูนี่สิมันเยิ้มขนาดนี้ใครจะไปกินได้ชั้นไดเอ็ทอยู่นะ” “ทางเชฟได้ซับน้ำมันออกให้หลังจากการทอดเสร็จแล้วค่ะ หากว่าลูกค้าสั่งของผัดหรือของทอดมันจำเป็นต้องมีน้ำมันน่ะค่ะ” “นี่เธอยังจะมาเถียงไม่รู้แหละเอาไปเปลี่ยนใหม่” “งั้นคุณลูกค้าสั่งเมนูอื่นที่ไม่ต้องใช้น้ำมันในการปลุงได้นะคะ” “ไม่ชั้นจะกินแบบนี้ที่ชั้นสั่งทำอย่างไรก็ได้ให้มันมีน้ำมันติดน้อยที่สุด ผัดนี่ก็ด้วยเอาไปเปลี่ยนทั้งหมดเลย” “ร้านนี้อาหารไม่ได้เรื่องเลยค่ะคอยดูนะถ้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมแป้งจะโพสประจานให้ร้านมันเจ๊งไปเลยคอยดู แป้งหิวแล้วด้วย” “แป้งพอเถอะ...น้องเอาอาหารพวกนี้ไปใส่กล่องแล้วทำมาใหม่อย่างที่คุณผู้หญิงเขาต้องการด้วยขอบคุณนะ” พนักงานเสริฟซึ่งกำลังหน้าเสียเพราะไม่รู้จะแก้ปัญหาอย่างไรดี พนักงานนำอาหารมาเสริฟฟให้อีกครั้ง แต่แป้งก็ยังไม่พอใจ ยังคงโวยวายต่อว่าพนักงานอยู่เหมือนเดิม “ทำไมมันยังเหมือนเดิมไม่เห็นจะแตกต่างจากเมื่อกี้นี้แล้วจะกินเข้าไปได้อย่างไร อาหารก็ช้ามากชั้นหิวจนจะเป็นลมอยู่แล้ว..” “พอดีวันนี้ลูกค้าเยอะมากอาหารต้องรันไปตามคิวน่ะค่ะคุณลูกค้าโต๊ะอื่นก็รอนานอยู่หลายโต๊ะเหมือนกันค่ะถ้าไม่เสียเวลาทำใหม่คุณลูกค้าก็คงไม่ต้องรออาหารชุดใหม่นานและป่นนี้คงได้รับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อยไปแล้ว แต่ถึงอย่างไรก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ” “เพี๊ยะ...!..” แป้งหอมตบหน้าพนักงานคนนั้นฉาดใหญ่ “ที่นี่เขาไม่ได้อบรมสั่งสอนพนักงานบ้างเลยหรือไง?...เธอมีสิทธิ์อะไรมาเถียงลูกค้า ไปตามผู้จัดการมาเดี๋ยวนี้เรื่องนี้ชั้นไม่ยอมแน่” พนักงานเสริฟกำหมัดแน่นภายในใจร้อนรุ่มด้วยเพลิงแห่งความโกรธ แต่ต้องข่มอารมณ์เอาไว้ด้วยหน้าที่การงาน เธอกลัวจะโดนไล่ออก เธอจึงหลบไปสงบสติอารมณ์อยู่ห่างๆน้ำตาเอ่อคลอด้วยความคับแค้นใจ ผู้จัดการเข้ามาจัดการกับสถานการณ์อันตึงเครียดในครั้งนี้ “คุณต้องไล่พนักงานคนนั้นออกไม่อย่างนั้นชั้นจะแฉ” “คงไม่ได้หรอกครับคุณลูกค้าเพราะพนักงานคนนั้นไม่ได้ผิดอะไรเธอแค่ทำตามหน้าที่และที่เธอพูดมาทั้งหมดเป็นเพียงคำชี้แจงมิได้เป็นการถถกเถียงแต่อย่างไดแต่ว่ากระผมก็ต้องขอประทานอภัยอยากให้เราชดใช้อะไรบอกมาได้เลยนะครับ” “สิ่งเดียวที่ชั้นต้องการคือไล่นังพนักงานคนนั้นออก” “พอเถอะแป้ง คนมองกันใหญ่แล้วงั้นเราไปหาที่ที่แป้งชอบไปดีกว่านะ แป้งไปรอพี่อยู่ที่รถก่อนเดี๋ยวพี่ตามไป” “ก็ได้แต่จำเอาไว้เลยนะรอรับผลของการกระทำไว้ได้เลยชั้นจะประจานให้โรงแรมนี้เจ๊งไปเลยคอยดู” แป้งหอมเดินปึงปังกลับไปที่รถถอย่างหัวเสียคมกฤษจัดการจ่ายค่าอาหารแล้วก็เดินตามมาเป็นแบบนี้แทบทุกครั้งแต่คมกฤษก็ยังคงรักแป้งหอมและก็รับได้กับนิสัยที่เอาแต่ใจแบบนี้ของเธอ แล้วแป้งหอมก็ได้ทำอย่างที่เธอพูดจริงๆเธอโพสด่าลงโซเชียลจนทำให้ธุรกิจโรงแรมและร้านอาหารแห่งนั้นมีปัญหา ทัวร์ลงกระหน่ำ จนเจ้าของธุรกิจต้องออกมาชี้แจงสถานการณ์จริง “ต้องขออภัยเป็นอย่างมากที่ทำให้คุณลูกค้าท่านนั้นไม่พอใจ แต่ว่าสิ่งที่คุณโพสด่าลงโซเชียลประจานจนทำให้ธุรกิจของเราเสียหายเรื่องที่คุณโพสลงไปมันไม่ได้เป็นความจริงทั้งหมด และทางเรามีคลิปจากที่ห้องอาหารมีทั้งภาพและเสียงหากว่าคุณไม่มาขอโทษและชี้แจงเรื่องทั้งหมดภายในวันพรุ่งนี้ทางเราจำเป็นต้องปล่อยคลิปออกไปเพื่อแก้ต่างให้ตัวเอง กระผมมีลูกน้องที่จำเป็นต้องหาเงินไปจุนเจือครอบครัวได้โปรดเห็นใจพวกเขาด้วย” ข้อความนี้ส่งเข้าโทรศัพท์ของแป้งหอมโดยตรงเพื่อให้เธอเห็นและรีบแก้ไขแต่แป้งหอมก็ไม่ได้สนใจเพิกเฉยเพราะคิดว่าตัวเองถูกเสมอ แต่เมื่อครบกำหนดสองวันไม่มีอะไรเคลื่อนไหวทางโรงแรมได้โพสคลิปลงโซเชียลเพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้ตนเอง รถทัวร์กลับลำมาลงที่แป้งหอม จนทำให้แม่ของเธอต่อว่าเสียยกใหญ่ “เพราะความเอาแต่ใจไม่เคยคิดว่าตัวเองผิดคราวนี้เป็นอย่างไร...จะเอาหน้าไปไว้ไหนในคลิปนั้นถึงจะไม่เห็นหน้าแต่เสียงแบบนี้ใครๆก็จำได้ แล้วก็ลองเข้าไปอ่านคอมเม้นที่มันด่าแกด้วยไอ้พวกนักเลงคีบอร์ทมันไม่ได้ด่าแค่แกคนเดียวมันด่าถึงพ่อถึงแม่แก...เคยสำนึกบ้างไหม?” “โอ๊ย...!แม่ทำไมต้องมาซ้ำเติมแป้งด้วยล่ะ” แป้งหอมโกรธแม่ปึงปังขึ้นห้องไปแต่เมื่อเธอเข้าไปดูข้อความที่เหล่าบรรดานักเลงคีบอร์ทได้โพสด่าเธอเป็นร้อยเป็นพันข้อความแต่ละข้อความแป้งหอมรับไม่ได้กับคำก่นด่า แป้งหอมเครียดมากไม่ออกจากบ้านไปไหนเลยเป็นอาทิตย์ ความเครียดทำให้แป้งหอมตัดสินใจไป ขโมยยานอนหลับของแม่มากินเพื่อที่จะได้นอนหลับหลายคืนแล้วที่เธอคิดมากจนนอนไม่หลับ “ไปเรียกคุณแป้งมากินข้าวสิวันนี้ทั้งวันคุณแป้งได้ลงมากินข้าวไหม?เห็นหมกตัวอยู่แต่ในบ้านมาเป็นอาทิตย์แล้ว” แม่ของแป้งหอมให้คนรับใช้ไปตามเพราะเป็นห่วงลูกสาวแต่เมื่อคนรับใช้ไปเคาะประตูเรียกแต่เรียกเท่าไรก็ไม่มีทีท่าว่าแป้งหอมจะมาเปิดประตูให้ “คุณผู้หญิงคะคุณแป้งไม่ตอบรับเลยค่ะเงียบมากคุณแป้งจะเป็นอะไรไหมคะ” “นังปากเสีย” เมื่อไขประตูเข้าไปด้วยกุญแจสำรองก็เห็นแป้งหอมนอนแน่นิ่ง