บทที่ 56 เซียนพลังจิต
กุนไท่รู้สึกว่าร่างกายของตนเองต้องการไปตามเสียงนั้น แต่เขาก็พยายามอดทนเอาไว้ เพราะมันอาจจะเป็นอันตรายที่สามารถคร่าชีวิตเขาเป็นได้
“มาเถอะ ข้ารอเจ้ามานานเหลือเกิน!” เสียงเรียกนั้นยิ่งเพิ่มความรุนแรงมากขึ้น
กุนไท่รู้สึกปวดหัวสติเริ่มเลื่อนลาง ตอนนี้เขาไม่สามารถควบคุมร่างกายของตนเองได้อีกแล้ว เขาออกจากขบวนรถเดินทางไปอย่างไม่มีใครรู้ ก่อนจะเดินเข้าไปในป่าลึกอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ความหนาของหมอกยิ่งมากขึ้น เมื่อชายหนุ่มเดินเข้าไปเรื่อยๆ
เสียงเรียกนั้นยิ่งเด่นชัดมากยิ่งขึ้น ตอนนี้กุนไท่ไม่ได้สติเลยแม้แต่น้อย เขายังคงก้าวเดินต่อไปอย่างเงียบเชียบ ตอนนี้ชายหนุ่มได้เข้ามาในใจกลางของป่าหมอกลึกลับแล้ว! โดยรอบนั้นมีซากปรักหักพังรวมถึงสัญลักษณ์ที่แปลกประหลาดมากมายตามสิ่งปลูกซากที่แตกหักพวกนั้น
กุนไท่เดินผ่านซากหินมากมาย แล้วเดินไปเยียบพื้นหินธรรมดา แต่ทันใดนั้น
