ตอนที่ 4 ยิ้มเชี้ยไร
1036 คำ
โกดังเก็บอาวุธ
ภาคินอยู่ในชุดสูทสีดำเดินเข้ามาในโกดังพร้อมกับเทวาลูกน้องคนสนิท เหล่าบรรดาลูกน้องต่างโค้งศีรษะทำความเคารพเจ้านายผู้น่าเกรงขามและเย็นเยียบยิ่งกว่าน้ำแข็ง
“ถ้าจะมาเอาปานนี้ไม่ต้องมาดีกว่าว่ะ” หมอกกอดอกตำหนิด้วยน้ำเสียงเข้มทันที ที่เห็นใบหน้าหล่อเรียบนิ่งของภาคิน
ภาคินกลอกตามองเพื่อนสนิทอย่างไม่สนใจ หย่อนตัวนั่งบนโซฟาตัวยาวฝั่งตรงข้ามคริสตัลเพื่อนสนิทอีกคนด้วยท่าทีเย็นชาอย่างเช่นเคย
“มึงเลทชั่วโมงหนึ่ง ทั้งที่ผับมึงก็ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่” คริสตัลว่า
“เฮ้ย!ไอ้คิน ยิ้มเชี้ยไรวะ พวกกูจริงจังนะเนี่ย!” หมอกขมวดคิ้วพูดเสียงดังแววตาคมฉายถึงความไม่สบอารมณ์แฝงความสงสัยในท่าทีของภาคิน ที่จู่ ๆ ก็เผยรอยยิ้มธรรมชาติออกมาอย่างไม่เคยเห็นบ่อยนัก ทำราวกับว่านั่งอยู่คนเดียวในห้อง
“กูไม่ได้ยิ้ม” รีบดึงสีหน้ากลับมาเคร่งขรึมพร้อมขมวดคิ้วปฏิเสธเสียงแข็ง เมื่อเผลอลืมตัวยิ้มออกมา เพราะในหัวเอาแต่คิดถึงริมฝีปากจิ้มลิ้มนุ่ม ๆ ของเด็กสาวจอมอวดดีไม่หยุด
“ก็เห็นอยู่ มึงยังปฏิเสธหน้าตายอีก”
“เมื่อไหร่จะประชุม?” ทำหูทวนลมแล้วเลิกคิ้วถามหน้านิ่งหวังหลีกเลี่ยงประเด็นที่น่ารำคาญจากเพื่อนสนิททั้งสองคน
“พอเข้าเรื่องตัวเองรีบเร่งเชียวนะมึง อะไรทำให้เจ้าป่ายิ้มยากอย่างมึงยิ้มได้ง่ายอย่างนี้วะ” คริสตัลยังคงตั้งคำถามไม่หยุดเพราะความเคลือบแคลงที่เกิดขึ้นในหัว
“เพิ่งจูบกับเด็กสาวที่ผับมาน่ะครับ” เทวายิ้มกริ่มแล้วกล่าวคลายความสงสัยให้กับเพื่อนทั้งสองของเจ้านายอย่างถือวิสาสะ สร้างความร้อนใจให้แก่ภาคินทันที ตวัดสายตาจ้องมองลูกน้องคนสนิทตาเขียวอย่างรู้สึกเสียหน้า ทำให้เทวารีบก้มหน้างุดหลบสายตาน่ากลัวของเจ้านายทันควัน
“อ๋อ~ที่มาช้าเพราะแบบนี้นี่เอง กูซักอยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นซะแล้วว่ะ มีไรดีถึงทำให้เจ้าป่ายิ้มยากอย่างคุณชายภาคิน ผู้แสนจะเยือกเย็นเสียอาการได้มากขนาดนี้วะ”
ภาคินถอนหายใจออกมาหนัก ๆ พลางดันปลายลิ้นเข้าหากระพุ้งแก้มย้ำ ๆ อย่างไม่สบอารมณ์เมื่อถูกแซวอย่างต่อเนื่อง
“ไม่ปฏิเสธซะด้วย” คริสตัลพูดปนเสียงหัวเราะราวกับเรื่องราวของเพื่อนสนิทเป็นเรื่องน่าขัน
หมอกซึ่งบุคลิกนิ่ง ๆ เพียงกระตุกยิ้มมุมปากเท่านั้น โดยไม่แสดงความคิดเห็น สัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงบางอย่าง ที่เปล่งประกายออกมาจากรอยยิ้มเมื่อครู่ของภาคินค่อนข้างชัดเจน
“เข้าเรื่องกันได้ละ” หมอกเปลี่ยนประเด็นเพื่อตัดจบเรื่องส่วนตัว เมื่อเพื่อนทั้งสองกลับมาสนใจงานจึงเริ่มหารือกันตามที่นัดหมาย
@กาสิโน
ปัง !
เสียงปืนนัดสุดท้ายสิ้นสุดลงทันทีที่มาแซนพี่เลี้ยงคนสนิทของพี่ชายเดินเข้ามาโค้งศีรษะทำความเคารพ
มิลนิกส์วางกระบอกปืนบนโต๊ะข้างตัว
“มีอะไรคะ?” กล่าวถามน้ำเสียงราบเรียบสีหน้าและแววตายังคุกรุ่นไม่เปลี่ยนจากเดิม
“นายน้อยเรียกพบครับคุณหนู”
“ให้เดินมาหามิลเอง มิลไม่ใช่ลูกน้อง!”
“ครับ” มาแซนโค้งศีรษะน้อมรับคำสั่งอย่างไม่กล้าขัดใจ เมื่อคุณหนูของบ้านกำลังหัวร้อน
“เฮ้อ!” มิลนิกส์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างหงุดหงิดทันทีที่มาแซนเดินออกจากสนามยิงปืน เพราะรอยจูบของไอ้ผู้ชายขี้เก๊กยังติดตรึงอยู่บนริมฝีปาก ต่อให้ชำระล้างเพียงใด ภาพจำยังวนเวียนอยู่ในหัวคอยกวนใจไม่หยุด
“หน้าด้านที่สุด!” กัดปากล่างอย่างแรงพลางกำหมัดแน่นด้วยความคับแค้นใจ จากนั้นจึงคว้ากระบอกปืนบนโต๊ะขึ้นเล็งเป้าหมาย จินตนาการถึงใบหน้าหล่อดูดีแสนเกลียดชัง แล้วสาดลูกกระสุนระบายความแค้นใส่ไม่ยั้งอย่างชำนาญ
ปัง ! ปัง! ปัง!
“…”
“มิล” ผ่านไปไม่ถึงห้านาทีต้องวางกระบอกปืนลงอีกครั้ง เมื่อเสียงคุ้นเคยของพี่ชายดังขึ้นจากด้านหลัง
“เรียกมิลไปพบทำไม?” กล่าวถามพี่ชายด้วยสีหน้านิ่งเฉยพลางกอดอก พิงบั้นท้ายงอนงามกับขอบโต๊ะ
“ช่วยพี่เรื่องมีนหน่อย”
“ช่วยอะไรอีกอะ?”
คลาสสิกมองหน้าน้องสาวแววตาเศร้าหมอง แล้วกล่าวเจตนาของตัวเอง
….
“เฮ้อ~นี่แหละบทลงโทษของคนโลเล”
“ก็คงงั้น ตกลงช่วยพี่นะ?”
“อือ”
“ขอบคุณครับ ว่าแต่เธอล่ะใครทำอะไรให้โมโห?”
มิลนิกส์จิ๊ปากขึ้นปั้นหน้าตาหงิกงอ พลางถอนหายใจออกมาหนัก ๆ อีกครั้ง เมื่อโยงเข้าเรื่องที่ทำให้จิตใจว้าวุ่น
“ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร” เมื่อเห็นสีหน้าของน้องสาวจึงไม่ถามเซ้าซี้ “อย่าอยู่ดึกนักล่ะ พรุ่งนี้แผนกเธอมีประชุมเช้า”
มิลนิกส์พยักหน้ารับพี่ชายอย่างว่าง่ายพร้อมปล่อยทิ้งเรียวแขนข้างลำตัว แล้วหมุนตัวกลับไปสาดกระสุนใส่เป้าหมายอีกครั้ง
#หนึ่งเดือนต่อมา
@กาสิโน
“เดี๋ยวมิลโทรตามเองค่ะอาแซน” กล่าวอาสากับพี่เลี้ยงคนสนิทของพี่ชาย พลางล้วงโทรศัพท์เครื่องหรูจากกระเป๋าสะพายข้างขึ้นมาต่อสายหาพี่ชายที่หายตัวไปทั้งวันกระทั่งดึกดื่นยังไม่มีท่าทีว่าจะกลับ
รอไม่นานปลายสายก็กดรับสาย
“พี่คลาสอยู่ไหน?”
“-----”
“ใคร?” กล่าวถามเมื่อปลายสายไม่ใช่พี่ชาย หนำซ้ำยังได้ยินเสียงคุ้น ๆ หูของใครบางคนกำลังเอะอะโวยวายดังเล็ดลอดเข้ามาในสาย
“-----”
“อะไรนะ!” ใบหน้าเรียวสวยแสดงออกถึงความตกใจ เมื่อได้รับรายงานจากปลายสาย
“...”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับคุณหนู?” มาแซนกล่าวถามทันทีที่คุณหนูของบ้านกดวางสาย
“พี่คลาสก่อเรื่องอีกแล้ว มีเรื่องอยู่ที่ผับ CK” ระบายลมหายใจออกมาเบา ๆ อย่างเหนื่อยหน่ายกับพี่ชายที่ทำตัวเสเพลไปวัน ๆ เพียงเพราะหาคนรักที่ผู้เป็นอาพาไปซ่อนไม่เจอ
“เตรียมคนของเราให้พร้อมแล้วตามมิลมา”
“ครับคุณหนู”
มิลนิกส์พยักหน้ารับก่อนหมุนตัวเดินออกไปด้วยท่าทางรีบร้อน เพื่อไปตามตัวพี่ชายกลับบ้าน
-------------------------------------
- ผู้เขียน
