เกิดใหม่อีกครั้งขอเป็นตัวร้าย

01 เกิดเพื่อจาก 3

01

เกิดเพื่อจาก

ปริมยังคงนั่งร้อนใจอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนแต่เมื่อเธอนึกถึงคำที่แม่พูดว่าทุกครั้งที่อลินดาติดต่อเธอไม่ได้ อลินดาจะโทรมาหาแม่คิดได้อย่างนั้นเธอก็ไม่รอช้าหยิบมือถือขึ้นมาก่อนจะกดโทรออกทันที

เปมิกาถือสายรอไม่นานปลายสายก็กดรับสายเธอทันที “ว่าไงปริม มีอะไรหรือเปล่าลูก” เป็นอัมพาแม่ของอลินดานั่นเองที่เธอกดโทรหา

“ปริมมีเรื่องจะถามแม่หน่อยค่ะ พอดีว่าปริมติดต่ออันดาไม่ได้เลยค่ะ คุณแม่พอจะบอกได้ไหมคะว่าตอนนี้อันดาอยู่ที่ไหนคะ” เปมิกาถามออกไปตรง ๆ เพราะเธอรู้สึกว่าเธอไม่มีเวลาที่จะมานั่งรอให้เหตุการณ์นี้ผ่านไปโดยที่เธอไม่ทำอะไรสักอย่างความรู้สึกของเปมิกาเหมือนจะเสียอันดาถ้าเธอยังคงอยู่เฉย ๆ

“อันดามาเที่ยวกับพ่อและแม่เองลูกไม่ต้องห่วงนะปริม”อัมพาบอกปริมแต่คำตอบที่ปริมอยากรู้คือตอนนี้อลินดาอยู่ที่ไหน

“คุณแม่พอจะบอกปริมได้ไหมคะว่าตอนนี้คุณแม่อยู่ที่ไหน” เปมิกาถามอัมพาต่อโดยไม่ลังเลใจ

“ตอนนี้แม่อยู่ทะเลที่...” อัมพาบอกสถานที่กับปริมเพราะเธอไม่รู้ว่าอลินดาอยากเก็บเป็นความลับและไม่รู้ว่าทั้งคู่ทะเลาะกันเพราะอลินดาไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง

“ขอบคุณแม่มาก ๆ นะคะ สวัสดีค่ะ” เปมิกาได้คำตอบจากอัมพาในสิ่งที่เธออยากรู้เธอจึงรีบเก็บของเพื่อขับรถไปหาอลินดาทันที

อลินดาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จพร้อมที่จะลงไปกินข้าวกับพ่อและแม่ของเธอ วันนี้เธอมาในลุคหวาน ๆ ตามสไตล์ของเธอ ชุดเดรสแขนตุ๊กตาสีขาวลายดอกไม้สีชมพูเล็ก ๆ ผมยาวสลวยสีดำตัดกับผิวขาวอมชมพูดูแล้วช่างหวานละมุนเสียจริง ๆ

เมื่อเธอเดินลงมาก็เห็นพ่อกับแม่ของเธอกำลังถ่ายรูปให้กันอย่างกับคู่รักวัยรุ่นเลยทีเดียว เธอเห็นรอยยิ้มของพ่อกับแม่ยิ่งทำให้เธออยากมีชีวิตคู่ที่สดใสเหมือนกับพ่อและแม่ของเธอ

“พ่อคะ แม่คะ ให้อันถ่ายรูปคู่ให้ดีกว่าค่ะ” อลินดาถามทันทีที่เธอเดินมาถึงในขณะที่อัมพากับองอาจกำลังสนุกกับการถ่ายรูปริมทะเลกับพระอาทิตย์ที่กำลังจะตก

“มาสิลูก พ่อกำลังอยากจะกอดแม่ถ่ายรูปอยู่พอดีเลย” องอาจพูดจบก็กอดไหล่อัมพาเบา ๆ ทำให้อลินดาอดหัวเราะให้กับความทะเล้นของพ่อเธอไม่ได้

เมื่อทั้งสามพ่อแม่ลูกถ่ายรูปกันได้สักพักก็เริ่มหิวจึงได้พากันเดินมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่มีอาหารทะเลครบครันไม่ว่าจะเป็น กุ้งเผาตัวโต ๆ หมึกตัวใหญ่ ๆ หอยสารพัดหอย ทั้งสามคนสั่งอาหารมาทานกันเต็มโต๊ะ อลินดานั่งมองพ่อกับแม่พร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุข

“พ่อกับแม่ ทานเยอะ ๆ นะคะ” อลินดาพูดพร้อมกับตักอาหารให้พ่อกับแม่ของเธอ

“อันดา ปริมโทรมาหาแม่ ปริมบอกว่าติดต่อหนูไม่ได้ อย่าลืมติดต่อกับหาปริมนะลูก” อัมพาบอกกับลูกสาวของเธอ

“ค่ะ แม่” อลินดาผู้ที่ไม่ว่าจะทุกข์ใจแค่ไหนเธอไม่มีวันที่จะให้แม่กับพ่อของเธอต้องมาทุกข์ใจกับเธอด้วย

สามคนพ่อแม่ลูกกำลังนั่งทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อยอยู่นั้นไฟในร้านก็ถูกปิดลงทำให้อลินดาตกใจอย่างมากแต่ทุกคนในร้านกลับนิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ทำไมไฟถึงดับได้ล่ะเนี่ย” อลินดาที่สงสัยว่าร้านอาหารร้านนี้ทำไมไฟดับทั้ง ๆ ที่ร้านข้าง ๆ ไฟยังสว่างจ้าอยู่เหมือนเดิม

อลินดาสงสัยได้ไม่นานเธอก็เข้าใจทุกอย่าง “แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู ๆ ๆ” เสียงร้องของคนทุกคนภายในร้านดังขึ้นพร้อม ๆ กัน อลินดาเห็นอย่างนั้นกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป พ่อและแม่ของเธอต้องเตรียมตัวขนาดไหนเพื่อที่จะเซอร์ไพรส์วันเกิดของเธอ

“ขอบคุณนะคะที่ทำให้อันเกิดมาแล้วยังเลี้ยงอันมาจนโตขนาดนี้ ขอบคุณนะคะพ่อกับแม่” อลินดาพูดออกพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งรินออกมาจากหัวใจของเธอ

“อธิษฐานขอพรสิลูก” องอาจบอกกับลูกสาวคนเดียวของเขา

อลินดาหลับตาลงตั้งใจอธิษฐานในสิ่งที่เธอปรารถนา อลินดาอธิษฐานเสร็จเธอเป่าเทียนพรวดเดียวเทียนดับพร้อมกันหมดทุกเล่ม อลินดาเป่าเทียนเสร็จไฟในร้านถูกเปิดขึ้นภายในร้านสว่างจ้าขึ้นอีกครั้ง

พนักงานถือกล่องของขวัญมาวางไว้สองกล่องพร้อมกับเค้กที่ถูกวางไว้รอให้อลินดาตัด

“กล่องนี้จากแม่นะลูก ส่วนอีกกล่องเป็นของพ่อ” อัมพาชี้ไปที่กล่องของขวัญสองกล่องที่เธอกับสามีตั้งใจนำมาให้ลูกสาวสุดที่รักของพวกเขาทั้งสอง

“ขอบคุณมาก ๆ นะคะพ่อ แม่ด้วยค่ะ แค่พ่อกับแม่เลี้ยงดูหนูมาก็มากเกินพอแล้วไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยค่ะ” อลินดาพูดพร้อมกับยกมือไหว้พ่อและแม่ของเธอ

“ไม่เป็นไรหรอกลูก เรามาตัดเค้กกันดีกว่า” อัมพาพูดพร้อมกับยื่นมีดตัดเค้กให้อลินดา

หลังจากกินมื้อค่ำกันเสร็จหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน องอาจและอัมพาต่างพากันเข้านอนส่วนอลินดาก็กลับเข้าห้องด้วยเช่นกัน

อลินดากลับมาที่ห้องก็หวนคิดไปถึงคืนวันเก่า ๆ ที่เปมิกาใส่ใจเธอมากกว่าตอนนี้เธอยอมรับว่าแรก ๆ เปมิกาช่างแสนดีกับเธอเหลือเกินแต่พอนานเข้าเปมิกาก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

วันเกิดของเธอปีที่แล้วเปมิกาก็ลืมมันอย่างไม่น่าให้อภัย ในขณะที่อลินดากำลังเตรียมอาหารเพื่อรอเปมิกากลับมาฉลองงานวันเกิดด้วยกันแต่เธอรอแล้วรอเล่าเปมิกาก็ไม่มาเสียที จนเวลาจะผ่านพ้นไปวันใหม่เปมิกากลับมาในสภาพที่เมายับเยินไม่หนำซ้ำยังมีรอยลิปสติกสีแดงติดแก้มกลับมาอีกด้วย อลินดาช่างมีความอดทนต่อนิสัยของเปมิกายิ่งนัก

อลินดาคิดไปคิดมาเธอก็ต้องมานั่งร้องไห้ในวันเกิดของเธออีกแล้วตั้งแต่คบกันมามีปีแรกเท่านั้นที่เปมิกาทำให้เธอมีความสุขหลังจากนั้นเธอต้องทนกล้ำกลืนเพราะรัก