๑๖ พฤษภาคม ๒๕๓๗
มุกผกา คลอดลูกสาวให้ผมแล้ว...
เธอส่งจดหมายแจ้งมาจากโคราชตั้งแต่วันที่ ๒ พฤษภาคม ๒๕๓๗ ผมต้องขอบคุณพี่น้อย… ที่เก็บจดหมายฉบับนั้นให้ มันสำคัญกับผม… ผมอ่านทวนหลายครั้ง... เพราะผมคิดถึงมุกผกาเหลือเกิน
ลูกสาวของผม ลูกสาวคนแรกของตระกูล อนันธรากุล... เหตุใด คุณแม่ ถึงไม่เข้าใจในความรักของเรา เพียงเพราะฐานะและหน้าตาทางสังคมเท่านั้นหรือ... ผมไม่เข้าใจ
สำหรับผม… ความรักจากหัวใจสำคัญกว่าเป็นไฉน มุกผกาเขียนไว้… ว่าพยานรักของเรามีปานแดงรูปใบโพธิ์ที่หลังซ้าย... เธอเฝ้าแต่รอคอย ให้ผมกลับไปพบลูก และตั้งชื่อให้เธอด้วยตัวเอง...
ลูกสาวพ่อ พ่อได้แต่รอวันได้พบหน้าลูก เหตุใดคุณแม่ถึงได้กีดกันเรานัก...
ผมจะไปรับมุกผกา… ผมจะไปรับเธอมาพบคุณแม่อีกครั้ง... ผมหวังว่า ท่านจะเข้าใจ... และรับลูกสาวผมสู่ตระกูล อนันธรากุล...
ตอนนี้หัวใจผมอยู่ที่โคราชแล้ว...
ปึก... โทรศัพท์มือถือราคาแพงร่วงจากมือฉัน
