"คุณแม่คะ... เมย์ยังไม่อยากผูกมัดกับเขา เมย์กราบขอโทษคุณแม่จริง ๆ ค่ะ " ฉันทบทวนอยู่หลายรอบ กว่าจะตัดบอกแม่พี่ทีตามตรง ฉันไม่รู้เลยว่าตัวเองจะทนพี่ทีได้นานแค่ไหน... แต่ฉันมั่นใจ ว่าฉันจะไปจากเขา ซึ่งมันก็ขึ้นอยู่กับความพร้อมด้วย ฉันกับลูกจะได้ไม่ลำบาก
"แม่เข้าใจ แต่หนูเมย์จะทิ้งตาทีไปใช่ไหมลูก" แม่พี่ทีจ้องฉันตาละห้อย ฉันอึดอัด อึดอัดจนพูดไม่ถูกเลยตอนนี้
"คุณแม่คะ... เมย์ไม่แน่ใจเลยค่ะ เมย์รักเขา แต่เมย์ทนเขาไม่ไหวแล้วค่ะคุณแม่ เมย์ทนมาสองปี เมย์ทนที่สุดแล้วจริง ๆ ค่ะ" แม่พี่ทีตบบ่าฉันเบา ๆ แล้วพยักหน้า
"หนูเมย์ แม่อยากให้หนูเมย์อยู่ต่อนะ แม่เข้าใจหนู... แม่จะช่วยเอง เราครึ่งทางกัน... ถ้าหากตาทีไม่หยุด แม่จะไม่ห้ามหนูเมย์เลย" อยู่ๆน้ำตาฉันก็ไหลลงอาบแก้ม... ถ้าแม่ฉันยังอยู่ แม่ฉันจะอบอุ่นแบบนี้ไหม
เห้อ... มันคงจะดีถ้ามีแม่อยู่ข้าง ๆ
"ขอบคุณค่ะคุณแม่ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ" ฉันรีบปาดน้ำตาตัวเ
