พัง

เข้าบ้าน

ฉันยืนมองพี่ทีกับน้ำหวานคุยกัน... น้ำหวานดูมีความสุขปกติทุกอย่าง... แต่พี่ที เขายิ้ม... ยิ้มทั้งที่เขากำลังเสียใจ...

"เห้อ..." ฉันเงยหน้าขึ้นฟ้าถอนหายใจยาว ๆ รู้สึกเหนื่อยกับชีวิตตัวเองตอนนี้มาก...

"เมย์ บ้ายบาย!" อยู่ ๆ น้ำหวานก็โบกมือบายฉันไกล ๆ ฉันได้แต่โบกมือกลับ และส่งยิ้มให้เธอ

พี่ทีกำลังเดินมาหาฉัน... และอยู่ ๆ ก็จับมือฉันเดินออกมาจากแผนกสูตินรีเวช...

จับมือแบบนี้คืออะไรอีก... ฉันได้แต่คิดในใจกับท่าทีแปลกประหลาดของเขา...

จนเรามาถึงรถ...

"เมย์... พี่ขอโทษ" ฉันหันไปมองเขาอีกครั้ง เขาขอโทษฉันงั้นเหรอ ฉันชินกับคำนี้แล้วล่ะ

"ขอโทษทำไมคะ" ฉันแกล้งถามกลับไป... แต่พี่ทีบีบมือฉันแน่น

"พี่จะดูแลเมย์ และ ลูกเอง... พี่รู้แล้ว ว่าพี่ควรรักใคร" ฉันได้แต่มองเขาน้ำตาคลอ... ไม่กล้าคิดไปเองกับสิ่งที่เขาพูด...

"..."

"เมย์... พี่จะตัดใจจากหวานแล้ว... พี่จะสนใจ และดูแลแค่เมย์คนเดียว" ฉันจ้องเขาอีกรอบ... แต่ครั้งนี้ อยู่ ๆ มันก็มีน้ำไหลออกมาจากตาฉัน...

"พี่ทีพูดอะไร รู้ตัวไหมคะ?" ฉันถามเขาอีกครั้ง ฉันอยากมั่นใจ ว่าตอนนี้เขายังมีสติดีอยู่หรือเปล่า เขาไม่ได้ประชดใครใช่ไหม หรือ เขาไม่ได้บ้าใช่ไหม

"พี่รู้ตัวเมย์ พี่ควรหยุดเรื่องหวานได้แล้ว... พี่พอแล้วเมย์ พี่กับหวานจบกันถาวร เราเป็นแค่พี่น้องกัน"

ฉันดูออก... ว่าเขายังรักน้ำหวานอยู่... แต่สถานะไหนฉันดูไม่ออกจริง ๆ

"พี่ทีจะหยุดมีคนอื่นไหมคะ" ฉันจับมือเขา อยากได้ยินคำยืนยันจากปากเขา จะโกหก จะพูดจริงก็แล้วแต่...

"พี่จะพยายาม... เพื่อเมย์และลูก" ฉันเผลอยิ้มให้เขาทั้งน้ำตา...

แค่ได้ยินแบบนี้... ฉันก็ดีใจมากแล้ว

" ขอบคุณค่ะพี่ที" พี่ทียิ้มให้ฉัน ก่อนที่เขาจะออกรถ...

เขาขับออกมาเรื่อย ๆ แต่... มันไม่ใช่ทางไปคอนโดเขา? เขากำลังจะไปไหน?

"พี่ที จะไปไหนคะ?" เขาหันมองฉันแวบนึง

"บ้านพี่" บ้านพี่ที! คืออะไร? เขาจะพาฉันเข้าบ้านงั้นเหรอ... ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม?

"คืออะไรคะ พี่ทีลืมของ?" ฉันทวนอีกครั้ง เขาคงให้ฉันรอข้างนอก หรือรอในรถใช่ไหม

"พาเมย์ไปเจอพ่อแม่พี่ไง..." หะ?

อะไรกัน...

"คือ... อยู่ ๆ จะให้เมย์เข้าไป ทั้งที่พ่อกับแม่พี่ที เคยเจอแฟนคนอื่น ๆ พี่ทีหมดแล้วนี่เหรอคะ"

พี่ทีถอนหายใจเบา ๆ แล้วละสายตาจากถนน หันมามองหน้าฉัน

"พี่ไม่เคยพาใครไป พ่อแม่พี่ไม่เคยเจอใคร แม้กระทั่งหวาน..."

จริงเหรอเนี่ย...

ฉันกำมือแน่น... เขาจะจริงจังกับฉันแล้วงั้นเหรอ...

ฉันจะเป็นตัวจริงของเขาแล้วใช่ไหม...

ฉันไม่ได้ถามอะไรต่อ... ได้แต่นั่งเงียบ ๆ จนเขาขับรถมาจอดหน้าประตูบานใหญ่...

และกดรีโมทเปิดประตู...

ฉันมองบ้านหลังนั้นอย่างตกใจ จนเผลอเอามือปิดปาก...

คือ... บ้านใหญ่มาก... ใหญ่มากจริง ๆ มันแตกต่างกับบ้านฉันที่โคราชโดยสิ้นเชิง มันคนละเรื่องกันเลย...

เมื่อประตูเปิดสุด... พี่ทีก็ขับรถเข้ามาจอด

‘ตึก ตึก ตึก’ ใจฉันเต้นรัว ฉันรู้สึกกลัว...

พ่อแม่เขาจะมองฉันเป็นผู้หญิงยังไง? ท้องก่อนแต่ง? หรือ... ไวไฟ หรือ มาจับลูกชายเขา...

"ป่ะ" เขาลงจากรถ และเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ฉัน...

ฉันค่อย ๆ ก้าวขาลงมา... ซึ่งตอนนี้มือไม้สั่นไปหมด

จนพี่ที... จับมือฉันแน่น และบีบมันเบา ๆ

"ไม่ต้องกลัว พ่อแม่พี่ใจดี..." ฉันพยักหน้า และเดินตามหลังเขาเข้าบ้าน...

ภายในบ้านถูกตกแต่งสวยงาม... มันกว้างมาก ฉันอยากรู้มาก... ว่าเขาทำความสะอาดกันยังไงไหว บ้านใหญ่ขนาดนี้

"อ่าวที ลูกพาใครมา" ฉันต้องหยุดสังเกตบ้านเขาทันที เมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงคนนึงดังขึ้นตามหลัง

แม่พี่ที...

ฉันหันไปยกมือไหว้ท่านช้า ๆ ทั้งที่ตอนนี้ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

แม่พี่ทีจะว่าอะไรไหม?

"สวัสดีจ้ะ..." พี่ทีดึงมือฉัน เดินมานั่งที่โซฟา พร้อมกับแม่ของเขาที่เดินตามหลังมาติด ๆ

"แม่ครับ... เมย์ลิน แฟนผม"

แฟนผม?

"ตายจริง... นี่ยอมพาแฟนมาเจอแม่แล้วเหรอลูก" แม่พี่ทีเอามือทาบอก ตกใจ แต่ก็ยิ้มออกมา

"ครับ... เราคบกันมาสองปีแล้ว" ฉันได้แต่ยิ้มเบา ๆ ไม่กล้าออกความเห็น หรือพูดอะไรออกมา

"น่ารักนะเนี่ย ทีนี่ตาถึงเหมือนกันนะลูก" ฉันก้มหัวขอบคุณแม่พี่ทีทันที ที่ท่านเอ่ยปากชม...

"แล้วหนูเรียนจบหรือยังล่ะลูก" แม่พี่ทีเอื้อมมือมาจับเข่าฉันเบา ๆ ส่งยิ้มหวานให้ฉัน

"จบแล้วค่ะ"

"จบอะไรเหรอลูก ทำงานหรือยัง" ฉันมองไปทางพี่ที ที่ตอนนี้เขาได้แต่พยักหน้าให้ฉันตอบ...

"ยังเลยค่ะ เมย์พึ่งเรียนจบไม่กี่วันมานี้ เมย์จบการท่องเที่ยว และการโรงแรมค่ะ" แม่พี่ทียิ้มกว้างออกมา...

"ดีเลย นี่ ที่บ้านเราทำธุรกิจเกี่ยวกับโรงแรม" ฉันยิ้ม เพราะฉันรู้สึกผ่อนคลายจริง ๆ เมื่อได้พูดคุยกับแม่พี่ที ท่านดูน่ารัก และเป็นกันเองมาก...

"ค่ะ เมย์พอทราบ"

"แล้วทานอะไรกันมาหรือยัง เนี่ยเดี๋ยวคุณพ่อกลับมาแล้ว... รอทานพร้อมกันก่อนนะลูก" ฉันยิ้มตอบ คุณพ่องั้นเหรอ... คุณพ่อพี่ทีจะดุไหม... ท่านเป็นคนยังไง ฉันกลัวจัง...

"ครับ รอครับแม่... ผมมีเรื่องจะบอกพ่อกับแม่ด้วย"

แม่พี่ทีขมวดคิ้วสงสัย... ก่อนจะหันมามองหน้าฉัน

"มีอะไรหรือเปล่าลูก หนูเมย์" แม่พี่ทีเปลี่ยนมาจับมือฉัน... เหมือนน้ำตาฉันจะไหลออกมาให้ได้... ให้ตายเถอะ... ทำไมเมย์คิดถึงแม่แบบนี้... สัมผัสอบอุ่นจากมือแม่ ตั้งแต่จำความได้... ฉันไม่เคยได้รับเลย...

"แม่..." ฉันนั่งก้มหน้า... และพูดออกมาเบา ๆ จนน้ำตาที่เอ่อ อยู่นั้น... มันล้น... แล้วหยดลงมาที่ตัก

"เมย์เป็นอะไร..." พี่ทีก้มลงมา พยายามมองหน้าฉันเค้นคำตอบ

"ป่าวค่ะ ฮึก ๆ เมย์แค่... คิดถึงแม่" อยู่ ๆ แม่พี่ทีก็ขยับมานั่งข้าง ๆ ฉัน

"หนูเมย์ ก็โทรหาแม่สิจ๊ะ" ฉันส่ายหน้า และรีบเช็ดน้ำตา...

"เอ่อ เมย์ไม่มีพ่อแม่หรอกค่ะ พ่อแม่เมย์เสียตั้งแต่เมย์ยังเด็กมาก เมย์มีแค่ยายเท่านั้น" แม่พี่ทีตกใจ และมองหน้าพี่ที... พี่ทีพยักหน้าเบา ๆ ให้ผู้เป็นแม่

"ไม่เป็นไรนะลูก ไม่เป็นไร" ท่านลูบผมฉันเบา ๆ จนฉันเอง ทนไม่ไหว น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง

" อ่าวคุณ... เป็นไงบ้างวันนี้ แล้วนั่นใคร"

ฉันหันไปมองตามเสียง เห็นผู้ชายคนนึง ท่านคงจะเป็นพ่อพี่ที...

ฉันจึงรีบลุกขึ้น ยกมือไหว้ท่าน...

"สวัสดี เป็นใครน่ะเรา" ฉันหยุดมองพ่อพี่ทีชั่วขณะ แต่ต้องหลุดจากภวังค์เมื่อพ่อพี่ทีเอ่ยทักทาย

"คะ ค่ะ ชื่อเมย์ลินค่ะ... เอ่อ... คือ" พี่ทีลุกขึ้นยืนข้าง ๆ ฉัน

"เป็นแฟนผมเองครับ" พ่อพี่ทีส่ายหัว แล้วเดินไปนั่งโซฟาตรงข้าม...

ก่อนที่เราสองคนจะนั่งลงตาม...

"เรื่อง โรงแรมเป็นไงบ้างที" พี่ทีก้มหน้า ไม่กล้าสบตา

"ดีครับ... ได้ดีลใหญ่บริษัททัวร์ฝั่งยุโรปตะวันออกเพิ่ม" ท่านพยักหน้าเบา ๆ และมองมาที่ฉัน

"แฟนเหรอ" พี่ทีพยักหน้าอีกครั้ง... ดูพี่ทีจะเกรงใจพ่อมาก... บางครั้งพี่ทีเองก็ไม่กล้าสบตา... ฉันคงไม่ได้คิดไปเองหรอก มันเป็นแบบนั้นจริง ๆ

"ครับ ผมมีเรื่องจะบอกพ่อกับแม่ด้วยครับ... เรื่องสำคัญ" พี่ทีบีบมือฉันแน่น ฉันมองหน้าเขา... ที่ตอนนี้เหมือนเขากำลังพยายามรวบรวมความกล้าอยู่...

ฉันจึงยกมืออีกข้างไปจับมือเขาไว้...

พี่ทีหันมามองหน้าฉันไม่ละสายตา... ก่อนจะพูดมันออกมาว่า...

"เมย์ท้องครับ..." ทุกคนนั่งเงียบ... บรรยากาศรอบ ๆ เงียบสนิท

แม่พี่ทีเอามือทาบอก ตกใจ... ก่อนที่ท่าน จะลุกขึ้น และเดินขึ้นบันไดหายไป...

แม่พี่ทีโกรธ ท่านคงโกรธพวกเราแน่ ๆ ฉันนั่งหลับตา ฉันไม่อยากรับรู้อะไรต่อจากนี้แล้ว...

"แล้วจะทำไง" เหลือแค่พ่อพี่ที ที่ถามต่อเรียบ ๆ

"ผมจะให้น้อง... มาอยู่ที่นี่ครับ" อยู่ที่นี่งั้นเหรอ?

พ่อพี่ทีขมวดคิ้วสงสัย...

"พูดง่ายนะ..ขอพ่อแม่เขารึยัง ไม่ใช่คิดจะพาใครมาอยู่ก็ได้" ฉันเงยหน้ามองพ่อพี่ทีทั้งน้ำตา...

"เมย์เขาไม่มีพ่อแม่... เมย์มีแค่ยายครับ" น้ำตาฉันไหลออกมาอีกครั้ง... อึดอัดจัง ฉันอึดอัดมาก

"แล้วยังไง จะให้บอกทุกอย่างเหรอ ว่าต้องทำอะไร" พี่ทีพยักหน้า สูดหายใจเข้าลึก ๆ

ก่อนที่ตาคม ๆ จะมองไปที่พ่อตัวเอง...

"ครับ ผมจะไปคุยกับยายของเมย์ ผมต้องรบกวนพ่อด้วยครับ"