ตลอดหนึ่งเดือนกว่าที่มาอยู่หมู่บ้านดงเย็น มะเขือก็ทำงานดูแลชาวบ้านที่เจ็บป่วยมาพึ่งด้วยดีมาตลอด และฝากท้องที่บ้านของพ่อผู้ใหญ่ทุกเย็น ความสนิทสนมใกล้ชิดทำให้เขาเริ่มหวั่นไหว ไม่ใช่สิ หนึ่งเดือนมันเร็วเกินไป แต่ทำยังไงได้ ตอนนี้เขามองแต่บุญป่วง สาวอ้วนที่มีแต่ความสดใส หล่อนไม่เคยทุกข์หรือว่าเสียใจได้นานเลย มันทำให้เขาสุขตามเพียงแค่ได้เห็นยิ้มของสาวอ้วน
ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด!
เสียงสั่นเตือนของเครื่องมือสื่อสารดังขึ้น ระหว่างที่เขากำลังตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง และนั่นแหละเขาถึงรู้ว่ากำลังเหม่อลอยในเวลาพักเที่ยง พอหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้ข้างมือมาดูว่าใครโทร.มาเขาก็ยิ้มกว้าง เมื่อคนโทร.มาคือคนในความคิดถึง
“ว่ายังไงน้องป่วง”
“คุณหมอว่างอยู่ไหมจ๊ะ” สาวอ้วนถามกลับมาในสาย
“ว่าง พักเที่ยงอยู่ตอนนี้ อีกอย่าง วันนี้ก็ไม่ค่อยมีผู้ป่วยเท่าไร”
“เดี๋ยวป่วงไปหานะจ๊ะ พอดีมีเรื่องปรึกษานิดนึงจ้ะ” พูดจบสาว
