เช้าวันอาทิตย์บุญป่วงกับหมอหนุ่มก็ออกเดินทางกลับสุพรรณบุรีตั้งแต่เช้า ถนนวันอาทิตย์โล่งทำให้วิ่งรถไม่ถึงชั่วโมงก็ถึงสุพรรณบุรี แต่ถนนที่จะพาหล่อนกับหมอหนุ่มเข้าหมู่บ้านดงเย็นนี่สิทำให้เสียเวลา กว่าจะถึงบ้านผู้ใหญ่สนองก็ปาไปสิบโมงกว่าแล้ว
“เป็นยังไงบ้างลูก” แม่จำปีนำน้ำเย็นลอยดอกมะลิมาให้บุญป่วงกับหมอหนุ่มที่เพิ่งมาถึงดื่มให้หายกระหาย
“เหนื่อยจ้ะแม่จำปี แล้วนี่พ่อสนองไปไหนจ๊ะ”
“ไปตีไก่เหมือนเดิม ที่งานวัดน่ะลูก จะอยู่ติดบ้านได้ก็เมื่องานวัดเสร็จนั่นแหละ”
“งั้นป่วงขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะจ๊ะแม่ คุณหมอ ขอบคุณนะคะที่ให้ติดรถทั้งขาไปและขากลับ” หล่อนลุกขึ้นยืนสะพายกระเป๋าเป้ ก่อนจะเดินออกจากใต้ถุนบ้านเพื่อจะเอาของขึ้นไปเก็บและนอนพักผ่อน โดยไม่สนใจจะฟังคำโต้ตอบจากบุรุษหนุ่ม
“ดูทำเข้า อย่าถือสาเลยนะคะคุณหมอ ป่วงก็เป็นแบบนี้แหละ ว่าแต่ทำไมถึงกลับมาแต่เช้ากันจังจ๊ะ ไหนบอกจะกลับตอนเย็น”
“ไม่เป็นไรห
