เช้าวันเสาร์ของกรุงเทพฯ บุญป่วงตื่นแต่เช้าลงมาช่วยป้าสุณีและสาวใช้ทำงานในครัว หล่อนเคยชินตอนอยู่บ้านที่ตื่นมาช่วยมาทำกับข้าวทุกเช้า สาวเจ้าเป็นที่เอ็นดูของแม่บ้านและสาวใช้ในบ้าน เป็นที่เอ็นดูของทุกคนยกเว้นประมุขของบ้านที่ชังน้ำหน้าหล่อนยิ่งนัก
“หนูป่วงนี้น่ารักจังเลยนะจ๊ะ ป้าไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณเขือถึงเลือกหนูป่วง” ป้าสุณีเอ่ยขณะจัดเตรียมโต๊ะอาหารเช้า
จะให้พูดยังไงดีล่ะป้าสุณี ป่วงไม่ใช่แฟนหมอหรอก ป่วงแค่แฟนกำมะลอ หล่อนพูดในใจ ก่อนจะยิ้มแห้ง ๆ ตอบโดยไม่พูดจาอะไรตอบ
“ตื่นเช้าจังน้องป่วง” เสียงนุ่มอ่อนโยนเอ่ยทักเมื่อเดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหารเป็นคนแรก
“สวัสดีค่ะพี่ฟัก ป่วงเคยชินน่ะค่ะ” หล่อนยิ้มให้ชายหนุ่ม แล้วหันไปจัดจานบนโต๊ะทานข้าวต่อ
“แล้วแฟน...ของน้องป่วงล่ะจ๊ะ ทำไมพี่ยังไม่เห็นเลย” ดึงลากเก้าอี้ตัวประจำออกมานั่ง
“เดี๋ยวสักพักคุณ...พี่เขือก็คงลงมาจ้ะ” เกือบไปแล้ว เกือบเรียก
