ตรวนรักวิวาห์ร้าว 04
1531 คำ
ไม่ชอบ...คำเดียวสั้นๆ ที่กอบัวสรุปได้หลังจากเที่ยวกลางคืนเป็นครั้งแรก เพื่อนของเธอยามเหล้าเข้าปากหลายคนไม่ค่อยน่ารัก โดยเฉพาะเพื่อนผู้ชายที่ชอบบังคับให้เธอดื่ม พอไม่ดื่มก็กดดันหาว่าเป็นลูกคุณหนู มาเที่ยวครั้งแรกแต่ดื่มแค่น้ำเปล่า โชคดีที่ญาดาพัชร์เข้าใจจึงรับแก้วไปดื่มเองตลอดงาน สุดท้ายจึงกลายเป็นว่าเพื่อนสนิทที่ไม่เคยเมาง่ายๆ ต้องทิ้งรถไว้ที่คลับและนั่งแท็กซี่กลับบ้านแทน
หลังจากส่งญาดาพัชร์จนถึงมือคนในครอบครัวแล้ว กอบัวจึงนั่งแท็กซี่ต่อไปยังบ้านที่ตนอาศัยอยู่ มองเวลาในโทรศัพท์แล้วก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ทั้งๆ บอกกับป้าจวบและลุงสมควรแล้วว่าจะกลับค่ำ
เสี้ยววินาทีแรกที่เธอเปิดประตูบ้าน ไฟก็สว่างจ้าจนคนที่อยู่ในความมืดนานหลายชั่วโมงต้องยกมือขึ้นบังเพราะรู้สึกแสบตาไม่ไหว
“กลับบ้านดึกนะกอบัว” คนที่นั่งเอนหลังรออยู่บนโซฟาตัวยาวถามทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่
อธิคุณควรต้องกลับพรุ่งนี้เช้า แต่เขาอยากเจอหน้าเธอจึงเลื่อนตั๋วเครื่องบินเป็นไฟลต์สุดท้ายของวันนี้ นึกไม่ถึงว่าเธอจะไม่อยู่บ้านรอต้อนรับสามีที่เพิ่งจะแต่งงานกัน
คนขับรถที่รับสายกลางดึกบอกว่าเพิ่งจะส่งกอบัวที่คลับย่านทองหล่อเมื่อราวๆ สี่ทุ่ม เธอยืนยันว่าไม่ต้องไปรับและบอกว่าถ้ามีปัญหาจะอธิบายกับเขาเอง
อยากรู้เหลือเกินว่าจะอธิบายยังไง
“คุณเอื้อ...สวัสดีค่ะ”
“บัว เธอดื่มเหล้ามาเหรอ” เสียงของอธิคุณไม่ทุ้มต่ำน่าฟังอย่างที่เคย เขาได้กลิ่นเหล้าโชยมาแต่ไกล จึงไม่อาจซ่อนความผิดหวังที่เกิดขึ้นจากการกระทำของเธอ
ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา...
“บัวไม่ได้ดื่มนะคะ”
“นอกจากดื่มเหล้า โกหก แล้วยังแต่งตัวไม่เรียบร้อย ฉันควรลงโทษเธอยังไงดีนะ”
“บัวไปเที่ยวกับเพื่อนๆ มาค่ะ ทุกคนแต่งตัวแบบนี้หมดเลย ดา เอ่อ เพื่อนของบัวก็บอกว่าถ้าไม่แต่งตัวเหมือนคนอื่นจะยิ่งถูกมองค่ะ”
“เรื่องของเธอ อยากดื่ม อยากโกหก อยากแต่งตัวแบบไหนฉันคงห้ามไม่ได้ เธอโตแล้วนี่นา คงไม่เชื่อฟังฉัน ไม่เห็นว่าคำแนะนำของฉันสำคัญแล้ว”
“ไม่จริงนะคะ ทีหลังบัวจะไม่แต่งตัวแบบนี้อีก ส่วนเรื่องเหล้า บัวไม่ได้ดื่มจริงๆ นะคะ โต๊ะข้างๆ เมาแล้วทำหกใส่ ถ้าไม่เชื่อรอบัวอาบน้ำแล้วค่อยมาดม...ตรวจดูก็ได้ค่ะ”
“อืม ฉันจะรอเธอ อาบน้ำเสร็จแล้วไปหาฉันที่ห้อง เรามีเรื่องต้องคุยอีกเยอะ” อธิคุณตัดบทด้วยการเดินกลับห้องนอน เขาพยายามไม่มองเสื้อที่กอบัวสวมอยู่ เพราะมันโป๊และปลุกเร้าอารมณ์มากเกินไป
เขาอยากให้เธอสมัครใจยอมทุกอย่างด้วยตัวเอง
อธิคุณนั่งเอนหลังอ่านหนังสือรออยู่บนเตียงราวครึ่งชั่วโมง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เขาอนุญาตให้เธอเข้ามาในห้อง โดยไม่ลืมปั้นหน้าเคร่งขรึมทั้งที่ร่างกายปรารถนาแทบจะคลั่งตายอยู่แล้ว
ไม่ได้...ต้องใจเย็น
“คุณเอื้อคะ บัวมาให้คุณพิสูจน์แล้วค่ะ”
“มาใกล้ๆ ฉันสิ” อธิคุณตบพื้นที่ว่างบนเตียงเบาๆ เป็นการเชื้อเชิญ พลางจ้องมองอีกฝ่ายที่ท่าทางลังเล แต่สุดท้ายก็ปีนขึ้นมานั่งข้างๆ ให้เขาได้...พิสูจน์
“บัวไม่ได้ดื่มจริงๆ นะคะ ลุงควรบอกว่าคุณไม่ชอบ บัวเลยไม่ดื่ม พวกเพื่อนๆ บังคับบัวก็ไม่ยอมดื่ม จนเกือบทะเลาะกัน” กอบัวนั่งตัวเกร็งเมื่อเขายื่นหน้ามาใกล้ ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องกลั้นลมหายใจ ในเมื่อเธอไม่ได้ดื่มเหล้าอย่างที่บอกไปจริงๆ
“ไม่ดื่มเพราะกลัวว่าฉันจะโกรธเหรอ”
“บัวไม่อยากดื้อกับคุณเอื้อค่ะ ยังไงที่ผ่านมาคุณก็ดีกับบัวมาก บัวไม่อยากทำให้คุณไม่สบายใจ” เขาดีกับเธอจริงๆ เว้นแค่วันนั้นเดียว วันที่เธอบอกว่าชอบเขา
‘บัวชอบคุณเอื้อค่ะ’
‘รู้แล้ว เธอยิ้มหวานให้ฉันตลอด จะไม่รู้ได้ยังไง’
‘บัวไม่ได้ชอบแบบพี่ชาย’
‘บัว เธอยังเด็กเกินไป...โตแล้วค่อยว่ากันนะ’
กอบัวพ่นลมหายใจยาวเมื่อนึกถึงเรื่องน่าอาย เธอยังเด็ก เหงา และขาดความรัก จึงเผลอพูดความในใจออกไปอย่างไม่อายปากและสุดท้ายก็ถูกปฏิเสธ
“ไม่ยอมดื่มเหล้าทั้งๆ ที่ฉันไม่อยู่บ้านและอาจไม่มีวันรู้ว่าเธอดื่ม เธอห่วงความรู้สึกของฉันขนาดนั้นเลยเหรอ”
“บัว...” ใช่แล้ว เธอเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“น่ารัก ยังน่ารักเหมือนเดิม ดีจริงๆ ที่อดทนรอ”
กอบัวก้มหน้า ปล่อยให้นิ้วเรียวม้วนปอยผมเล่น จำได้ว่าหลายปีก่อนเคยบ่นอยากตัดผมสั้น แต่พอเขาเปรยว่าชอบผู้หญิงผมยาว เธอก็เปลี่ยนใจและลืมความต้องการของตัวเองไปจนหมด
มัทนากล่าวหาว่าเธอเป็นเด็กร่านก็คงไม่ผิดนัก เพราะเธอชอบเขามากจริงๆ แม้หลังจากถูกทำร้ายจิตใจด้วยคำว่าน้องสาวแล้วก็ยังแอบชอบ กระทั่งเขาคบหาดูใจกับพี่สาวอย่างรสรินทร์ เธอก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม
พอได้รู้ว่าพี่สาวต่างมารดารักคนอื่นเมื่อหลายวันก่อน กอบัวก็กลับมามีความหวังอีกครั้ง แต่หากเรื่องเป็นอย่างที่แม่เลี้ยงใจร้ายพูดจริง ว่าเขาจะทิ้งเธอทันทีที่รสรินทร์กลับมา เรื่องปล่อยตัวปล่อยใจเพื่อความสุขในช่วงระยะเวลาสั้นๆ คงไม่ใช่เรื่องที่ควรทำ
“ฉันอยากถามตั้งแต่วันนั้นว่ารินทร์ทำอะไรเธอบ้าง”
“บัวบอกไปหมดแล้วค่ะ พี่รินทร์ให้บัวถอดเสื้อผ้า ขังบัวไว้ในห้องน้ำแล้วก็หนีออกไป”
“เธอปากแตก...แก้มช้ำ”
“บัวพยายามห้าม ไม่อยากให้คุณเสียใจ ถึงพี่รินทร์บอกว่ารักคนอื่น แต่ก็ควรบอกกันดีๆ ไม่ใช่หนีไปแบบนั้น...พี่รินทร์บอกว่าคุณรู้อยู่แล้ว ว่าพี่รินทร์มีคนอื่น”
“เจ็บมากไหม” อธิคุณถามราวกับไม่ได้ยินประโยคที่เธอเพิ่งพูดออกไป เขาแตะที่ริมฝีปากเบาๆ ผ่านมาเกือบเจ็ดวันร่องรอยแทบไม่มีเหลือ แต่พอแตะอย่างอ่อนโยนเช่นนั้น กอบัวก็อดรู้สึกอ่อนแอไม่ได้
แต่เธอไม่มีสิทธิ์อ่อนแอ
“คุณเอื้อ...บัวไม่เป็นไรแล้วค่ะ ถ้าคุณเอื้อเชื่อแล้วว่าบัวไม่ได้ดื่มจริงๆ บัวขอตัวนะคะ”
“อย่าเพิ่งกลับ ฉันยังไม่ได้พิสูจน์เลยว่าเธอไม่ได้ดื่มเหล้ามาจริงๆ” กอบัวนิ่วหน้าอยู่ครู่หนึ่งเบิกตากว้าง เขาทาบจูบลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว อาศัยจังหวะเผลอไผลสอดลิ้นเข้าหยอกเย้าอย่างชำนาญ ก่อนจะค่อยๆ ดันตัวเธอให้เอนลงไปบนเตียง
“กอบัว เธอไม่ได้ดื่มจริงๆ ด้วย...”
เสียงของอธิคุณแหบพร่าและเต็มไปด้วยความปรารถนา ยิ่งเห็นความหวาดหวั่นระคนตื่นเต้นในดวงตาของสาวน้อยที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกัน เขาก็ยิ่งอยากเก็บเรื่องที่ต้องพูดเอาไว้วันหลัง และทำเรื่องที่อยากทำเสียให้สาแก่ใจ
“คุณเอื้อปล่อยบัวเถอะนะคะ บัวง่วงแล้ว”
“ฉันก็ง่วง งั้นเรานอนด้วยกันเลยไหม”
“คุณเอื้อรู้ว่าบัวชอบคุณเอื้อ แต่ขอร้องได้ไหมคะว่าอย่าล้อเล่นกับความรู้ของบัวเลย เพราะถ้าพี่รินทร์กลับมา ยังไงคุณก็ต้องกลับไปแต่งงานกับเขาอยู่แล้ว”
“ใครบอกว่าฉันจะกลับไปแต่งงานกับรินทร์ กอบัว ฉันแต่งกับเธอ เธอเป็นเมียของฉัน นอกจากเธอแล้ว ฉันก็ไม่ต้องการใครอีก”
“แต่คุณมัทบอกว่า...”
“เธอเชื่อผู้หญิงใจร้ายคนนั้นมากกว่าฉันงั้นเหรอ เธอเชื่อคนที่สั่งให้สามีตัวเองไปหลอกผู้หญิงอื่น ทำเรื่องเลยเถิดจนถึงขั้นแต่งงานมีลูกเพราะต้องการหาเงินมาต่อยอดทำธุรกิจที่กำลังจะล่มงั้นเหรอ”
“คุณเอื้อ…” พอเขาพูดมาแบบนี้แล้ว กอบัวก็ไม่รู้จะเถียงอย่างไร
“คุณมัทเก็บเธอไว้เพราะอยากได้เงินมรดก เรื่องนี้ใครๆ ก็รู้ และฉันเดาว่าหลังจากเธออายุครบยี่สิบเมื่อปีก่อน เงินในบัญชีที่ควรได้ก็คงถูกคนบ้านนั้นข่มขู่ไปหมดแล้ว ฉันพูดถูกไหมล่ะบัว”
กอบัวไม่เถียงเพราะทุกอย่างเป็นเรื่องจริง ผู้หญิงใจร้ายคนนั้นไม่อนุญาตให้นับญาติ แต่เธอเองก็ไม่ได้อยากเรียกว่าคุณแม่หรือคุณป้าอยู่แล้ว
เป็นแค่คุณมัทนาก็พอ…
- ผู้เขียน
