“อะไรคะ” หญิงสาวถามเบาๆ
“ฉันต้องล้างแผล” ชายหนุ่มบอก เหตุผลของเขายิ่งทำให้ซันเซสอยากระเบิดหัวเราะออกมา ใบหน้าของหญิงสาวคนกลางก็แปลกใจก็ไม่ต่างกัน แผลของเขาแห้งไปหลายวันแล้ว ที่สำคัญอาการเจ็บคงไม่หลงเหลือ แต่เธอก็ยังรักษาหน้าเจ้านายเอาไว้ ยอมเดินตามแรงฉุดเข้าไปในห้องอย่างว่าง่าย
“ปล่อยได้แล้วค่ะ ฉันจะได้เตรียมอุปกรณ์ล้างแผลให้” ดารัณตั้งใจเหน็บแนมเขา หมั่นไส้ผู้ชายเจ้าเล่ห์หาข้ออ้างได้ไปเรื่อยๆ
“โกรธอะไร มันต้องเป็นฉันเสียอีกที่ต้องโกรธ เธออยากไปสนิทสนมทำความรู้จักกับนายซันเซสมากใช่ไหม ถึงได้ยิ้มระรื่นกระดิกหูเข้าหาขนาดนั้น”
“มันไม่มากไปหรือคะ ฉันเป็นลูกจ้าง ไม่ใช่ทาสสักหน่อย”
“ฉันก็มีอำนาจสั่งเธออยู่ดี มาเป็นพยาบาลแต่จะหนีเที่ยวกับผู้ชาย ใช้ได้ที่ไหน”
ดารัณถอนหายใจเหนื่อยๆ “ฉันบอกหรือยังว่าจะไป”
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าฉันไม่ดักทางไว้ก่อน ป่านนี้เธอคงตอบตกลงหมอนั่นไปแล้ว นอกจากจะมาเป็นพยาบา
