6
1102 คำ
6
“พี่รัฐ...คุณรัฐ...”
ความเร่าร้อนในกายชาย ถูกปลุกให้เดือดพล่านขึ้นอีกครั้ง สิ่งนั้นที่โรยแรงฟื้นตัวเต็มกำลัง เพียงได้สัมผัสความนุ่มและตึงคัดของดอกปทุมดอกโต ยิ่งปทุมถันสีชมพูสวยสดใสที่เขากลืนกิน คล้ายกับว่าเป็นยากระตุ้นทางเพศสัมผัส ปลุกเร้าความปรารถนา บดบังความเกลียดโกรธและเคืองแค้นให้ลดลง ร่างเล็กไม่เคยทำให้เขาผิดหวัง เธอเร่าร้อนทุกองศา เธอบ้าคลั่งราวกับทอร์นาโดยามที่เคลื่อนไหวบนกายเขา บางครั้งเธอไร้เดียงสาจนเขาอยากจะเก็บหญิงสาวไว้ข้างกาย ถ้าเพียงแต่เธอไม่ใช่น้องสาวของคนที่เขาเกลียดสุดชีวิตและมีความคับแค้นแน่นอุรา ดังนั้นไม่ผิดที่เขาจะคิดว่าลลิลเป็นเพียงผู้หญิงที่มีค่าเวลาอยู่บนเตียงของเขาเท่านั้น
เขาเลื่อนใบหน้าขึ้นจุมพิตเรียวปากอิ่ม ส่งปลายลิ้นหนาเข้าค้นหาความอุดมสมบูรณ์ของน้ำตาลเชื่อม แลกรัดดึงรั้งเข้ามาในปากหนาอย่างชำนิชำนาญ สร้างความปั่นป่วนเร่าร้อนในกายให้เธอบ้าง มือใหญ่ฟอนเฟ้นดอกปทุมพรางขยุ้มปทุมถันไปด้วย จากนั้นค่อยๆ เลื่อนลูบไล้ไปมาตามหน้าท้อง จนกระทั่งฝ่ามือใหญ่แนบลงไปที่เนินสาวพราวสะพรั่ง
รัฐภาคย์ส่งความแข็งแรงเข้าหากลีบสาวในครั้งเดียว ลลิลสะดุ้งเพราะยังไม่ทันเตรียมตัว ความยิ่งใหญ่ของเขาสร้างความอึดอัดให้กับหญิงสาวเป็นอย่างยิ่ง ความอึดอัดที่แปรเปลี่ยนเป็นความเดือดเนื้อร้อนกาย เมื่อเขาเริ่มขยับเขยื้อนโยกคลอนร่างกายด้วยจังหวะที่เร็วแรง กระชั้นชิด
“พี่รัฐ...”
หญิงสาวปล่อยเสียงยานครางออกมา ส่ายใบหน้าไปมากับพื้นโต๊ะ เป็นเพราะร่างกายของเธอนั้นมีทั้งความเจ็บจากแรงกระแทก ความเสียวที่ลุกลามตั้งแต่ปลายเท้าย้อนขึ้นสูงศีรษะ แตกกระจายวาบในสมอง นำพาความเสียงสะท้านทรวงแน่นขนัดในอก พวยพุ่งดั่งลาวาที่ปะทุเหนือปากปล่อง ระดับความร้อนไม่ต้องพูดถึงมันเหนือคำบรรยาย
ปลายเท้าของเธอทั้งสองข้างถูกวางพาดบนขอบโต๊ะ ก่อนที่มันจะถูกแยกออกจากกันจนสุดด้วยมือหนา มือแกร่งอีกข้างกอบกุมทรวงอก อีกข้างกำลังสร้างความทรมานให้กับเออย่างยิ่งยวด เนื่องจากเขาสะกิดจุดกระสันของลูกผู้หญิง เม็ดมณีสีแดงระเรื่อถูกปลายนิ้วชี้ของรัฐภาคย์บดบี้ สลับกับสะกิดไปมา ทำให้น้ำเชื่อมหวานหลั่งรินแทรกซึมออกมาตามกลีบดอกไม้สาว
ชายหนุ่มรั้งสะโพกกลมสวยให้เลื่อนออกมาครึ่งบั้นท้าย ก่อนที่เขาจะจับขาทั้งสองข้างพาดที่บ่าแกร่ง ฝ่ามือใหญ่เท้าไปที่พื้นโต๊ะไม้สักขัดมันวาว เพื่อรองรับน้ำหนัก ย่อข้อศอกลงเล็กน้อยเพื่อที่เขาจะได้จุมพิตปากแสนหวานได้อย่างถนัด แลกรัดปลายลิ้นพัวพันจนยุ่งเหยิง สะโพกใหญ่ขยับอีกครั้งอย่างไม่ออมแรงไม่ผ่อนปรนจังหวะเลย เขาแหงนใบหน้าขึ้นสูดอากาศหายใจ กระชั้นความยิ่งใหญ่สาดสัดกลับสาวด้วยจังหวะที่เร็วกว่าพายุหมุน
ผับ...ผับ...เสียงเนื้อกระทบกับเนื้อ บ่งบอกได้เลยว่าแรงจังหวะที่เขาโถมเข้าหานั้น เร็วและแรงมากขนาดไหน โต๊ะไม้ดังเอี๊ยดอ๊าด โยกคลอนไปตามแรงรักที่มีกำลังดั่งช้างสารหลายเชือกมารวมกัน ร่างน้อยสั่นไหวสะท้อนขึ้นลง ไม่ต่างกับทรวงอกที่กระเพื่อมรัวล่อสายตาของเขา จนชายหนุ่มอดใจไม่ไหวก้มใบหน้าดื่มกินปทุมถันที่สวยที่สุดในโลก
“พี่รัฐ...”
เสียงของเธอครางสั่นรัญจวนสุดกำลัง เนื่องจากดาราหลายร้อยดวงที่กระจัดกระจายอยู่บนท้องฟ้า เธอใช้มือน้อยกอบกำไว้ในอุ้งมือ ไม่น่าเชื่อว่ามือของเธอนั้นจะสามารถเก็บดาวทุกดวงมาไว้ในครอบครอง ค้นพบความสุขอย่างวิเศษ
“โอ๊ะ...”
ชายหนุ่มครางถี่ยิบ เช่นเดียวกับสะโพกหนาที่ซอยถี่มากกว่าเสียงครางของเขาเสียอีก มีทั้งความแรงและเร็วจนเอกรีดร้องออกมาอีกรอบ เนื่องจากตัวเองถูกส่งขึ้นไปบนฟ้าอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะหยุดเคลื่อนไหวตัวเอง แช่นิ่งฝังลึกในกลีบสาว ปล่อยเสียงครางห้าวที่ดังราวกับโดนเชือดออกมา เมื่อทุกอย่างจบสิ้นลง
รัฐภาคย์ถอดกายแกร่งออกจากร่างสาว หลังจากที่ปรับสภาพการหายใจให้เป็นปกติ ก่อนจะจัดสภาพเสื้อผ้าของเขาให้เข้าที่ มองร่างอ่อนแรงของลลิลที่ค่อยๆ หยัดกายยืนด้วยแข็งขาที่สั่น ยืนจัดเสื้อผ้าของเธอข้างๆ โต๊ะทำงาน
“ลูกหว้าขอสามหมื่นนะคะ” เธอบอกกับชายหนุ่มตรงหน้า หลังจากที่เขายื่นธนบัตรใบละหนึ่งร้อยบาทสองใบให้กับเธอ
“เธอคิดว่าเธอให้ความสุขฉันแค่ครั้งสองครั้ง มันจะคุ้มกับเงินที่ฉันจะต้องเสียไปสามหมื่นบาทเหรอ ฉันว่าแค่สองร้อยน่าจะพอสำหรับผู้หญิงอย่างเธอ”
รัฐภาคย์ยัดธนบัตรจำนวนสองร้อยบาทใส่มือของลลิล นัยน์ตาหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา วลีที่เขาต่อว่าช่างเจ็บแสบยิ่งกว่าของมีคมที่มีอยู่ในโลก เจ็บจนเธอด้านชา เจ็บจนไม่อยากร้องไห้ แม้ทำใจให้เข้มแข็งมากเพียงใด หัวใจของเอกลับอ่อนแอทุกครั้ง หรืออาจเป็นเพราะว่าลลิลรักรัฐภาคย์มากเกินไป...มากเกินกว่าจะตัดใจ
“ก็คุณรัฐบอกว่า...”
“คืนนี้ไปหาฉันที่ห้องตอนสามทุ่ม แล้วเธอจะได้เงินสามหมื่น เธอจะไม่ไปก็ได้นะฉันไม่บังคับ”
เขาจะพูดทำไมในเมื่อเธอก็ต้องไปตามที่เขาสั่งอยู่แล้ว หญิงสาวสะอึกเจ็บเสียดในอก อยากจะกรีดร้องออกมาระบายความเจ็บเสียดที่แน่นในใจ เผื่อว่าจะมีใครสักคนมารับรู้ความเจ็บที่ฝังรากลึกราวกับต้นไม้พันปี ที่ไม่มีวันถอนรากเง้าออกมาได้โดยง่าย เจ็บที่สุด
“ค่ะ ลูกหว้าจะไป” รัฐภาคย์กระตุกยิ้ม เหยียดหยามหญิงสาวทั้งดวงตาและสีหน้า
“ออกไปได้แล้วฉันจะทำงาน”
เขาเอ่ยปากไล่เออย่างไม่แยแส คล้ายกับว่าคนที่หมดประโยชน์แล้วถูกไล่ส่ง หญิงสาวก้มหน้าเดินออกไปจากห้องทำงานของรัฐภาคย์ทันที โดยมีดวงตาคมกล้ามองตามด้วยความรู้สึกเดียวที่มี...สะใจ
- ผู้เขียน
