เรามาทำข้อตกลงกัน
1288 คำ
"ถ้าเธอคิดหนี ฉันจะพลิกแผ่นดินตามหาเธอ และถ้าฉันเจอเธอ เธอจะไม่มีวันได้รู้จักคำว่าอิสระอีกเลย ถ้าเธอฉลาดพอ เธอจะไม่ทำมัน" ว่าจบพ่อมาเฟียใหญ่ก็เดินหายไปพร้อมกับลูกน้องนับสิบ
[วันถัดมา @มหาวิทลัยเอกชน]
"อาจารย์ครับ ไปทานข้าวด้วยกันไหมครับ" เด็กหนุ่มหน้าตาละอ่อน ต่างกรูกันเข้ามาขายขนมจีบอาจารย์สุดแซ่บประจำมหาลัย เหมือนทุกๆ วัน "ถ้าเธอได้เกรด A เมื่อไหร่เดี๋ยวครูจะไปทานข้าวด้วย" คำพูดหยอกเย้ากับเหล่าลูกศิษย์กลายเป็นเรื่องปกติของมหาวิทลัยไปแล้ว
คำพูดของชายหนุ่มยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของบะหมี่ อีกสามเดือนข้างหน้าฉันต้องแต่งงาน ถ้าฉันหนีงานแต่งไม่เพียงแค่เขาที่เสียหน้า แต่พ่อของเธอก็คงเสียเพื่อน เสียคำพูด เราจะเป็นลูกอกตัญญูไม่ได้นะ "ทำไมชีวิตวุ่นวายขนาดนี้วะ" บะหมี่สบถออกมาเพื่อแค่ให้ตัวเองได้ผ่อนคลายความเครียดลงบ้าง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เข้ามาค่ะ"
"อาจารย์หมี่คะ มีคนมารออาจารย์อยู่หน้ามหาลัยค่ะ"
"ขอบใจจ๊ะ" ใครวะ บะหมี่ทำหน้าครุ่นคิดก่อนหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กออกมาด้วย ทันทีที่เดินมาถึงหน้าประตู หญิงสาวกลับไม่พบใครเลย เว้นแต่รถลีมูซีนคันหรูที่จอดอยู่หน้ามหาวิทยาลัย ชายชุดดำคนหนึ่งเดินลงมาเปิดประตูรถยนต์คันหรู
ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นคนที่เดินลงมากำลังย่างสามขุมเข้ามาหา "มะ มอร์แกน" เธอเผลอเปล่งเสียงเรียกชื่อของชายหนุ่มตรงหน้า ร่างกายเย็นวาบเหมือนถูกน็อคด้วยน้ำแข็ง "จะยืนแข็งอีกนานไหม" สติที่กระเจิดกระเจิงเมื่อครู่พลันหายไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียบของใครบางคน
"คะ คุณมาทำไมที่นี่" หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความฉงน "มารับว่าที่เมียกลับบ้าน" เออ อีตานี่ อยากมีเมียขนาดนั้นเลยหรอไง ทำไมจะต้องกุลีจุจอมาด้วย "หมี่กลับเองได้ค่ะ! .... เหวออออ" ทันทีที่หญิงสาวปฎิเสธ ร่างกายบอบบางของเธอถูกชายหนุ่มยกขึ้นพาดบ่าแกร่งเรียบร้อยแล้ว
"ปล่อย!! คุณมอร์แกน จะพาหมี่ไปไหน" หญิงสาวเอ่ยถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ "นี่เธอเป็นอาจารย์จริงไหมเนี่ย ทำไมแต่งตัวอย่างกับดาวยั่วขนาดนี้" ไอ้บ้านี่ แทนที่จะตอบคำถาม กลับมาพ่นคำด่าใส่ฉันซะงั้น "นี่มันร่างกายของหมี่ หมี่จะแต่งยังไงก็ได้ หมี่พอใจ"
สองแขนแกร่งยกคนตัวเล็กขึ้นมานั่งตักอย่างถือวิสาสะ มือหยาบจับปลายคางมนเชิดขึ้นก่อนฉกริมฝีปากหนากระทบริมฝีปากอวบอิ่มเซ็กซี่สอง มือเล็กทุบกำปั้นลงบนแผงอกแกร่ง โดยไม่รู้เลยว่ามือหยาบของใครบางคนได้ล้วงเข้าไปปลดตะขอบราเซียร์ของเธอเรียบร้อยแล้ว
"นี่!!! คุณมอร์แกน หยุดลวนลามฉันสักที" ทันทีที่ริมฝีปากอวบอิ่มถูกปล่อยให้เป็นอิสระ หญิงสาวตะคอกคนตรงหน้าด้วยอาการกระฟัดกระเฟียด เมื่อเพิ่งรู้ว่าตัวเองถูกปลดตะขอบราเซียร์
"ฉันหยุดไม่ได้หรอก ฉันเป็นว่าที่สามีเธอ ฉันต้องได้สิทธิ์ในตัวเธอด้วย" เอาแต่ใจชะมัด "เอาอย่างนี้ไหมคะคุณมอร์แกน เรามาทำข้อตกลงกัน" ในเมื่อไม่ได้รักกัน ก็ทำข้อตกลงกันไปก็จบ
"ไปเพนท์เฮาส์ฉัน" ชายหนุ่มสั่งลูกน้อง ก่อนหันมองใบหน้าสวยงามที่ตอนนี้ดวงตาสั่นระริก เนื้อตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัว "กลัวฉันหรอ" ชายหนุ่มเอ่ยถาม หญิงสาวพยักหน้า เธอยอมรับว่าเธอกลัวเขา "ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวก็ชิน"
ทันทีที่ถึงเพนท์เฮาส์ ชายหนุ่มจูงมือหญิงสาวขึ้นบนชั้นสอง "เออ คุณมอร์แกน จริงๆ เราคุยกันข้างล่างก็ได้นะคะ" หญิงสาวเอ่ยขึ้น
"..."
มอร์แกนนั่งลงที่ปลายเตียง หันใบหน้าคมคายจ้องมองหญิงสาวที่ยืนก้มหน้าก้มตา "มานี่" เขาเอ่ยเรียกหญิงสาว ฝ่ามือแกร่งตบที่หน้าตักตัวเองสองสามที เป็นการเชิญหญิงสาวให้นั่งลง
"จะทำไหมข้อตกลงหน่ะ"
"ค่ะ" หญิงสาวเดินไปนั่งบนหน้าตักแกร่งอย่างจนปัญญา มอร์แกนจัดท่าทางการนั่งให้เธอโดยครั้งนี้จัดให้เธอนั่งหันหน้าเข้าหาเขา ความใกล้ชิดทำให้ลมหายใจอุ่นเป่ารดกัน "ไหนละ ข้อตกลง" มอร์แกนเอ่ยทวง
มือหยาบลูบไล้แผ่นหลังของสตรีที่นั่งอยู่บนหน้าตัก ยิ่งดูใกล้ๆ ยิ่งสวย มีเสน่ห์ ร่างกายร้อนวูบวาบ สิ่งที่ควรหลับไหลกำลังจะตื่นภายใต้อาภรณ์ราคาแพง "ข้อตกลงของหมี่ คือ ถึงเราจะต้องแต่งงานกัน แต่ชีวิตคู่ของเราไม่ได้เริ่มต้นด้วยความพึงพอใจต่อกัน เราควรต่างคนต่างใช้ชีวิตดีไหมคะ อยู่ด้วยกันไปสัก ปี สองปี แล้วค่อยหย่า บอกกับผู้ใหญ่ที่บ้านว่าเราเข้ากันไม่ได้ ตามนี้นะคะ"
"ฉันไม่ตกลง" คิดจะไปจากฉันมันยากสักหน่อยนะบะหมี่
"แล้วเราจะอยู่กันยังไงค่ะ ในเมื่อเราไม่ได้รักกัน" เธอยังคงมองภาพอนาคตไม่ออกว่าคนที่ไม่ได้รักกันจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันได้อย่างไร
"ฉันมีวิธี ละกัน" ชายหนุ่มยกยิ้มเจ้าเล่ห์ มันจะยากอะไรก็แค่ทำให้เธอรักฉันเท่านั้นเอง
"งั้นคุณต้องไม่แตะเนื้อต้องตัวหมี่นะคะ ห้ามลวนลาม ห้ามถูกของสงวน ห้าม เอ่อ ห้ามมีอะไรกับหมี่" เธอกลัวว่าหากวันหนึ่งต้องเลิกกัน แล้วสิ่งที่เธอเสียไปจะเอากลับมาได้อย่างไรเธออยากเก็บเอาไว้ให้กับคนที่คู่ควร
"ฉันไม่ตกลง เธอเป็นเมียฉัน จะให้ฉันนอนชักว่าว ทั้งๆ ที่มีเมียนอนข้างๆ หน่ะหรอ" ผู้หญิงคนนี้แปลกจริงๆ ทั้งๆ ที่ตำแหน่งตรงนี้มีผู้หญิงนับพัน นับหมื่น อยากจะได้มาครอง แต่เธอได้มันมาด้วยความเต็มใจของฉัน ถ้าฉันไม่ยอมมีหรอที่พ่อจะบังคับฉันได้
"เออ หมี่สัญญานะคะ ว่าจะเป็นภรรยาที่ดีของคุณ แต่เราไม่ได้พึงพอใจกันมาก่อน หมี่เกรงว่าเราอาจจะเข้ากันไม่ได้ก็ได้นะคะ หมี่คิดว่าเราต้องใช้เวลา" เธอพยายามพูดจาหว่านล้อมมาเฟียหนุ่มให้คล้อยตาม
"งั้นวันนี้เรามาซ้อมดูไหม จะได้รู้ว่าเราเข้ากันได้หรือเปล่า" ความเจ้าเล่ห์ของเธอสู้ฉันไม่ได้หยอกยัยตัวเล็ก
"ซ้อม? ซ้อมอะไรหรือคะ" เธอยังคง งง กับคำว่าซ้อม มีด้วยหรอการซ้อมเป็นสามีภรรยา ถึงแม้เธอจะดูเป็นผู้หญิงกร้านโลก แต่เธอก็ไม่เคยในเรื่องอย่างว่า เธอเพียงแค่ชอบแต่งตัวสวยงามเท่านั้น
รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นมุมปากของมาเฟียหนุ่ม ก่่อนที่เขาจะฉกริมฝีปากหนาประทับริมฝีปากอวบอิ่มแผ่วเบา ไม่มีการสอดใส่ด้วยปลายลิ้นแต่อย่างใดใครจะอดใจไหววะ ว่าที่เมียสวยเซี้ยะขนาดนี้
ทันทีที่ผละริมฝีปากออกใบหน้าสวยงามของหญิงสาวแดงระเรือด้วยความเขินอาย หัวใจดวงน้อยเต้นเร็วอย่างบ้าคลั่ง ไม่รู้ทำไมถึงยอมให้เขาจูบได้อย่างง่ายดาย
"อาทิตย์หน้า ตัวเล็กต้องย้ายมาอยู่ที่นี่นะครับ" บะ บ้าแล้ว ทำไมมันเร็วอย่างนี้
"เออ อาทิตย์หน้า ทำไมเร็วจังคะ กำหนดการคืออีกสามเดือนข้างหน้าไม่ใช่หรอ" เธอใคร่ถามเพราะความอยากรู้
- ผู้เขียน
