ความบังเอิญ
1175 คำ
“นีน่า อีก 10 นาทีบอกให้ผู้จัดการฝ่ายบัญชีเข้ามาหาผมด้วย แล้วเอารายงานการเงินทั้งหมดเข้ามาให้ด้วย”
“ค่ะบอส”
สตีฟ ประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์อันดับหนึ่งของประเทศ ที่ทั้งหล่อ ทั้งรวย เรียกว่าสุดแสนจะเพอร์เฟคเลยก็ว่าได้สำหรับผู้บริหารหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรง เขาพึ่งได้รับตำแหน่งประธานบริษัทแทน คุณดวิน ผู้เป็นบิดาเมื่อต้นปี ด้วยการยอมรับจากทุกคนในบริษัทหลังจากเข้ามาช่วยบริหารงานนานกว่า 3 ปี ด้วยการบริหารงานอันชาญฉลาดของเขา ทำให้บริษัทขึ้นมาเป็นอันดับหนึ่งในเวลาแค่ปีเดียวเท่านั้น
ปึก!
“นี่มันอะไร”
เขาโยนแฟ้มเอกสารไปตรงหน้าผู้จัดการฝ่ายบัญชีด้วยสีหน้านิ่งเรียบ จนคนที่ยืนก้มหน้าอยู่เริ่มสั่นกลัวด้วยความผิดที่ก่อ
“เอ่อ ผม...”
“จะลาออกหรือให้ไล่ออก”
สตีฟไม่ได้พูดหรือถามอะไรขึ้นมาอีกนอกจากประโยคคำถามที่ทำเอาผู้จัดการฝ่ายบัญชีถึงกับเข่าทรุดนั่งคุกเข่าอย่างหมดแรง
“ผมขอโอกาส...”
“นั่นแหละโอกาสของคุณ จะลาออกหรือให้ไล่ออก”
สตีฟยังคงยืนยันคำเดินออกมา เมื่อเขานั้นกรุณาสุดๆแล้ว เพราะถ้าเกิดลาออกเองก็จะไม่มีประวัติการฉ้อโกงติดตัวไปนั่นแหละโอกาสที่เขายื่นให้เพราะเห็นว่าเป็นคนเก่าแก่
“ลาออก...”
“อืม ออกไปได้แล้ว”
“..............”
และสตีฟก็บอกออกมาอย่างไม่คิดลังเล เมื่อบริษัทของเขาเป็นบริษัทเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ จะให้มีการโกงกินไม่ได้อย่างเด็ดขาดเพราะมันอาจหมายถึงผลประโยชน์ที่อาจเสียหายมากมายในอนาคต
“บอสคะ บ่าย 2 จะมีฝ่ายออกแบบเข้ามาเอาแบบให้เลือก บอสจะให้เข้ามาในนี้หรือที่ห้องประชุมใหญ่ดีคะ?”
“ในนี้เลย เดี๋ยวผมจะออกไปทานข้าว คุณก็ไปด้วยกันสิ”
“ค่ะ”
จากนั้นทั้งเจ้านายและลูกน้องสาวก็เดินคู่กันออกจากบริษัทไป ทำเอาพวกสาวๆในบริษัทต่างมองมาที่นีน่าอย่างนึกอิจฉา เมื่อเธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในบริษัทนี้ที่ได้เข้าใกล้และสนิทสนมกับสตีฟแบบนี้
“สั่งแบบเดิมให้ผมด้วยนะเดี๋ยวผมไปเข้าห้องน้ำก่อน”
“ได้ค่ะ”
พอมาถึงห้างสรรพสินค้าไม่ไกลจากบริษัท สตีฟสั่งขึ้นก่อนจะเดินเลี่ยงไปทางห้องน้ำโดยมีนีน่ามองตามด้วยสายตาชื่นชมเมื่อเธอนั้นแอบมีความรู้สึกที่มากกว่าเจ้านายกับลูกน้องให้กับสตีฟ แต่นั่นก็แค่ความรู้สึกที่เธอเก็บซ่อนเอาไว้ภายใน เพราะถ้าเกิดเขารู้เธออาจถูกไล่ออกหรือไม่ก็ย้ายงานไปทำที่แผนกอื่นอย่างแน่นอน
ไม่จริง...ทำไมมันถึงบังเอิญขนาดนี้ได้...
ลูกจันทร์ที่เดินออกมาจากห้องน้ำถึงกับรีบหลบแทบไม่ทัน เมื่อดันเจอเข้ากับคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุดในโลก หัวใจที่เคยนิ่งสงบกำลังเต้นโครมครามพลางมองหามารดาและลูกชายตัวน้อย ที่ตอนนี้ไม่รู้ไปอยู่ตรงไหนกันแล้วอย่างเริ่มกลัว กลัวว่าสิ่งที่พยายามหนีมาตลอดจะตามมาเจอเธอเข้า พอเห็นว่าเขาเดินหายเข้าไปในห้องน้ำชายแล้ว ลูกจันทร์ก็รีบเดินออกมาพร้อมกับมองหามารดาและลูกชายของเธอไปด้วย
“ไปอยู่ที่ไหนกัน...”
เธอเดินหาไปรอบๆแต่ก็ไร้เงาของทั้งสอง ส่วนสตีฟ พอเข้าห้องน้ำเสร็จเขาก็ต้องหงุดหงิด เมื่อดันเดินไปเกี่ยวกับกลอนประตูเข้าจนทำให้มีแผลที่นิ้วนางข้างซ้าย เขาออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินตรงไปยังร้านขายยาเล็กๆที่เขาเคยเห็นว่ามันอยู่ชั้นบนจากชั้นที่เขาอยู่
พลั๊ก!
“อุ๊!...”
ขณะที่กำลังจะเดินตรงไปยังร้านขายยาที่อยู่ไม่ไกลก็มีร่างเล็กวิ่งเข้ามาชนเขาเข้า สตีฟรีบก้มลงไปพยุงเด็กน้อยที่มองเขาอย่างสงสัยขึ้นยืน
“โอ๊ย เจค คุณยายเหนื่อยแล้วนะลูก ทำไมวิ่งไม่หยุดแบบนี้ แฮ่กๆๆ”
เสียงอันหอบเหนื่อยของคุณหญิงสายใจดังขึ้น เมื่อเอาแต่วิ่งตามหลานชายตัวน้อยจนแทบหมดเรี่ยวแรง
“คุณป้า...นี่หลานของคุณป้าเหรอครับ?”
สตีฟที่หันไปมองตามเสียงเรียก ก่อนจะเจอเข้ากับคุณหญิงสายใจ เพื่อนรุ่นพี่ของ คุณหญิงแสนศิริ มารดาของเขากำลังเดินเข้ามาหาและมองเขาด้วยสายตาขอบคุณที่หยุดร่างเล็กเอาไว้ให้
“อ่าว สตีฟ เฮ้อ ขอบใจมาก เจ้าตัวเล็กนี่วิ่งเก่งเหลือเกิน ป้าแทบวิ่งตามไม่ทัน”
เธอเดินเข้ามาดึงร่างเล็กเอาไปกอดเอาไว้พร้อมกับเอ่ยขอบคุณออกมา ทำเอาสตีฟถึงกับมองหน้าเด็กน้อยอย่างรู้สึกสงสัย เพราะเมื่อไม่นานมานี้เขาพึ่งเจอกับ ลูกแพร์ และ ชิตตะวัน กับลูกชายของทั้งสอง แต่ไม่ใช่เด็กคนนี้อย่างแน่นอน
“หลานของคุณหญิงป้า...เหรอครับ?”
สตีฟอดถามขึ้นไม่ได้
“จ๊ะ หลานชายคนโต ลูกชายของลูกจันทร์น่ะ ดูซิ ซนเหมือนใครก็ไม่รู้ วิ่งไม่หยุดเลย นั่นไง จะไปอีกแล้ว งั้นป้าขอตัวก่อนนะ เจค! รอคุณยายด้วย”
คุณหญิงสายใจบอกออกมาก่อนจะวิ่งตามร่างเล็กของหลานชายไปเมื่อจาคอปเริ่มมีแรงวิ่งต่อแล้ว ทำเอาสตีฟที่ได้ยินชื่อของลูกจันทร์เหมือนกับว่าถูกเอาค้อนหนักๆมาทุบที่หัวของเขา ชายหนุ่มค่อยๆมองตามหลังร่างเล็กที่วิ่งอยู่ด้วยความสับสน เมื่อเด็กที่พึ่งวิ่งออกไปนั้นช่างเหมือนเขาเหลือเกิน เหมือนจนเขาอดคิดบ้าๆไม่ได้ว่าอาจเป็นเด็กที่เกิดจากความผิดพลาดของเขาในคืนนั้นเมื่อ 3 ปีก่อนก็เป็นได้
ไม่จริง...เขาคงไม่รู้หรอก...
ลูกจันทร์ที่เดินมาทันเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดได้แต่ยืนใจสั่นรัว เพราะกลัวว่าเขาจะรู้ว่าจาคอปนั้นเป็นลูกชายของเขาเมื่อลูกชายของเธอนั้นไม่ได้มีส่วนไหนที่เหมือนเธอเลย นั่นก็แสดงว่าจาคอปนั้นเหมือนกับคนเป็นพ่อของเขานั่นเอง
“บอสคะ...เอ่อ บอส...”
“หือ?...มีอะไรรึเปล่า?”
นีน่าที่เห็นเจ้านายแทบไม่แตะต้องอาหารตรงหน้าอดเรียกขึ้นไม่ได้ ทำเอาคนที่คิดเกี่ยวกับเด็กน้อยที่พึ่งเจอถึงกับสะดุ้ง
“เปล่าค่ะ เอ่อ พอดีอีกครึ่งชั่วโมงบอสมีนัดกับฝ่ายออกแบบ...”
“อ้อ งั้นไปกันเลยก็ได้...เก็บตังค์ด้วยครับ”
“..............”
และนีน่าก็อดสงสัยกับท่าทีแปลกๆของเจ้านายไม่ได้ เมื่อเขาแทบไม่แตะต้องอาหารตรงหน้าแถมเอาแต่ครุ่นคิดและทำหน้ายุ่งอย่างที่เธอเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน จากนั้นทั้งสองก็พากันกลับเข้าไปที่บริษัท
- ผู้เขียน
