พรากรักมาเฟียเถื่อน

ใจร้าย

ณ ผับหรู

ร่างสูงโปร่งภายใต้เสื้อเชิ้ตสีดำพับแขนใส่คู่กับกางเกงสแล็คสีดำ เนื่องจากพวกเขาค่อนข้างสนิทกันพอสมควรแต่ไม่ถึงขั้นสนิทมากเหมือนกับครูซ ส่วนใหญ่จะเป็นคุยเรื่องงานกันมากกว่า ในขณะที่เขากำลังก้าวเข้าไปยังด้านในตัวร้าน หางตาก็เหลือบไปมองหญิงสาวข้างกายที่เดินเคียงข้างกันมามีสีหน้าประหม่าเล็กน้อย เหมือนเธอกำลังกลัวอย่างไรอย่างนั้น

"เป็นอะไร"

"ลินแค่ไม่ชินกับชุดค่ะ" ชุดที่หญิงสาวใส่เป็นชุดราตรียาวสีดำเข้ารูปที่มีดีเทลผ่าข้างเปิดไหล่ ส่วนช่วงแขนเป็นผ้าสีขาวพอง เธอรู้สึกเขินเล็กน้อยเพราะโดยปกติแล้วตัวเธอจะแต่งเป็นชุดที่ปิดมิดชิดหรืออาจจะไม่โชว์ขนาดนี้ ด้วยความที่เธออยู่แต่ในบ้านไม่ค่อยได้ออกข้างนอกนั่นจึงทำให้ไม่ค่อยได้แต่งตัว พอได้ออกมาทั้งทีมันก็ต้องมีเขินเป็นธรรมดา แล้วชุดนี้ก็เป็นนำทัพที่เป็นคนเลือกด้วยตัวเอง เขาดูแล้วมองว่ามันเหมาะกับเธออีกทั้งไม่โป๊จนเกินไป รูปลักษณ์ของมิลินเป็นคนที่ค่อนข้างหวานไม่ใช่แนวเซ็กซี่ พอมาแต่งแบบนี้แล้วก็รู้สึกแปลกหูแปลกตาอยู่เหมือนกัน

"ไม่ชินก็ต้องทำให้ชิน แล้วไม่ต้องมาคาดหวังว่าฉันจะถอดเสื้อไปคลุมให้ นั่นไม่ใช่ฉัน" เขาไม่ใช่พวกพระเอกในนิยายที่เวลาเห็นนางเอกแต่งตัวโป๊จะต้องรีบถอดเสื้อที่สวมอยู่ไปปิดขากันไม่ให้ใครมอง ไร้สาระสิ้นดี

"ลินขอรอบนรถได้ไหมคะ" คนตัวเล็กมองผู้คนที่เดินเพ่นพ่านไปมา เธอก็รู้สึกตื่นกลัวไม่กล้าที่จะเข้าไปข้างในกับคนตัวโตด้านข้าง

"ฉันนึกว่าเธอชอบซะอีก สถานที่แบบนี้เธอหาลูกค้าได้สบายเลยนะ" เขาก็ยังเป็นเขาที่ยังคงพูดทำร้ายจิตใจเธอไม่มีวันสิ้นสุด ไม่ว่าจะไปที่ไหนหรือทำอะไรเขาก็เอาแต่พูดคำนี้กับเธออยู่เสมอ พูดกรอกหูเธอทุกวันจนมันเริ่มกลายเป็นความชินชาไปแล้ว

"ถ้าคุณคิดว่าลินเป็นแม่เล้าคุณจะให้ลินมาด้วยทำไมล่ะคะ คุณไม่อายคนหรือไง" ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำให้เธอกล้าที่จะพูดออกไปแบบนั้น เมื่อได้ยินคำพูดของคนตัวเล็กใบหน้าเรียบนิ่งก็แปรเปลี่ยนเป็นยิ้มร้ายขึ้นมาทันที ก่อนจะเอ่ย

"เก่งดีนี่ ซึมซับความกล้านี้มาจากใครกัน"

"ลินแค่ปกป้องตัวเองค่ะ" แม้ลึก ๆ เธอจะกลัวอีกคนอยู่ไม่น้อย แต่เธอก็อยากปกป้องตัวเองเหมือนกัน

"รู้จักปกป้องตัวเองซะด้วย อยู่มาตั้งปีหนึ่งทำไมเพิ่งมาปกป้องเอาตอนนี้ล่ะ"

"เราจะเข้าไปกันได้หรือยังคะ" เธอเปลี่ยนบทสนทนา พอรู้ว่ามันจะไม่จบแค่ตรงนี้หากยังขืนพูดต่อ เธออาจจะต้องเสียใจกับคำพูดของเขาไม่หยุดเพราะเขามันพวกพูดไม่รักษาน้ำใจใครอยู่แล้ว จะเป็นเธอเองที่ทนฟังมันไม่ไหว

"ถือว่าฉลาดที่เลือกตัดบท"

"คุณนำทัพ!" แต่ในขณะที่ทั้งสองกำลังจะก้าวเข้าไปยังด้านใน ก็ได้มีใครบางคน เรียกร่างสูงเอาไว้เสียก่อน ทำให้ใบหน้าเรียบนิ่งหันไปมอง

"....." คนตัวโตไม่คิดที่จะทักทายกลับไป เพราะมันไม่จำเป็นสำหรับคนตรงหน้านี้

"ว้าว สาวสวยคนนี้ใครกัน ไม่ยักรู้ว่าคุณหันมาคบเด็กแล้ว ทั้งยังเป็นผู้หญิงที่อ่อนหวานเอามาก ๆ ดูไม่ใช่สเปคคุณเลยนะครับคุณนำทัพ" อีกคนพยายามพูดยั่วอารมณ์โมโห ทว่านำทัพกลับไม่หลงกล เขาขยับตัวเข้าไปใกล้คนตัวเล็กพร้อมกับเลื่อนมือขึ้นไปโอบเอวคอดราวกับว่าแสดงความเป็นเจ้าของบอกให้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นของเขา และไม่ใช่คนที่ใครจะแตะต้องได้ เมื่ออีกฝ่ายเห็นปฏิกิริยาของเขาเป็นต้องกระตุกยิ้มก่อนจะถอยห่างออกไปสองก้าว

"ผมไม่ควรยุ่งกับเธอสินะ" รอยยิ้มร้ายที่เหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่ ยังไม่ถึงเวลาสักหน่อย

"เข้าใจอะไรง่ายมันก็ดีต่อตัวคุณเอง"

"หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ ผมขอตัวก่อน"

"เชิญ" ทันทีที่อีกคนหันหลังจากไป คนตัวเล็กก็พยายามแกะมือหนาออกจากเอว

"อย่าทำให้ฉันโมโห" เธอคงคิดว่าเขาจะปล่อยสินะ ไม่มีทาง เพราะเขาจะพาเธอเข้าไปทั้งแบบนี้ยังไงล่ะ

เมื่อเข้ามาด้านในก็พบกับผู้คนมากมายที่กำลังยืนส่ายสะโพกโยกไปมาตามจังหวะเพลงที่ดีเจเปิด ดวงตาคมกริบขยับมองหาเจ้าของงานที่เป็นคนเชิญเขามา เมื่อเห็นเขาก็พาคนตัวเล็กตรงไปที่อีกคนทันที ระหว่างเดินนำทัพก็คอยจับเธอให้เราห่างจากผู้คนที่เบียดเสียดกันเข้ามา

ตึกตึก..

"คุณนำทัพ" เจ้าของงานพบกับร่างสูงก็รีบเข้ามาต้อนรับ นำทัพยิ้มพร้อมกับยื่นของขวัญไปให้เพื่อแสดงความยินดี

"ยินดีด้วยนะครับ"

"ความจริงมาแค่ตัวก็ได้นะครับของฝากไม่ต้อง ยังไงก็ขอบคุณมากนะครับ เชิญคุณนำทัพด้านนี้เลยครับ" เพราะรู้ว่าชายหนุ่มไม่ชอบความวุ่นวาย ทั้งยังไม่ค่อยชอบเข้าสังคมแต่เพราะเป็นงานของเขาอีกฝ่ายจึงยอมมา ดังนั้นเขาจึงต้องจัดห้อง VIP แบบส่วนตัวไว้ให้

"เดี๋ยวผมให้พนักงานเข้ามาบริการนะครับ"

"ครับ" พูดคุยกันอีกเล็กน้อยเจ้าของงานก็ขอตัวออกไปต้อนรับแขกคนอื่น ๆ เท่ากับว่าตอนนี้ภายในห้องเหลือเพียงนนำทัพและมิลินเท่านั้น ไม่นานพนักงานก็เข้ามาบริการคอยชงเหล้าให้กับเขา มิลินนั่งตัวเกร็งคอยเหลือบมองคนตัวสูงที่นั่งดื่มเงียบ ๆ เธอเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะให้เธอมาด้วยทำไม ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วเขามาแค่คนเดียวก็ได้ ดวงตากลมโตขยับมองไปรอบ ๆ ทันใดนั้นเอง..

ครืน~

ผ้าม่านทึบที่ปิดสนิทถูกเปิดกว้างออกเผยให้เห็นผู้คนด้านล่างที่กำลังสนุกสนานกันอย่างเต็มที่ คนตัวเล็กตาลุกวาวด้วยความตื่นเต้น พอนั่งอยู่ตรงนี้แล้วมองลงไปมันก็ทำให้เห็นภายในร้านได้อย่างชัดเจน ซึ่งมันสวยเอามาก ๆ

"ไม่เคยเห็นคนเต้นหรือไง" ทว่าน้ำเสียงเรียบนิ่งของคนด้านหลังก็ดึงสติให้เธอหันกลับไปมอง

"เปล่าค่ะ" เธอไม่กล้าพูดอะไรไปมากกว่านี้ ที่เธอตื่นเต้นก็เพราะว่าทั้งชีวิตเธอไม่เคยได้ใช้มันเลยยังไงล่ะ ตั้งแต่เกิดมาเธอก็ถูกแต่พี่สาวบังคับมาตลอด แม้จะเรียนมหาลัยเธอก็ไม่เคยได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระ พอคิดว่าจะหลุดพ้นเธอก็ขอบคุณคนที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเอาไว้ แต่เปล่าเลย..เหมือนหนีเสือปะจระเข้ เธอหลุดพ้นจากพี่สาวตัวเองได้กลับต้องมาติดกับให้กับผู้ชายคนนี้ เธอเองก็ได้แต่คิดว่าเมื่อไหร่จะหลุดพ้นไปจากขุมนรกนี้ได้สักที

"อยากลงไปไหม" เพราะเขาเห็นสายตาที่เธอมองมันดูตื่นเต้นราวกับว่าอยากไปยืนอยู่ตรงนั้น

"ไม่ค่ะ ลินไม่กล้า"

"เธอจะกลัวอะไรฉันก็อยู่ตรงนี้"

"ลินขอนั่งตรงนี้ดีกว่าค่ะ" ว่าจบก็ก้มหน้าหลบสายตา

"เอาไหม" เขาส่งแก้วเหล้าไปตรงหน้าเธอ หญิงสาวเงยมอง

"ลินดื่มไม่ได้ค่ะ" เขาเคยสั่งเธอเอาไว้ไม่ให้ดื่ม เธอจึงไม่กล้าที่จะขัดคำสั่งของเขา อีกอย่างเธอเองก็ไม่ดื่มด้วย

"ถ้าจะดื่มก็ดื่ม วันนี้ฉันอนุญาต" ยังไงเธอก็อยู่กับเขาไม่ได้ไปไหนอยู่แล้ว อยากดื่มก็ดื่มไป

"...." พอได้รับอนุญาตมันก็ทำให้เธอนึกอยากรับแก้วจากเขาลองดื่มสักครั้งในชีวิต ถ้าเธอเมาแล้วมันจะลืมทุกอย่างได้จริงใช่ไหม

แอด

เสียงเปิดประตูเข้ามาทำให้สายตาสองคู่ที่กำลังนั่งอยู่ในห้องหันไปมองด้วยความสนใจ ทว่าคนที่เข้ามาดันเป็นคนเดียวกับที่เจอตอนมา ส่วนชายหนุ่มอีกสองคนข้าง ๆ เขาไม่รู้สึกคุ้นหน้า คนเดิมที่เจอก่อนหน้านั้นเอ่ยทักทายทั้งสองพร้อมกับส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้สาวน้อยแสนน่ารักที่เขาเล็งไว้ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในร้าน

"เจอกันอีกแล้วนะครับคุณนำทัพ"

"...." ประโยคทักทายทำให้คิ้วเข้มเลิกขึ้นมองเล็กน้อย

"ผมขอเข้าประเด็นเลยนะครับ นี่ครับผมเอามาด้วย" หนึ่งในสามพูดขึ้นพร้อมกับวางบางอย่างลงตรงหน้ามาเฟียหนุ่มผู้เหี้ยมโหด โฉนดที่ดินและบ้านที่อยู่กลางกรุงเทพเมืองไทย ซึ่งทำเลและบ้านถือว่าใช้ได้เลยทีเดียว แววตาเรียบนิ่งขยับมองรูปบ้านที่ชายคนนั้นนำมาให้

"ต้องการเท่าไหร่" ก่อนจะเอ่ยถามถึงจำนวนเงินที่ต้องการ การมาแบบนี้มีแค่อย่างเดียวที่คนพวกนี้ต้องการ นั่นคือเงิน..

"10 ล้านครับ"

"ได้" เขายอมจ่าย จากที่ดูแล้วโฉนดที่ดินผืนนี้และบ้านหลังนี้ราคาเกิน 10 ล้านอยู่แล้ว รวมทำเลแล้วน่าจะอยู่ที่เกือบ 60 หรือ 70 ล้านเลย แปลกที่มันเลือกเอาแค่นั้นทั้งที่ควรจะเอามากกว่านั้นอีก

"พอมองแบบนี้แล้วยิ่งสวยนะครับ" นำทัพขยับสายตาเลื่อนมองไปยังอีกคนที่ดูจะสนใจผู้หญิงข้างกายเขาจนออกหน้าออกตา ก็คงยั่วอารมณ์โมโหเขาไม่หยุด

"ดูอยากได้นะ" ผู้ชายด้วยกันมันดูออกอยู่แล้ว

"ตอบแบบลูกผู้ชายก็ใช่ครับ" เขาเองก็อยากรู้ว่าผู้ชายตรงหน้าจะโหดตามที่คนเขาเล่าลือกันมาหรือเปล่า เขารู้จักนำทัพแค่ในนามเจ้าของกาสิโนเท่านั้น ส่วนมุมอื่น ๆ เขายังไม่เคยเจอ

"งั้นเหรอ หึหึ"

"ถ้าคุณนำทัพไม่ว่าอะไร คืนนี้ผมขอเธอไปดูแลได้ไหมครับ" ไม่คิดว่าจะมีคน กล้าขอขนาดนี้ ทั้งที่ผู้หญิงคนนี้ก็นั่งอยู่ข้างเขาแท้ ๆ เอาสิ.. เขาเองก็ชอบเหมือนกัน กล้าขอก็กล้าให้

"ชอบ?"

"ครับ!" ชายหนุ่มตอบกลับสีหน้าตื่นเต้นท่าทางดีใจ

"เอาสิ ถือว่าแบ่ง ๆ กัน"

"จริงเหรอครับ! ขอบคุณมากครับ^^" เขายิ้มก่อนจะขยับมองไปที่คนตัวเล็ก

"คะ คุณนำทัพ" มิลินมีสีหน้าตกใจที่เขายอมให้เธอไปกับผู้ชายคนอื่น อาการหวาดกลัวเริ่มก่อตัวขึ้นมา คนตัวเล็กเอื้อมมือไปจับชายเสื้ออีกคนเอาไว้พลางส่งสายตาอ้อนวอนบอกว่าเธอนั้นไม่ต้องการไปกับผู้ชายคนนั้น

"ไปสิมิลิน"

"ละ ลินไม่ไปได้ไหม ฮึก~"

"ฉันจะไม่พูดซ้ำ ออกไป" เขาเอ่ยปากไล่ทุกคนให้ออกไป รวมถึงเธอด้วย..

"ไปกันเถอะคนสวย เราไปหาอะไรสนุก ๆ ทำกันดีกว่า"

"คุณนำทัพ ฮื่ออ" ดูเหมือนว่าคำขอของเธอจะไม่เป็นผลเมื่อเขาสะบัดมือเธอออกอย่างแรง

พรึบ!

"มาเอาไปสิอยากได้ไม่ใช่เหรอ" พร้อมกับเรียกให้ผู้ชายคนนั้นมาเอาตัวเธอไป

"ไปกันเถอะครับ"

"ไม่ ลินไม่ไป ไม่!" เธอปฏิเสธเมื่ออีกคนเข้ามาจับที่แขนพร้อมฉุดกระชากให้เธอลุกขึ้นเพื่อไปกับเขา คนตัวเล็กมองใบหน้าเรียบนิ่งของอีกคนผ่านม่านน้ำตา ทำไมเขาถึงไม่ใจร้ายกับเธอขนาดนี้ เขาพาเธอมาเพื่อที่จะให้เธอไปนอนกับผู้ชายคนอื่นอย่างนั้นเหรอ

ปัง! (เสียงปิดประตู)

"ว้าว สาวน้อยคนนี้ดูสวยถูกใจพี่มากเลย" เขาเอ่ยเมื่อเข้ามาในห้อง มิลินมองหาทางที่จะพาตัวเองหนีออกไปจากตรงนี้ให้ได้ แต่เหมือนว่ามันจะไม่ง่ายเลยเพราะทางออกมันมีแค่ทางเดียวนั่นก็คือประตูที่เธอเพิ่งเข้ามา หญิงสาวพยายามถอยห่างเมื่ออีกคนก้าวเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ

"อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ ฮึก! ฉันกลัวแล้ว" ภาพเหตุการณ์ในอดีตวิ่งเข้ามาในหัวทำให้น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด เธอกำลังกลัว.. กลัวสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

"เรามาเล่นอะไรสนุกกันเถอะนะ" ว่าจบก็เอื้อมมือไปดึงเรียวขาสวยเข้าหาตัวอย่างแรง

"อย่า กรี๊ดดด" เสียงกรีดร้องของหญิงสาวเล็ดลอดออกไปถึงข้างนอก เพื่อนสองคนที่นั่งรออยู่ถึงกับหันมองหน้ากันแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย สงสัยเพื่อนเขาจะรุนแรงถึงขนาดที่เสียงร้องดังออกมาถึงด้านนอกเลยทีเดียว

อีกด้าน

"นายจะปล่อยคุณมิลินไปจริง ๆ เหรอครับ" คาเรนถามผู้เป็นนายที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม หลังจากที่มิลินและสามคนนั้นออกไปเขาก็ไม่สนใจอะไรอีกเลยนอกจากแก้วเหล้าในมือ

"แล้วมึงคิดว่ายังไง?" เขาเลิกคิ้วมองหน้าลูกน้องตัวเอง คาเรนยิ้มทันทีเมื่อเจ้านายวางแก้วลงบนโต๊ะพร้อมกับดันตัวลุกขึ้น ก่อนจะก้าวออกจากห้องไป

ตึก

ตึก

"คุณนำทัพ?" สองคนที่นั่งอยู่หน้าห้องมองมาเฟียใหญ่ด้วยความสงสัย เขามาทำไม?

"ตกใจอะไรกัน กูแค่มาเดินเล่น"

"ผมก็นึกว่าคุณนำทัพมีอะไร พอดีเพื่อนผมกำลังสนุกกับสาวน้อยอยู่เลยครับ" เมื่อรู้ว่าอีกคนมาทำไมพวกเขาก็โล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย

"ทำไมพวกมึงไม่เข้าไปสนุกด้วยล่ะ" นึกว่าจะเข้าไปทั้งสามคนเสียอีก

"ผมไม่ครับ" คนแรกส่ายหน้าตอบ

"ผมเองก็ไม่ครับเธอไม่ใช่สเปค" ทั้งสองต่างก็ปฏิเสธที่จะไม่เข้าไปร่วมกับเพื่อนตัวเอง เพราะหญิงสาวไม่ใช่สเปคที่พวกเขาต้องการ

"ก็ดี" พูดจบปืนที่เหน็บอยู่ด้านหลังก็ถูกดึงออกมา พร้อมกับร่างสูงที่ไปหยุดนิ่งอยู่หน้าประตูห้อง ก่อนที่เขาจะ..

ปัง โครมม!!

เท้าหนักถีบประตูเข้าไปอย่างแรง ทำให้บานประตูพังเผยให้เห็นชายหญิงคู่หนึ่งที่อยู่ในห้อง ภาพที่เขาเห็นก็คือมิลินนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นพรม เสื้อของเธอถูกดึงลงเผยให้เห็นหน้าอกอวบอิ่มที่เขาสัมผัสมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ก่อนที่เขาจะขยับสายตาไปมองมันที่กำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากตัว

"เหี้xใครวะ!!" ด้วยความหงุดหงิดที่ยังไม่ได้ทำอะไรทำให้เขาเผลอตวาดพร้อมกับตวัดสายตามองไปยังคนมาใหม่ เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ถึงกับเงียบพูดไม่ออกเลยทีเดียว

"ต่อสิ" เขาบอกมันให้ลงมือจัดการกับคนตัวเล็กต่อ

"คุณนำทัพนี่เอง คุณคงชอบดูอะไรแบบนี้สินะ" เขาก็นึกว่ามีอะไร ที่แท้ก็อยากมาดูหนังสดนี่เอง ในเมื่ออยากดูเขาก็จะแสดงให้เห็นเต็ม ๆ สองตา ใบหน้าเจ้าเล่ห์เลื่อนไปสูดดมซอกคอขาว ก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนลงมาที่หน้าอกใหญ่ มือข้างที่ว่างเตรียมจะเลื่อนขึ้นไปจับหน้าอกอีกข้าง แต่ยังไม่ทันจะได้สัมผัสเขาก็ต้องชะงักไปกับน้ำเสียงเหี้ยมโหดของอีกคน

"รีบทำก่อนที่มึงจะไม่ได้ทำ"

"ว่าไงนะครับ" เขาไม่เข้าใจ

"...." เงียบ

"งั้นผมคงไม่เล้าโลมแล้วขอจัดเลยแล้วกัน" ใช่ลงดันตัวลุกขึ้นเตรียมจะถอดกางเกง ทันใดนั้นเอง..

ปัง! ลูกกระสุนปืนพุ่งไปฝังบนหัวอีกคนทำให้ร่างนั้นล้มตึงนอนไปกับพื้นข้างหญิงสาว เพื่อนสองคนที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงปืนก็รีบเข้ามาดูด้วยความตกใจ

"ช้า" เขาให้โอกาสทำแล้วแต่มันเสือกช้าเอง ช่วยไม่ได้

"ไอ้เวฟ!!"

"ลากมันออกไป" ต่อให้ตรงนี้ไม่ใช่พื้นที่ของเขา แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งแน่นอน ต่อให้คนนั้นจะเป็นถึงเจ้าของก็ตาม ร่างสูงเก็บปืนไว้ที่เดิมก่อนจะตรงไปที่คนตัวเล็ก เขาช้อนตัวเธอขึ้นมาในท่าเจ้าสาวแล้วพาเดินออกจากห้องไปในทันที เพื่อกลับบ้านตัวเอง