ตอนที่ 4

1487 คำ

EP 4: เมียท่านประธาน มือใหญ่ตวัดพาดไปบนที่นอนข้างตัว เพราะมั่นใจว่าจะได้สัมผัสกับร่างอวบอิ่ม เนื้อเนียนนุ่มของแม่สาวขี้เมา แต่สิ่งที่ได้สัมผัสแท้จริงกลับมีแต่เพียงความเย็นเฉียบ และความว่างเปล่า ดวงตาของปราณชลลืมขึ้น ก่อนจะมองไปที่ตำแหน่งที่นอนข้างตัว กรามแกร่งขบแน่น เมื่อสายตาก็พบกับความหมายเดียวกัน หล่อนไปแล้ว... “บ้าชิบ!” เขาสบถพร้อมกับกระโจนลงไปจากเตียง หยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมลวกๆ ก่อนจะเปิดประตูห้องของโรงแรมม่านรูดออกไป “ไม่คิดว่าคุณปราณจะค้างคืนเลยนะครับเนี่ย” พนักงานที่คุ้นเคยกันดีเอ่ยแซว แต่เขาทำได้แค่ยิ้มบางๆ เท่านั้น ก่อนจะถามหาผู้หญิงคนนั้น “ผู้หญิงที่มากับผม เธอออกไปหรือยังครับ” “อ๋อ ผมเห็นเธอออกไปตั้งแต่ตอนตีสามกว่าๆ แล้วล่ะครับ” ชายหนุ่มกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ กับคำตอบที่ได้รับ “เมื่อคืนคุณปราณคงกินมูมมามมากนะครับ” คิ้วของปราณชลเลิกสูงเป็นแววคำถาม พนักงานตรงหน้าจึงพูดต่อออกมาอีก “ก็ผมเห็นคู่นอนคนเมื่อคืนสภาพดูไม่จืดเลยนะครับ ต่างไปจากคนอื่นๆ ที่ผมเคยเห็นน่ะครับ” คู่สนทนาของเขาพูดไม่ผิดแม้แต่น้อย เพราะเขากินจุและกินดุมาก เขาให้หล่อนพักแค่ครึ่งชั่วโมง ก่อนจะชักชวนเริงสวาทซ้ำไปซ้ำมา จนเขาหมดแรงผล็อยหลับไปจนถึงเช้านี่แหละ “เดี๋ยวอีกห้านาทีเช็คเอ้าท์เลยก็แล้วกัน” “ครับคุณปราณ” แล้วชายหนุ่มก็เดินกลับเข้ามาภายในห้องพักอีกครั้ง ดวงตาของเขาถูกตรึงติดเอาไว้กับเตียงนอนที่ยับเยินราวกับผ่านสงครามโลก เขาเดินเข้าไปหยุดใกล้ๆ แต่ยังไม่ทันถึงเท้าใหญ่ก็สัมผัสเข้ากับอะไรบางอย่างที่นิ่มเนียน เขาก้มหน้าลง และหรี่ตามอง ก่อนจะพบว่ามันคือเศษผ้าชิ้นเล็กสีขาว และเมื่อก้มลงหยิบมาไว้ในมือ ก็พบว่ามันคือกางเกงชั้นในของแม่เมรีเนื้อหวานนั่นเอง เขายกมันขึ้นมาสูดดมตรงเป้ากางเกง ซึ่งก็พบว่ามันทั้งหอมและเมื่อเอาลิ้นเลียเบาๆ ก็พบกับความหวานไม่ต่างจากอวัยวะเพศของเจ้าของมันเลย หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความร้อนรุ่ม เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหล่อนเป็นใคร ชื่ออะไร และจะติดต่อหล่อนได้ที่ไหน ตั้งใจว่าพอเช้าจะถามทุกอย่างให้กระจ่าง แต่เจ้าหล่อนกลับหนีหายไปเสียอย่างนั้น ชายหนุ่มกระแทกลมหายใจแรงๆ เดินไปหยุดที่เตียง รอยหยดเลือดสีแดงจุดเล็กๆ สองสามแห่งบนนั้นมีผลต่อจังหวะการเต้นของหัวใจของเขามากมายเหลือเกิน เลือดสาวพรหมจารี... เขารู้ดีว่าไม่ควรจะรู้สึกอะไรกับมัน และก็ควรลืมๆ มันไปซะ แต่ร่างกาย ไม่สิ... ไม่ใช่แค่ร่างกายอย่างเดียวหรอก เพราะแม้แต่จิตวิญญาณของเขาก็ไม่อาจจะลืมเรื่องราวแสนมหัศจรรย์เมื่อคืนนี้ลงได้ เขามีความสุขยามได้สอดแทรกความเป็นชายในกลีบนางตอดขมิบของเจ้าหล่อน ยิ่งได้โยกคลึง ก็ยิ่งฟินไปกับสัมผัสดูดดึงของเจ้าหล่อน โอ้... พระเจ้า ความเป็นชายของเขาแข็งขืนขึ้นมาจนปวดหนึบ หากตอนนี้เจ้าหล่อนยังคงอยู่ เขาคงจับหล่อนกลืนรับรุ่งอรุณซ้ำอีกหลายครั้งแน่ ร่างกำยำทรุดนั่งลงบนขอบเตียง ในมือยังคงกำกางเกงในเนื้อบางเอาไว้แน่น เขายกขึ้นสูดดมซ้ำไปมา จากนั้นก็ควักท่อนชายออกมาจากกางเกง และบรรจงรูดรึง “อืมมมม... โอ้วววว” ไม่น่าเชื่อว่าแค่ชั้นในของเจ้าหล่อนก็ทำให้เขามีอารมณ์ใคร่ได้ร้อนแรงแบบนี้ ชายหนุ่มเอนกายลงนอนราบกับเตียง เท้ายังคงติดพื้น ขณะมือใหญ่ข้างหนึ่งรูดไปตามความยาวของลำเอ็น ถี่ๆ เร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ ส่วนอีกมือก็ยัดเป้ากางเกงชั้นในใส่ปากใส่จมูกของหนุ่มหล่อแนบแน่น เสียงครางคำรามดังลั่น มือใหญ่ซอยเอ็นตัวเองถี่ระรัวอย่างสุดควบคุม ในหัวเต็มไปด้วยจินตนาการมากมายที่ตราตรึงมาจากเมื่อคืน “โอ้วววว หอยฟิตสุดๆ โอ้ววววว เสียววว โอ้ววววว เสียววว อ๊ากกกกก” ในที่สุดน้ำสีขาวขุ่นแห่งความใคร่ก็แตกระส่ำ มันพุ่งกระฉูดออกมาจากปลายท่อนเอ็นเปื้อนเต็มหน้าท้องของเขา “โอ้ววว... พระเจ้า... ฉันหิวเธอเหลือเกิน นี่เธอทำอะไรกับฉันกันแน่... อืมมมม...” ปราณชลนอนหลับตาอ่อนระทวยอยู่บนเตียง ในหัวก็พยายามคิดค้นหาทางที่จะตามหาแม่เมรีเนื้อหวานให้เจอโดยเร็วที่สุด หากเจอหล่อน เขาจะหว่านล้อมให้หล่อนมาเป็นคู่นอนระยะยาว อาจจะสักหนึ่งอาทิตย์ หรือหนึ่งเดือน แล้วแต่ความรู้สึกของเขา พอเบื่อก็มอบเงินค่าเสียเวลาให้สักก้อน แล้วก็แยกย้ายกันไป วินวินทั้งสองฝ่ายจริงไหม? รัญชิดานอนขดอยู่บนเตียงทั้งน้ำตา เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันไม่ต่างจากฝันร้ายซ้ำสองที่เกิดขึ้นในชีวิตเพียงแค่ข้ามคืน หล่อนพบว่าคนรักกับเพื่อนรักแอบกินกันคาตา หล่อนเสียใจมากจนขาดสติ ใช้แอลกอฮอล์ดับความทุกข์ร้อนในหัวใจจนเมามาย ก่อนจะตื่นขึ้นมาบนเตียงที่มีผู้ชายร่างใหญ่ยักษ์คนหนึ่งนอนกอดเอาไว้ กายสาวเปลือยเปล่า... และเขาคนนั้นก็เปลือยเปล่าทั้งตัว... ไม่ต้องให้ใครมาบอก ไม่ต้องให้ใครมาอธิบาย หล่อนก็รู้ว่าตัวเองผ่านศึกอะไรมา หล่อนเสียความสาวที่หวงแหนให้กับชายแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน หยาดน้ำใสๆ ไหลทะลักอาบสองพวงแก้ม ขณะกัดฟันขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ความเจ็บปวดของตรงนั้นตอกย้ำให้หล่อนลืมความรัญจวนที่ผ่านมาเมื่อคืนไม่ได้ หล่อน... หล่อนไม่ใช่สาวบริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว... หญิงสาวสะอื้นไห้ไม่หยุด เท้าเล็กก้าวลงจากเตียง และเดินไปหยุดที่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ หล่อนเปลื้องชุดนอนออกจากตัว เพื่อที่จะพบว่าร่างกายมีแต่รอยดูด รอยนิ้ว รอยมือของผู้ชายคนนั้นแทบจะทุกตารางนิ้ว ความทรงจำเลือนลางในสมองตอกย้ำให้หล่อนยิ่งอดสู เมื่อจดจำได้ว่าตัวเองไม่ได้ขัดขืน แต่กลับตอบสนอง เต็มอกเต็มใจให้เขาล่วงล้ำ สอดใส่เข้ามาหา หล่อนร่านอย่างไม่น่าให้อภัย... และแน่นอนว่าผู้ชายคนนั้นจะต้องสรุปไปแล้วว่าหล่อนคือผู้หญิงใจง่าย ร่าน แรด และเจนจัดในเกมสวาท หากเจอะเจอกับเขาอีกครั้ง และเขาจำหล่อนได้ สายตาของเขาที่จะมองมานั้นคงเต็มไปด้วยความเย้ยหยันดูแคลน กายสาวทรุดฮวบลงกองกับพื้นอย่างอ่อนแรง น้ำตาร้อนๆ ไหลเจิ่งอาบสองพวงแก้มจนมอดไหม้ กายสาวสั่นเทิ้มด้วยความปวดร้าว ความอัปยศทั้งหมดทั้งมวลในโลกพุ่งเข้าใส่จิตวิญญาณจนกายสาวหงายหลังร่วงตกลงไปในเหวที่เต็มไปด้วยความทรมาน มันไม่ควรเกิดขึ้นเลย... ใช่... มันจะไม่เกิดขึ้นเลย หากหล่อนไม่ขาดสติ ใช้วิธีมอมเมาตัวเองด้วยเหล้าแบบนั้น หล่อนทำเอง ทำลายศักดิ์ศรีของตัวเองด้วยน้ำมือของตนเอง ดังนั้นจึงไม่อาจจะโทษใครได้ คงต้องก้มหน้ายอมรับผลกรรมอย่างไม่มีทางเลือก สิ่งเดียวที่ต้องทำให้ได้ในตอนนี้ก็คือการลืม ใช่ ลืมผู้ชายเจ้าของสัมผัสสวาทเร่าร้อนคนนั้นให้ได้โดยเร็วที่สุด และสิ่งต่อมาก็คือการภาวนา วิงวอนร้องขอต่อพระเจ้า ให้หล่อนกับเขาไม่ต้องพบเจอกันอีก ไม่ว่าจะวันนี้หรืออีกนานแค่ไหนก็ตาม ลำคอสาวตีบตันจนปวดร้าว หล่อนพยายามปลอบใจตัวเองซ้ำไปซ้ำมา แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งตกใจ เมื่อเสียงโทรศัพท์กรีดร้องขึ้น หล่อนไม่ต้องการจะรับสาย หรือพูดคุยกับใครตอนนี้ แต่มันกรีดร้องต่อเนื่องหลายครั้ง จนในที่สุดก็ต้องคลานไปหยิบมามองเบอร์ที่หน้าจอ วรากร... นิ้วเรียวกดตัดสายทิ้ง แต่เขาก็โทรกลับเข้ามาอีก จนหล่อนต้องกดปิดเครื่อง หล่อนจะไม่มีวันเจอหน้าวรากรอีก “ขอให้พี่กรกับเฟื่องมีความสุข... กับการทรยศที่มอบให้กับรัญ...” หล่อนจะร้องไห้ให้กับพวกเขาเป็นครั้งสุดท้าย และต่อไปจากนี้ พวกเขาจะไม่มีวันทำให้หล่อนเจ็บปวดได้อีก หล่อนจะเข้มแข็งให้เร็วที่สุด...

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more