ทั้งสามช่วยกันตากต้นกกแล้วก็นั่งพักเรียงกันบนขอนไม้เหมือนนกเกาะสายไฟอย่างไรอย่างนั้น
“พวกเจ้าเหนื่อยหรือไม่” บัวใช้มือยีผมลูกทั้งสองสลับกันเบา ๆ ลูกทั้งสองทำงานช่วยเธอโดยไม่บ่นสักคำ ตอนเธอเป็นเด็กไม่เห็นเก่งเท่าเด็กสองคนนี้เลยสักนิด
“ไม่เหนื่อยขอรับ” เมฆพูดขึ้นยิ้มให้มารดาจนตาหยี แค่คิดว่าพวกเขาจะมีรองเท้าใส่เด็กทั้งสองก็ตั้งใจทำงานโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยแล้ว
“ผมเจ้ายาวแล้ว” บัวบอกลูกชายที่ผมเขาเริ่มยาวลงมาประบ่า “เย็นนี้แม่จะตัดผมให้เจ้า”
“จริงหรือขอรับ”
“จริงสิ”
“ท่านแม่ ผมข้าก็ยาวเจ้าค่ะ” ละอองหันมาบอกแม่บ้าง
“ไม่เป็นไร ผมเจ้าเดี๋ยวแม่จะถักเปียให้” ตอนนี้บัวใช้ผ้าสีขาวผูกเป็นโบไว้ให้ลูกสาว
“ท่านแม่ ท่านพ่อคงอยากมานั่งเล่นกับพวกเรา” ละอองเห็นพ่อมองมาที่พวกเขาเธอจึงบอกแม่ บัวกับเมฆก็หันไปมองตาม สมิงเห็นเมียกับลูกมองมาจึงเสมองนกมองไม้ไปเรื่อย ไม่นานเขาก็ปิดหน้าต่างที่ใช้ไม้ค้ำเสีย
