ทั้งสองที่กำลังดึงทึ้งผมกันอยู่จึงหยุดชะงัก บัวรีบหันไปมองลูกของตนแล้วพูดขึ้น
“พวกเจ้าไปรอแม่บนบกก่อน” บอกลูกน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย แต่สัญชาตญาณบอกให้เธอไปช่วยคนจมน้ำก่อน
“ขอรับ/เจ้าค่ะ” ลูกทั้งสองทำตามอย่างว่าง่ายพวกเขาก็ตกใจเช่นกัน ส่วนบัวรีบเดินไปที่ที่มีคนมุงดูอยู่เกือบสิบ เพราะมีหนุ่มคนหนึ่งอุ้มร่างเด็กขึ้นมาได้แล้ว
“ฮือ ๆ อันลูกแม่” ผู้เป็นแม่ร้องไห้กอดร่างลูกอย่างหมดอาลัยตายอยากเมื่อรู้ว่าลูกสาวหมดลมหายใจแล้ว
“หลีกทางหน่อยข้าจะช่วยคน ทุกคนห้ามมุงถอยออกให้ห่างอากาศจะได้ถ่ายเท” ทุกสายตามองบัวเป็นตาเดียว แปลกใจว่านางเป็นใครถึงจะช่วยคนที่ตายไปแล้วให้ฟื้นขึ้นมาได้
“เจ้าอย่าพูดเพ้อเจ้อ ไม่รู้หรืออย่างไรว่าหลอกลวงผู้อื่นเจ้าจะมีความผิด” ก้านลูกชายคนโตของผู้นำหมู่บ้านพูดขึ้นเขาเป็นคนที่ช่วยเด็กขึ้นมาจากน้ำทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเด็กสิ้นใจแล้ว หญิงอ้วนผู้นี้น่ารังเกียจแถมยังชอบพูดโกหกคนอื่นไ
