“แม่ไปไม่นานจะคิดถึงทำไม” มืออวบลูบหลังลูกสาวเบา ๆ แค่เธอไปไม่ถึงสองชั่วโมงลูกของเธอยังร้องไห้ฟูมฟายขนาดนี้ รู้สึกผิดขึ้นมาที่ไม่ได้บอกพวกเขาไว้ก่อน
“ให้ข้าไปตามหมอให้หรือไม่ขอรับ” เก้งอาสาไปตามหมอเป่ามนต์ในหมู่บ้านมาให้
“ไม่เป็นไร ข้าไม่เป็นอะไรมาก”
“อ้อ ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวก่อนนะขอรับ”
“ตามสบายเถอะ” ถึงจะรู้สึกไม่ค่อยพอใจที่ทั้งสองกลับมาจากป่าพร้อมกัน แต่อย่างไรบัวก็ได้ฟืนมาด้วยแถมได้มัดใหญ่มาอีกต่างหากไม่รู้นางแบกมาถึงเรือนได้อย่างไร ทั้งสองคงไม่ได้ไปทำเรื่องพรรค์นั้นหรอกกระมัง ถึงอย่างไรก็รู้สึกโล่งอกที่เห็นเธอกลับมา
คิดแล้วก็นึกโมโหตัวเองที่คิดเรื่องเหลวไหลแบบนั้นได้ แล้วใครจะไปคิดล่ะว่าเธอจะออกไปตัดฟืนแต่เช้า เข้าป่าสักครั้งเธอก็ยังไม่เคย
เมฆถือหมอนลงมาสองใบบัวจึงใช้หมอนรองศีรษะเขาไว้ อีกใบหนึ่งรองขาให้เขา
“ไยท่านต้องลงมาเอง ทำไมไม่ฉี่ใส่กระบอกไม้ไผ่เหมือนเคย แล้วรอให้ข้าเอามา
