ก่อนนอนวันนั้นสมิงนอนบนที่นอนกำมือแล้วคลายออกอยู่หลายครั้ง
“ท่านพ่อเมื่อยหรือขอรับ” เมฆแอบสังเกตเห็นมือพ่อจึงถามไถ่
“มือไม่ได้ทำงานนานก็เป็นอย่างนี้”
“ข้าจะนวดให้ท่านพ่อขอรับ”
“ข้าก็นวดด้วยเจ้าค่ะ”
ทั้งสองพร้อมใจกันมานั่งข้างพ่อซ้ายขวาแล้วจับมือพ่อมาคลึงเบา ๆ สมิงได้แต่ยิ้มสุขใจ ที่ลูกทำไม่ได้รู้สึกคลายปวดเท่าใดนัก แต่เมื่อเห็นถึงความตั้งใจของลูกที่อยากช่วยเขาก็ใจอ่อนยวบปฏิเสธไม่ลงแล้ว
บัวกลับมาจากห้องครัวเพื่อป้อนยาสามีเห็นภาพนั้นมุมปากก็เผลอยกยิ้มขึ้น สายตาสบเข้ากับดวงตาสีนิลที่กระทบกับแสงไฟตะเกียงทอประกายวาววับของเขาพอดี ริมฝีปากที่คลี่ยิ้มอยู่เม้มเข้าหากันทันควัน ปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วเดินเข้าไปใกล้เขา
“ท่านกินยาก่อน”
บัวนั่งลงเดินด้วยเข่าเข้าไปชิดเขามากขึ้น ประคองตัวเขาช่วยให้เขาลุกขึ้นกินยา
“อาการท่านดีขึ้นบ้างหรือไม่”
“ดีขึ้นมากแล้ว ยาที่เจ้าซื้อมาจากหมอเพ็งครั้งนี้ดีจร
