“ทำไมวันนี้ลงเรือนแต่หัววันล่ะเจ้าคะ นี่ก็เพิ่งจะบ่าย” บัวถามไปด้วย ขาก็ก้าวไปด้านหน้าอย่างมั่นคง
“ข้าร้อน อยากไปรับลมข้างล่าง” สมิงพูดออกไปอย่างนั้นแต่ไม่ใช่เหตุผลทั้งหมด
“สงสัยฝนจะตกกระมัง ข้างล่างก็ร้อนเหมือนกัน” ตั้งแต่เธอฟื้นขึ้นมาในตอนสายวันนั้นฝนก็ยังไม่ตกอีกเลย
“แต่คงไม่เท่าบนเรือน”
“เจ้าค่ะ” ถ้าเขาอยากจะลงเธอก็ต้องตามใจเขา
บัววางสามีบนที่เก้าอี้ม้าโยกเช่นเดิม
“ท่านพ่อลองใส่รองเท้านี่สิเจ้าคะ” ละอองวิ่งถือรองเท้ากกมาสวมที่เท้าให้พ่อทั้งสองข้าง “พอดีไหมเจ้าคะ” พูดเสียงแจ้ว ๆ มองหน้าพ่อ
“พอดี แต่พ่อเดินไม่ได้จะใส่ทำไมกัน” สมิงพูดเสียงแผ่วลง มองขาตัวเองตาละห้อย
“อีกหน่อยก็เดินได้แล้ว ข้าหาหมอให้ท่านได้แล้วนะ” บัวบอกเขาแววตาเป็นประกาย ถึงจะไม่ได้คุยกับหมอแต่เธอก็มั่นใจ
“จริงรึ” สมิงถามเธอน้ำเสียงกระตือรือร้น
“จริงสิ ก็วันที่ข้าไปซื้อยาสมุนไพรมาให้ท่านข้าลองถามหมอเพ็งแล้ว เขาเ
