“ได้ยินหมดแล้วใช่ไหม”
“_” เธอไม่ตอบ และใบหน้าของอีกฝ่ายก็ชัดขึ้นเรื่อย ๆ จำได้ว่าคือเขานั้นที่เธอเคยเจอบนฟุตบาทเมื่อหลายวันก่อน
“ฉันเป็นพ่อของหนู”
“ไม่จริง แม่บอกพ่อตายแล้ว”
“แม่โกหก”
“แล้วทำไม แล้วทำไม...เพิ่งมาบอก อึก หนูไม่มีอะไรจะพูดด้วย” พาขวัญทำใจรับไม่ได้ อยู่ ๆ ก็รู้สึกเสียใจและตกใจในคราเดียวกัน เด็กสาวไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่มีพ่อมาโดยตลอด อยู่ ๆ บิดาก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า เธอตั้งรับไม่ทัน
“ไปอยู่กับพ่อ พ่อเลี้ยงดูหนูได้สบาย ๆ พาขวัญ...”
“ไม่ หนูได้ยินเมื่อกี้...อึก แม่ไม่ได้รักคุณเหรอ” ปานวาดแอบฟังอยู่ห่าง ๆ เธอกระตุกยิ้มบาง ๆ ที่ได้ยินคนเป็นลูกยืนกรานอย่างนี้ ทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายเสนอเงินเลี้ยงดูให้เธอ แต่พาขวัญก็ไม่ไปด้วย
“แต่พ่อรักแม่หนู”
“ไม่จริงหรอก หนูเคยเห็นข่าวคุณในทีวีด้วย...อย่ามามั่ว” พาวินท์ข่มเปลือกตาปิดลงด้วยความเสียใจ เขาไม่น่ามั่วผู้หญิงเลย ไม่คิดว่า
