...ปานวาดไม่ได้ให้พาวินท์ขึ้นไปที่ห้องของเธอด้วย ปล่อยให้ชายหนุ่มยืนรออยู่นานสองนานปรากฏว่าเธอไปถึงที่ทำงานนานแล้ว ผู้จัดการโรงงานเพิ่งโทรมาบอกเขาเองเมื่อครู่ หากรู้ว่าเธอจะหนีแบบนี้เขาไม่คืนกระเป๋าตังค์ให้เธอหรอก
“บ้าเอ๊ย!! ละทำไมไม่บอกกูว่าทางลงมันมีสองทาง”
“ผมก็เพิ่งรู้พร้อมบอสเนี่ยแหละครับ” ชายหนุ่มหันไปตวัดสายตาใส่คนเป็นเพื่อน
“ไปนอนไป๊ ยังไม่ได้นอนไม่ใช่หรือไง”
“ว้า..นึกว่าลืมไปซะแล้ว กะจะไปฟ้องกรมแรงงานพอดี”
“เด๊ะเถอะมึง...” พาวินท์ยกมือขึ้นเสยผมอย่างคนนึกหงุดหงิด อุตส่าห์ยืนรอไปส่งเธอที่ทำงานจนแข็งขาอ่อนแรง แต่เจ้าตัวกลับหนีไปทำงานเสียก่อน
“แต่ผมได้เรื่องซื้อตึกมาครับ ถามคนแถวนี้บอกเสี่ยภูผาเป็นเจ้าของ ไหน ๆ ก็มาแล้วลองไปคุยก่อนดีไหมครับ”
“เอ้อ...ทำดีว่ะ” ฝ่ามือหนาตบลงเบา ๆ ที่หัวไหล่หนาของไรอัล ก่อนที่เขาจะออกตัวเดินนำหน้า ทว่า
“ทางนี้ครับ”
“...ละทำไมมึงไม่บอกเร็ว ๆ
