บทที่ 7 ท่านประธาน
1340 คำ
ปานวาดมาทำงานด้วยแววตาเหม่อลอย ข่าวคราวของเขาคนนั้นยังบอกอยู่เลยว่าเขาอยู่ต่างประเทศ ภาวนาไม่ให้เป็นเขาที่เข้ามาทักลูกสาวของเธอ ซึ่งเมื่อคืนพาขวัญก็บอกว่าไม่ได้หลุดปากพูดอะไรออกไป
กาลเวลาหมุนผ่าน...พาวินท์เป็นลูกชายมหาเศรษฐีที่มีข่าวอยู่เรื่อย ทำให้หญิงสาวบังเอิญได้ยินและรับรู้ข่าวสารของอีกฝ่ายมาโดยตลอด ซึ่งใบหน้าของเขาต่างไปจากตอนเป็นวัยรุ่นมาก อาจจะเป็นเพราะอยู่เมืองนอกเมืองนา ทั้งอาหารการกิน ทั้งเวลาต่างนำพาให้เขาเปลี่ยนไป แต่ชื่อพาวินท์ เกียรติภูมิก็ยังคงติดตัวเขามาโดยตลอด
“ฉันไม่รู้จักเธอ...บ้าไปแล้วหรือไง!! ม่านฟ้า...อย่าเข้าใจผิดนะ ฉันไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้”
“หึ...ผู้ชายหลอกลวง” ปานวาดพึมพำออกมาเมื่อนึกถึงคำพูดของเขาในวันนั้น ทว่าเสียงของเธอกลับทำให้เพื่อนชายอย่างแมนได้ยิน
“อะไรเหรอ ด่าใคร...ไอ้เสี่ยเวรนั่นยังไม่หยุดอีกเหรอ” ปานวาดได้สติ หญิงสาวหันไปมองเพื่อนชายที่ยืนทำงานอยู่ข้างกาย
“เปล่าหรอก เสี่ยภูผาไม่ทำอะไรฉันหรอก รายนั้นกลัวเมียจะตายชัก...”
“แล้วเธอบ่นใครล่ะ ใครกันหลอกลวง?”
“ก็...” คนหลอกลวงคนนั้นไง ปานวาดส่ายหน้าอย่างเอือมระอาที่ไม่สามารถสลัดความคิดเกี่ยวกับอดีตของเธอกับเขาคนนั้นได้เลย แม้นว่ากาลเวลาจะหมุนผ่านไปกว่าสิบห้าปีแล้ว
“ช่างเถอะงั้น เมื่อเช้ามาไม่ทันหัวหน้าพูดอีกแล้วใช่ไหม...”
“แฮะ ๆ รถเมล์มาช้าอ่ะเลยมาสาย แล้วหัวหน้าว่ายังไงบ้าง”
“หึ มาสายอีกแล้ว ไม่มีอะไรหรอก...เห็นบอกว่าท่านประธานจะมาดูไลน์ผลิตนะ บอกให้เราอยู่เงียบ ๆ อย่าโผล่หัวออกมา ใส่หน้ากากปิดหน้าแล้วก็อย่ามองท่านประธานด้วย”
“อ่อ...โอเค” ปานวาดไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก พวกเธอไม่มีโอกาสได้เห็นใบหน้าของท่านประธานหรอก ก่อนหน้านี้เขาก็มาดูงานแล้วหลายครั้ง ไม่ใช่แค่ท่านประธานแต่ท่านรองประธานก็เคยมาดูงานด้วย เงาของพวกเขาเธอไม่มีโอกาสได้เห็นหรอก
“เอ๊ะ? ไหนบอกว่าท่านประธานหายตัวไปไม่ใช่เหรอ”
“ชู่ว~ อย่าเสียงดังสิ ไม่รู้ว่ะ...อาจจะกลับมาแล้วล่ะมั้ง” ใบหน้าเล็กพยักหน้าหงึกหงักรับ หญิงสาวทราบเพียงแค่ว่าท่านประธานคือพี่ชายของเขาคนนั้น จากข่าวที่เห็นผ่าน ๆ ตามทีวีบอกเธอว่าบริษัทนี้มีทายาทสามคน ซึ่งสองคนแรกเธอไม่เคยเห็นออกทีวีเลย มีแค่พาวินท์ที่ได้ยินข่าวอยู่ทุกวัน ส่วนใหญ่จะเป็นข่าวกับผู้หญิง แถมเจ้าตัวก็ขยันสร้างข่าวเสียเหลือเกินราวกับกลัวว่าเธอจะไม่รู้ว่าเขานั้นเจ้าชู้มากเพียงใด
“ว่าแต่...เอารางวัลไปขึ้นเงินยัง”
“หืม...อ้อ! จริงด้วย พอดีเมื่อวานกดรับงานแม่บ้านน่ะ เลยยังไม่ทันได้ไป” ปานวาดว่าด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนเจ้าตัวจะนึกอะไรบางอย่างออก
“โอ๊ย!! แย่แล้ว”
“หืม...”
“ฉันลืมลอตเตอรี่ไว้ในกระเป๋าเสื้อกันเปื้อน!!”
“ห้ะ...เอาไปซักด้วยไม่ใช่เหรอเมื่อวาน” ได้ยินอย่างนั้นเปลือกตาบางก็ข่มลงด้วยความรู้สึกเสียดาย ทว่า
“แต่...น่าจะอยู่ในห้องแม่บ้าน เธอลองไปดูก่อนไหม เขาน่าจะยังไม่เอาไปซัก”
“จริงด้วย งั้นฉันขอฝากงานด้วยนะ...” ปานวาดถอดถุงมือก่อนที่เธอจะเดินไปหาหัวหน้างาน
“ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” ร่างบางรีบวิ่งไปที่ห้องแม่บ้านหลังจากที่หัวหน้างานพยักหน้าให้ ซึ่งพอไปถึงก็เห็นผ้ากันเปื้อนกองพะเนินอยู่บนพื้น
“อยู่ไหนนะ...” ปานวาดรื้อผ้ากันเปื้อนของตนอยู่นาน แต่ก็ไม่พบแม้นว่าแผนกของเธอจะมีป้ายชื่อปักไว้ก็ตามแต่
“หาอะไรน่ะหนูปาน...” ฝ่ามือบางชะงักไปเมื่อเสียงของแม่บ้านดังขึ้น เธอหันไปมองในทันที
“ป้าเห็นลอตเตอรี่ไหมคะ...”
“ไม่นะ ป้ากลับด้านก็ไม่เห็นอะไรเลย เจอแต่ปากกาน่ะสิ บอกแล้วไม่มีใครฟังป้าเลยว่าอย่าเอาปากกาใส่กระเป๋าผ้ากันเปื้อน เฮ้อ...จริง ๆ เลย” ปานวาดคอตกทันที หญิงสาวอุตส่าห์ดีใจจะได้พาบุตรสาวไปกินชาบู แต่ที่ไหนได้...ลอตเตอรี่ดันหล่นหายไปเสียก่อน
หลายวันต่อมา...
“ที่โรงเรียนบอกว่าเธอไม่ได้เรียนต่อครับบอส ส่วนโรง’บาลทั่วประเทศที่เราไปค้นหาประวัติของเด็กหญิงพาขวัญ เกษามานะ...เธอมีแม่ชื่อปานวาดจริง ๆ ครับ” พาวินท์ไม่แปลกใจที่ได้ยินว่าเด็กสาวคนนั้นคือลูกสาวของปานวาด เพราะเขารับรู้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้จากตัวของเธอ
“ส่วนโรงเรียน...ขอเวลาอีกสักหน่อยนะครับ คนของเรายังไม่เจอครับ” ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมา นึกเสียดายที่วันนั้นไม่ได้ดูว่าเด็กสาวเรียนที่ไหน ซึ่งการแต่งกายแบบนั้นก็มีโรงเรียนรัฐบาลเท่านั้น แต่โรงเรียนรัฐบาลในประเทศนี้ก็ไม่ใช่น้อย ๆ
“...ไปได้ละ เดี๋ยวจะไปหาพี่คินณ์สักหน่อย” ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้หนานุ่ม ตั้งแต่พี่ชายฝาแฝดคนกลางกลับมาทำงานเขาก็สบายมากขึ้นเป็นเท่าตัว ถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมคนเป็นพ่อถึงไม่เลือกพาคินณ์ให้เป็นประธานบริษัททั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายเก่งบริหารมากถึงเพียงนี้
...พาวินท์เดินเข้าไปในห้องทำงานของคนเป็นพี่โดยไม่ได้เคาะประตู ก่อนจะเห็นว่าพี่ชายของตนกำลังทำมิดีมิร้ายเลขาสาวฯที่ไม่นานอีกฝ่ายจะมาเป็นเมียของเขาในอนาคต
“ทำอะไรกัน...”
“พะ พี่พาวินท์...” ม่านฟ้ารีบดึงคอเสื้อของตนที่ร่นลงขึ้นทันที เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากัน “ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะ”
“หึ...ขอคุยกับพี่คินณ์ก่อน” พาวินท์เลื่อนสายตาไปมองพี่ชายที่ยังคงนอนแผ่หลาเสื้อผ้าหลุดลุ่ยอยู่บนโซฟาภายในห้องทำงานของตน
“ไรวะ คิดว่าเป็นประธานแล้วจะเข้าห้องใครไม่เคาะประตูก็ได้งั้นเหรอ” พาคินณ์ว่าอย่างเซ็ง ๆ ก่อนจะโดนน้ำเสียงเซ็ง ๆ ของคนเป็นน้องตอบกลับ
“แล้วไม่ได้เหรอ...” พาวินท์ว่าอย่างไม่ใส่ใจ เพียงเขาเสนอไปว่าม่านฟ้าจะมาเป็นเลขาฯให้ พาคินณ์ก็รีบตอบรับข้อเสนอทันที “ทำตัวแบบนี้ไงเธอถึงไม่ใจอ่อนให้พี่สักที ที่ผมให้พี่กลับมาทำงานก็เพื่อเปิดโอกาสให้เอาชนะใจเธอให้ได้”
“ทำไมวะ มึงดู...ยัดเยียดแปลก ๆ ก่อนหน้านี้มึงไม่ได้คิดแบบนี้ไม่ใช่เหรอวะ” พาวินท์ใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม พาคินณ์พูดถูก ตอนแรกเขาอยากใช้งานพี่ชายเลยใช้ม่านฟ้ามาล่อให้มาช่วยทำงาน แต่ตอนนี้เขาอยากให้พี่ชายเอาชนะใจเธอให้ได้เสียแล้ว
“ผมรู้สึกว่าผม...มีลูกแล้วว่ะ”
“ห้ะ...”
“ไม่อยากแต่งงานแล้ว”
“กูไม่เข้าใจ”
“ช่างมันเถอะ จะมาบอกแค่นี้แหละ เอาชนะใจม่านฟ้าให้ได้ก่อนถึงวันแต่งงานละกัน ผมไปละมีไปดูไลน์ผลิตสินค้าข้างนอก” พาวินท์ไม่ได้อยู่รอฟังคำถามร้อยแปดจากพี่ชาย ซึ่งปัญหาของพาคินณ์ก็คือ...ม่านฟ้ารักพี่ชายคนโตของเขา มันใช่แค่นิสัยเสีย ๆ ของเขาเอง...
- ผู้เขียน
