เมื่อมาถึงโรงพยาบาลฉันก็รีบมาที่ห้องพักฟื้นด้วยความเป็นห่วงและความคิดถึง นั่งลงข้างเตียง วางมือข้างหนึ่งลูบที่แก้ม อีกข้างกุมมือเฮียเฟยเอาไว้ ‘เฮียเฟยของน้องไปรท์ วันนี้เป็นยังไงบ้างคะ’
‘ตื่นได้แล้วน้า ไหนบอกว่าไปรท์สอบเสร็จเราจะไปเที่ยวไงคะ น้องไปรท์รอเฮียเฟยอยู่นะคะ’
‘ไม่ได้ยินเสียงเฮียเฟย ไปรท์เหงามากเลยค่ะ ไม่มีคนร้องเพลงให้ฟังเลย รีบ ๆ ตื่นมาร้องเพลงให้ไปรท์ฟังน้า ไปรท์รักเฮียนะคะ จะไม่ทิ้งเฮีย จะอยู่ข้าง ๆ เฮียตลอดไป’ หลายต่อหลายอย่างที่ฉันพูดให้เฮียเฟยฟัง
กระทั่งโทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้น
Rrrr Rrrr…
‘จ้ะแม่’
(ไปรท์ลูก...) เสียงแม่ที่ร้องไห้ทำให้ฉันใจไม่ดีเอาซะเลย หลังจากพ่อจากไปได้หนึ่งเดือน แม่ก็ไม่เคยร้องไห้อีกเลย
‘แม่เป็นอะไร ร้องไห้ทำไมคะ’
(ไปรท์ห้ามกลับมาบ้านนะลูก ห้ามกลับมาเด็ดขาด)
(เฮ้ย ออกมานะโว้ย กูรู้นะมึงแอบในห้องน้ำ ไม่ออกมา...) เสียงเหี้ยมที่ดังแทรกเสียงร้องไ
