Episode 6
1381 คำ
6 เฮียรามงอนเมีย
Bad boy 6
“พี่ริตาคะ”
“ว่าไงจ๊ะ”
เฌอริตาถามโดยไม่ได้หันไปมองหน้าลูกน้องตัวเอง เพราะมัวแต่ยุ่งกับการจัดเสื้อผ้าให้นายแบบ
“เอ่อ นุคิดว่าสายตาคุณรามทำนายแบบของเราเกร็งหมดแล้วนะคะ”
นุพูดเสียงเบาซึ่งเฌอริตาก็เข้าใจสถานการณ์ดี เพราะตั้งแต่วันที่เธอยอมให้รามรับผิดชอบ เขาก็ตามติดเธอแทบทุกเวลา วันไหนเขาว่างก็จะมานั่งเฝ้าแบบนี้หรือไม่ก็มารับมาส่ง
และวันไหนที่เธอว่าง เขาก็จะลากเธอไปที่อู่ของเขาด้วย
“เดี๋ยวพี่จัดการเอง ฝากนุจัดการตรงนี้ต่อด้วยนะ”
“ได้ค่ะ พี่ริตา”
เฌอริตาเดินไปยังผู้ชายมาดเข้มที่นั่งไขว่ห้าง กอดอก ทำหน้าดุอยู่ตรงมุมห้อง
“เฮียราม เฮียไม่มีอะไรไปทำหรือไง”
“ไม่มี”
รามคว้าเอวบางเข้ามาหาก่อนยกตัวเธอขึ้นนั่งบนตัก
เฌอริตาจึงทำได้แค่ถอนหายใจ ไม่ใช่ว่าเธอไม่คิดจะขัดขืน แต่เธอเคยขัดขืนแล้วปรากฏว่าทะเลาะกันใหญ่โตเลยยอมทำใจให้ชินดีกว่า
“มานั่งจ้องแบบนี้ นายแบบเขาเกร็งหมดสิ”
“ถ้ามันไม่คิดอะไร มันจะเกร็งทำไม”
“มันไม่มีใครคิดอะไรหรอกเฮียราม”
รามก้มลงหอมแก้มนิ่มหนัก ๆ แล้วมองคนบนตักด้วยสายตาที่ยากที่จะเข้าใจ
“กลับไปได้แล้วค่ะ”
“นี่ไล่?”
“ก็เฮียทำตัวน่าไล่ไหมล่ะ”
“ไม่กลับ”
รามยืนยันเสียงแข็ง เขากอดเอวบางแน่นกว่าเดิม
“อย่ามางี่เง่าได้ไหม”
“กูหวงเมียนี่ผิดหรือไงวะ”
เขาว่าเสียงดังพลางอุ้มร่างบางลงจากตักก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูง
“เฮียจะไปไหน?”
“เมียไล่ จะอยู่ทำไมล่ะ”
พูดจบเขาก็เอื้อมไปหยิบสูทที่พาดไว้แล้วเดินออกจากห้องแต่งตัวไป แต่ก็ไม่ลืมประกาศขู่ไว้ด้วย
“กูเตือนดี ๆ ใครคิดจะเคลมเมียกู กูไม่เอาไว้แน่”
ปัง!!
คนทั้งห้องสะดุ้งโหยง ถึงแม้รามจะหล่อลากขนาดไหน แต่เขาก็ดุเกินไปที่จะมีใครกล้าเข้าไปยุ่ง
“ดูคุณรามโกรธมากเลยนะคะพี่ริตา”
“เขาก็บ้าแบบนี้แหละ ช่างเถอะ”
เฌอริตาตอบลูกน้องอย่างขอไปที
สาวสองช่างแต่งหน้าเลยรีบวิ่งเข้ามาสมทบด้วย
“น้องริตาคะ พี่ว่าตามไปดูหน่อยดีกว่าไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ลิลลี่”
ถึงแม้ทุกคนจะกลัวราม แต่พวกเขาก็แอบชื่นชมอีกฝ่ายไม่น้อย เพราะทุกครั้งที่ชายหนุ่มมาเฝ้าเฌอริตา เขามักจะซื้อขนมมาเลี้ยงทีมงานเสมอ
“พี่ว่าครั้งนี้เขาน้อยใจมากกว่าโกรธนะคะ”
“เขาจะมาน้อยใจริตาเรื่องอะไรคะ เขามารบกวนริตาทำงานนะคะ”
“พี่ว่าเขาคงหึงนายแบบคนนั้นกับน้องริตานะ”
เฌอริตามองตามมือช่างแต่งหน้าไปยังนายแบบหนุ่มหล่อคนหนึ่งซึ่งเขาเองก็กำลังมองมาทางเธอเหมือนกัน
“น้องชานนน่ะเหรอคะ”
“โอ๊ย คุณน้องริตาขา คนเขาดูออกกันหมดแหละค่ะว่าชานนชอบคุณน้อง นี่ได้ข่าวว่ารับงานนี้เพราะคุณน้องเป็นสไตลิสต์เลยนะ”
“แค่ข่าวลือมั้งพี่”
“พี่ไม่คุยด้วยแล้ว และอย่าลืมไปง้อคุณรามสุดหล่อของพี่ล่ะ”
เฌอริตาชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“ริตาต้องง้อเหรอคะ”
“ใช่สิจ๊ะ ดูก็รู้ว่าเขาหวงคุณน้องมาก ยังจะไปไล่เขาอีก”
ลิลลี่ทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะเดินออกไปทำงานของตัวเองต่อ
เจ้าของใบหน้าสวยถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อย ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ รามก็หายไปเลย
“จะไปคิดถึงคนบ้าแบบนั้นทำไมกันเฌอริตา”
เธอพยายามสลัดภาพอีกคนออกจากหัวแต่ก็ยังไม่วายหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
“เหอะ หายไปไหนของเขานะ”
ต้องยอมรับว่าตลอดสามอาทิตย์ที่ผ่านมา ไม่มีวันไหนเลยที่เฌอริตาไม่ได้เจอราม จนมาวันนี้ที่เขาหายไป
เธอเลยรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง
ติ๊งหน่อง ติ๊งหน่อง
เสียงออดหน้าประตูทำให้สาวสวยรีบลุกจากโซฟาเพื่อวิ่งไปเปิด
“เฮ้ย ไม่ได้ แกจะมาแสดงท่าทางดีใจแบบนี้ไม่ได้นะเฌอริตา”
ก่อนจะถึงประตู เฌอริตารีบเบรกตัวเอง จัดผมและเสื้อผ้าให้เข้าที่
หญิงสาวจัดระเบียบชุดอีกครั้งก่อนจะเดินไปเปิดประตู
“เปิดช้าจังวะริตา”
ผู้ชายตรงหน้าไม่ใช่คนที่เธอคิดในใจ แต่กลับเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของเธอเอง
“อ้าว พี่กวินเหรอ”
“เออ พี่น่ะสิ คิดว่าเป็นใคร”
“เปล่า แล้วนี่พี่มาทำอะไร”
กวินหรี่ตามองน้องสาวเล็กน้อยก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้อง
“แวะเอาของมาให้ไอ้ราม”
“อ้าว แล้วไม่เอาไปให้ที่บ้านรามล่ะ”
“เดี๋ยวพี่จะไปสนามบินพอดี เพนต์เฮาส์เรามันทางผ่าน”
“พี่เอาไปให้เขาเองเถอะ”
“อะไรวะ ขอให้ช่วยแค่นี้ไม่ได้ ปกติเห็นตัวติดกันอย่างกับตังเม”
เฌอริตาถอนหายใจ ก่อนเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟา
“หรือทะเลาะกัน?”
กวินเดินไปยืนตรงหน้าน้องสาว แล้วมองเธออย่างจับผิด
“เปล่า”
เฌอริตาตอบ ทำเป็นมองหน้าจอโทรทัศน์แทน
“มีอะไรก็คุยกันสิวะ”
“ริตาไม่มีอะไรจะคุยกับเขาสักหน่อย”
“เหอะ ฉันเป็นพี่ชายแกนะ ทำไมจะไม่รู้ว่าแกคิดอะไรอยู่”
“อย่ามาทำเป็นรู้ดีน่าพี่กวิน”
กวินส่ายหน้าไปมาในความหัวรั้นของน้องสาว
“แกลองคิดดูแล้วกัน ปกติแกเคยให้ใครเข้ามาในชีวิตขนาดนี้ไหม”
“...”
“แล้วแกมีความสุขไหม”
“พูดอะไรของพี่ เลอะเทอะ”
“แล้วแต่ละกัน พี่ไปล่ะเดี๋ยวตกเครื่อง ฝากของให้ไอ้รามด้วย”
กวินจุ๊บหน้าผากน้องสาวก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งเฌอริตาให้นั่งทบทวนเรื่องตัวเองอยู่คนเดียว
ไลน์ ไลน์
เฌอริตาหยิบมือถือขึ้นมาดู พลางขมวดคิ้วเมื่อคนที่ส่งไลน์หาเธอเป็นน้องชานน นายแบบคนเมื่อวาน
‘พี่ริตาว่างไหมครับ ไปทานข้าวกันไหม?’
“หรือน้องจะชอบเราจริง ๆ”
เฌอริตาออกจากแอปพลิเคชันไลน์ เลือกรายชื่อช่างแต่งหน้าเมื่อวานก่อนจะกดโทรออก
ตู๊ด ตู๊ด
“ฮัลโหลค่ะ น้องริตา”
“พี่ลิลลี่คะ ริตาอยากถามเรื่องน้องนายแบบคนเมื่อวาน”
“น้องชานนน่ะเหรอ”
“ใช่ค่ะ คือริตาจะถามว่า...”
เฌอริตาอ้ำอึ้ง คิดไม่ตกว่าจะถามออกไปดีไหม
“จะถามว่าน้องเขาชอบน้องริตาจริง ๆ หรือเปล่าใช่ไหม”
ลิลลี่แทรกขึ้นเอง เพราะหากรอให้อีกคนถาม วันนี้คงคุยไม่รู้เรื่องกันพอดี
“อ่า ใช่ค่ะ”
“ชอบสิ ใคร ๆ เขาก็ดูออก คุณรามยังดูออกเลย”
“นี่ตกลงพี่ไม่ได้ล้อริตาเล่นเหรอคะ ที่ว่ารามเขารู้”
“พี่จะล้อคุณน้องเล่นทำไมคะ เอ๊ะ นี่อย่าบอกนะว่ายังไม่ได้ง้อคุณรามของพี่”
“ยังไม่ได้คุยกันเลยค่ะ”
เฌอริตาตอบเสียงเบา ตอนแรกเธอคิดว่ารามแค่งี่เง่า หึงเรื่อยเปื่อย เพราะเขาเป็นคนขี้หึงมาก
แต่ที่ไหนได้ สถานการณ์มันชวนให้เขามีอาการหึงแบบนั้นต่างหาก
“ไปง้อเดี๋ยวนี้เลยค่ะ พี่มองดูก็รู้ว่าคุณรามจริงจังกับน้องริตามาก”
“ไม่ขนาดนั้นมั้งคะ”
“เลิกพูดแล้วไปง้อสุดหล่อของพี่เดี๋ยวนี้!”
“ริตาไม่ไปง้อเขาหรอกค่ะ”
--------------------------------
ไปง้อเดี๋ยวนี้เลยนะคะเฌอริตา เฮียมันงอนตูดบิดไปแล้ว
- ผู้เขียน
