EPISODE เมียมาง้อ
1610 คำ
Bad Boy 7
คนที่บอกว่า จะไม่มีทางง้อ
ตอนนี้กลับมายืนอยู่หน้าอู่รถขนาดใหญ่ของราม
“มาติดต่อเรื่องอะไรครับ”
ผู้ชายคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาถาม ซึ่งวันนี้เฌอริตาเลือกที่จะนั่งแท็กซี่มา
เนื่องจากก่อนมา เธอแวะซื้อของที่ตลาดมาด้วย ไม่อยากเอารถไปเพราะหาที่จอดรถยาก
“วันนี้ร้านปิดหรอคะ”
“เห็นว่าอย่างนั้นครับ นี่ผมมาแต่งรถ เซ็งเลย”
“อ๋อค่ะ”
เฌอริตาตอบก่อนจะเดินเข้าไปแต่ผู้ชายคนนั้นยังไม่เลิกตอแย คว้าข้อมือเธอไว้
ผลัวะ
เร็วกว่าสมองสั่งการ เฌอริตาถีบเข้าที่ขาของเขาเต็มๆ
“เฮ้ย อะไรวะ!”
“ใครใช้ให้คุณแตะต้องตัวฉัน”
“หน๊อย คิดว่าสวยเลยเล่นตัวรึไง”
“คุณนี่มันหน้าตัวเมียจริงๆ”
“ปากดีนักหรออินี่”
ผู้ชายคนนั้นยกมือขึ้นทำท่าจะตบเธอ ซึ่งเฌอริตากอดอกนิ่ง ไม่ได้มีทีท่าจะเกรงกลัวใดๆ
“เฮ้ย มึงทำอะไรวะ!!”
“มีอะไรกันรึเปล่าครับ คุณริตา”
ลูกน้องรามรีบวิ่งเข้ามา เมื่อเห็นว่าคนที่กำลังมีเรื่องอยู่เป็นเมียของเจ้านาย
“ไม่มีอะไร พี่รามอยู่มั้ย”
“อยู่ครับ”
“อือ ฝากพวกนายจัดการด้วยล่ะกัน”
ลูกน้องรามพยักหน้ารับคำสั่ง ถึงแม้เฌอริตาจะดูโหดแต่เมื่อเทียบกับเจ้านายเขา เธอเปรียบดั่งนางฟ้าเลยทีเดียว
“เจ้ เจ้จริงๆด้วย”
“เดี๋ยว ใจเย็นๆ เป็นอะไรทศ”
รุ่นน้องคนสนิทของรามวิ่งลงจากชั้นบนด้วยท่าทางดีใจสุดขีดเมื่อเห็นเฌอริตาเดินเข้ามา
“โชคดีมากเลยครับที่เจ้มา”
“ดีใจอะไรกันขนาดนั้น”
“เฮียน่ะสิครับ หงุดหงิดอะไรมาไม่รู้”
ทศรีบฟ้องพร้อมทั้งดันหลังเฌอริตาให้ขึ้นไปด้านบน
“จะมาดันอะไรเนี่ย”
“เจ้ขึ้นไปดูให้หน่อยดิ ผมมีเอกสารสำคัญให้เฮียเซ็นด้วย”
“แล้วมันหน้าที่อะไรของฉันมั้ย”
เฌอริตาหันมาเท้าสะเอวใส่รุ่นน้องของราม
“โธ่วเจ้ ถือว่าเมตตาน้องเถอะ”
ทศยกมือไหว้ ด้วยสายตาอ้อนวอน
“เฮ้อ ก็ได้ เอกสารอะไรเอามาสิ”
ได้ยินอย่างนั้น ทศถึงกับยิ้มกว้าง รีบส่งเอกสารให้เฌอริตา
“ถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนนะครับ บาย”
พูดจบ ทศก็รีบวิ่งออกไปทันที
“เอ้า ไอ้เด็กคนนี้”
ไม่ทันได้ถามอะไรต่อ ทศก็วิ่งออกไปไกลแล้ว
เฌอริตายืนทำใจอยู่หน้าประตูห้องรามนาน สองนานกว่าจะตัดสินใจเคาะประตู
ก๊อก ก๊อก
“กูบอกว่าห้ามกวนไง!!”
เสียงดุดังออกมาจากในห้อง เฌอริตาข่มตาลงก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป
ถึงรู้ว่าอันตรายแต่รามก็ไม่น่าจะโหดร้ายถึงขั้นฆ่าเธอหรอก
ฟิ้ว ~
กระป๋องเบียร์ถูกขว้างออกมาจากด้านในห้องพร้อมด้วยน้ำเสียงดุดัน
“กูบอกว่าอย่าเข้ามาไง”
และไม่รู้ว่าด้วยความแม่นยำหรือความซวย เฌอริตาถึงโดนมันเข้าที่หัวเต็มๆ
“โอ๊ย”
“เฌอ!!”
เสียงหวานที่คุ้นเคยทำให้รามรีบเดินออกไปดูหน้าประตู
“นายขว้างออกมาได้ไงวะ”
“แล้วใครให้เธอมายืนขวางล่ะ”
ดวงตากลมโตตวัดมองเขาอย่างคาดโทษก่อนจะกระแทกไหล่เขา เข้าไปในห้อง
“หยิบของเข้ามาด้วย”
รามเกาหัวตัวเองงงๆ แต่ก็ยอมหยิบของที่ตกอยู่บนพื้นเดินตามเธอเข้าไป
“ดีนะแค่เฉียด ถ้าหน้าฉันเสียโฉมขึ้นมา ฉันฟ้องนายหมดตัวแน่”
เฌอริตาเดินออกมาออกจากห้องน้ำ หลังสำรวจความเสียหายเรียบร้อยพร้อมบ่นกระปอดกระแปด
“ไหนมาดูดิ”
รามคว้าเอวเธอเข้าหาตัว ก้มลงสำรวจบริเวณหน้าผากเนียน
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย”
“ลองมาโดนดูเองมั้ยล่ะ”
จุ๊บ
รามไม่ตอบแต่จุ๊บเบาๆบนหน้าผากแทน
“ขอโทษครับ”
“เหอะ ไม่คิดว่านายจะพูดอะไรแบบนี้เป็น”
เฌอริตาอึ้งไปชั่วขณะ ทั้งคู่สบตากันนิ่งก่อนที่รามจะเป็นฝ่ายถามขึ้น
“แล้วนี่มาทำอะไร”
“ก็แค่มาดู”
เฌอริตาตอบ เสมองไปทางอื่นเพื่อซ่อนใบหน้าแดงก่ำของตัวเองไว้
“แค่มาดูหรือคิดถึง”
“บ้า ใครจะคิดถึงนาย”
“หึหึ มีใครเคยบอกรึเปล่า ว่าเธอโกหกไม่เก่ง”
“ถ้าพูดมาก ฉันกลับแล้วนะ”
“ขี้น้อยใจจังวะ แล้วนี่ซื้ออะไรมาเยอะแยะ หืม”
รามจูงมือคนหน้างอไปยังห้องครัว
วางของทุกอย่างลงบนเคาน์เตอร์
“เห็นนายชอบกินหมูทอด”
เฌอริตาพูดเสียงเบา ก้มหน้ามองเคาน์เตอร์
ปกติเธอเป็นคนมั่นใจในตัวเองมาก ฉะนั้นเวลาเธอเสียอาการแบบนี้โคตรน่ารักเลย
เอาจริงๆคือรามลืมเรื่องที่ไม่พอใจเธอไปตั้งแต่เห็นเธอยืนอยู่หน้าห้องแล้ว
“เลยจะซื้อมาทำให้”
“ก็ งั้นมั้ง”
ฟอด ฟอด
รามก้มลงหอมแก้มนิ่ม ซ้าย ขวาฟอดใหญ่
“น่ารักที่สุด ก่อนกินหมูขอหนูก่อนได้มั้ยครับ”
ไม่พูดเปล่าเขายังจูบลงบนเนินอกขาวเนียนจนเกิดเป็นรอยแดงสีกุหลาบ
“นี่ราม!!”
ครั้งนี้เขาประกบปากลงบนริมฝีปากเรียวสวยเพราะพวกเขามีข้อตกลงกันว่า
เฌอริตาจะต้องเรียกรามว่าเฮีย ถ้าไม่เรียกเมื่อไหร่ จะโดนลงโทษ
“พอแล้ว>_<”
มือเรียวดันอกแกร่งออก เมมปากตัวเองแน่น
“หึ เคยเตือนไม่รู้กี่รอบ”
“หาโอกาสเอาเปรียบฉันมากกว่า”
“ครับ ยอมรับเลยว่าอยากเอา....เปรียบ”
รามแกล้งพูดเว้นช่วงนานเพื่อให้สื่อถึงบางอย่างแทน เลยโดนฟาดด้วยจานไปหนึ่งครั้ง
“โอ๊ย เจ็บนะเฌอ”
“ดี สมน้ำหน้า”
“ไม่ติดว่าเป็นเมีย กูฆ่าหมกครัวไปแล้ว”
“ว่าอะไรนะคะเฮียราม!!?”
“ป่าว”
รามรีบปฏิเสธแทบทันที เขารู้ดีว่าภายนอกของเฌอริตาสวย น่าทะนุถนอมแต่จริงๆแล้วเธอคือนางมารร้ายดีๆนี่เอง
“อย่าให้รู้ว่านินทานะ”
“ใครจะกล้านินทาเมียละครับ”
ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เป็นไปอย่างราบรื่น(มั้ง)
จากเมื่อก่อนที่เฌอริตาไม่ยอมรับว่าเป็นเมียราม ตอนนี้เหมือนเธอจะยอมรับได้มากกว่าเดิม
เวลาเขาเรียกหรือแสดงท่าทีเป็นเจ้าของเธอ เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร
“ต้องหั่นหมูเป็นรูปนี้หรอ ไม่น่ายากนะ”
เฌอริตาพึมพำกับตัวเองขณะมองวิธีการทำในมือถือ
“เฌอ แน่ใจนะว่าทำได้”
“ได้สิ แค่นี้เอง”
เมื่อเจ้าตัวยืนยันอย่างนั้น รามเองก็ไม่อยากขัด ทำลายความมั่นใจของเธอ
แต่ทุกครั้งที่เธอหั่นหมู เขาเองก็แอบเสียวหัวใจทุกครั้ง กลัวมันจะบาดนิ้วเรียวนั่นเสียจริง
“เฌอ มาเดี๋ยวเฮียทำให้”
“ทำไมอะ เฌอทำไม่ดีหรอ”
ดวงหน้าสวยงองุ้ม เธอไม่เคยทำอาหารมาก่อนแต่ครั้งนี้เธอก็ตั้งใจมากและหวังว่ามันจะออกมาดี
“ดีครับคนสวย แต่เฮียว่าเฌอไปเตรียมเครื่องปรุงเอาไว้หมักดีมั้ย”
รามลูบหัวเธอแผ่วเบา จูบหน้าผากเนียนให้กำลังใจ
เขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้เห็นเฌอริตาและตัวเองในโหมดแบบนี้
“เฮียครับ นายบุญยงมาขอพบครับ”
ลูกน้องรามเดินเข้ามารายงาน เขาหันกลับมามองเฌอริตาด้วยความชั่งใจ ไม่อยากทิ้งให้เธอทำอะหารคนเดียว
“เฮียรามไปเถอะ เฌอทำได้แค่ทอดเอง”
“แน่นะ”
“ระดับนี้แล้ว”
“อ่ะๆ แล้วอย่าทำครัวเฮียพังล่ะ”
“รีบไปเลย ชิ่วๆ”
มันน่าจับมาตีนัก คนเป็นห่วงยังจะมากวนตีนกันอีก -_-‘
“เอาน้ำมันใส่กะทะ รอให้ร้อนแล้วใส่หมู”
เฌอริตาอ่านทวนวิธีทำอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปหยิบกะทะมาตั้งบนเตา
“ใส่น้ำมันแค่ไหนนะ”
เธอมองขวดน้ำมันสลับกับหมูและกะทะ
“นิดเดียวล่ะกันเดี๋ยวอ้วน”
หลังจากจัดการใส่น้ำมันลงไปในกะทะ
คนไม่เคยเข้าครัวอย่างเฌอริตาก็ยืนถือถ้วยใส่หมูหมักด้วยความใจจดใจจ่อ
“น่าจะใส่ได้แล้วมั้ง”
เมื่อตกลงกับตัวเองเรียบร้อย เธอเลยจัดการเทหมูลงไปในกะทะทั้งหมด
ด้วยความที่หมูเป็นหมูสามชั้นและเธอใส่น้ำมันน้อยเกินไปแถมไฟยังแรงอีกต่างหากเลยส่งผลให้น้ำมันกระเด็นออกจากกะทะ
“กรี๊ด โอ๊ย โอ๊ย เจ็บ”
เฌอริตาทำอะไรไม่ถูก พยายามจะเอื้อมมือไปปิดเตาแก๊สแต่มันดูไม่ง่ายเอาเสียเลย
“โอ๊ย!”
“เฌอ!!!!”
รามรีบวิ่งเข้ามากอดเธอเอาไว้ ใช้ตัวเองบังระหว่างเธอกับน้ำมัน
“เฮียราม”
ตอนนี้เฌอริตาไม่รู้สึกเจ็บแล้วเพราะน้ำมันไปกระเด็นใส่คนที่กำลังกอดเธออยู่แทน
“โธ่เว้ย แดงหมดเลย”
รามสบถอย่างหัวเสีย หันไปปิดแก๊สก่อนจะกลับมาสำรวจคนในอ้อมกอดอีกครั้ง
“เจ็บมากมั้ย”
ภาพผู้ชายหน้าโหด หุ่นกำยำ รอยสักเต็มตัวกำลังเป่าแขนให้เธอ ทำให้เฌอริตาตกอยู่ในห้วงภวังค์ครู่หนึ่ง
“เฌอไม่เจ็บ เฮียรามน่าจะเจ็บกว่าอีก โดนน้ำมันกระเด็นใส่เยอะเลย”
“เฮียโดนเองอะไม่เจ็บหรอกแต่ถ้าเฌอโดนอะ เฮียเจ็บ”
———————
พวกเธอ ตอนนี้เป็นตอนที่ไรท์ปริ่มมาก
มันดือไปหมดเลยเนอะ
- ผู้เขียน
