ตอนที่ 11 ลูกสะใภ้ตามกฎหมาย
2089 คำ
“น้องล่ะลูก? “จีน่าเอ่ยถามลูกชายทันทีที่ ฮัททสึเดินเข้ามาเพียงลำพังด้วยชุดใหม่กางเกงยีนสีดำและเสื้อเชิ้ตสีทูโทนขาวดำ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นใส่สีขาวล้วน
“อาบน้ำอยู่ครับ “ฮัททสึมีสีหน้าเรียบเฉยตอบอย่างขอไปที ขณะหย่อนตัวนั่งโซฟาตัวเดียว พลางยกขาขึ้นไขว่ห้าง ตรงข้ามผู้เป็นพ่อและผู้เป็นแม่
“จัดของกันไม่กี่อย่างเป็นชั่วโมงเลย? ไหนจะอาบน้ำกันอีก “คาทสึยกยิ้มมุมปากกล่าวถามลูกชายด้วยแววตาจับผิดราวกับไปล้วงรู้ความจริงบางอย่างมา ในขณะที่ฮัททสึรู้ว่าผู้เป็นพ่อต้องการสื่อถึงอะไร จึงค่อย ๆ เผยรอยยิ้มร้ายกาจออกมาโต้ตอบกับผู้เป็นพ่อ
“แล้วพ่อคิดว่าไงล่ะ”
“หึ “คาทสึไม่ตอบเพียงแต่เค้นเสียงหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“พ่อลูกคุยเรื่องเดียวกันกับแม่อยู่หรือเปล่าเนี่ย “จีน่าที่ไม่เข้าใจในการสื่อสารของพ่อลูกจึงเอ่ยขึ้นมา
“ก็คุยเรื่องจัดของกันอยู่ไงคุณ”
“เหรอคะ? “จีน่าเลิกคิ้วถามอย่างไม่อยากเชื่อสักเท่าไหร่
“ครับ”
“..”
“เป็นอะไรหรือเปล่าหนูมีนา ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย? “แต่ในขณะเดียวกันจีน่าที่เห็นท่าทางผิดปกติของลูกสะใภ้เดินกุมท้องน้อยเข้ามาด้วยท่าทางที่ดูเหมือนอิดโรย เธอจึงเอ่ยถามพร้อมกับดันตัวลุกขึ้นหวังเดินไปช่วยประคอง แต่เสียงของลูกชายกลับเอ่ยรั้งไว้ซะก่อน
“ไม่ต้องครับแม่ เธอไม่เป็นไรหรอก”
“..” ในขณะที่มีนาพยายามทำตัวให้ปกติเมื่อเจอกับคำถามของแม่สามี เผลอเลื่อนนัยน์ตาไปสบกับแววตาดุร้ายของสามีใจร้ายครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายละสายตาก่อน แล้วตอบแม่สามีด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“ไม่เป็นอะไรมากเลยค่ะคุณแม่ นาแค่รู้สึกปวดหัวนิดหน่อยเองค่ะ”
“มานั่งก่อนลูกเดี๋ยวแม่ให้เด็กเอายาแก้ปวดมาให้”
“ขอบคุณค่ะ “ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มเจื่อน ๆ ให้แม่สามีหลังจากตอบรับคำตามมารยาท สองเท้าเล็กเดินมาหย่อนตัวนั่งโซฟาตัวเดียวฝั่งตรงข้ามผู้เป็นสามี โดยมีสายตาคมกริบจ้องมองมาอยู่ตลอดเวลา ทำให้เธอรู้สึกเกร็งและอึดอัดเป็นอย่างมากแทบทำตัวไม่ถูก หนำซ้ำเวลานี้เธอทั้งเจ็บหน่วงตรงท้องน้อย และ แสบบริเวณส่วนสงวนที่ถูกทารุณอย่างแรงเกือบหนึ่งชั่วโมง จนร่างกายแทบจะไร้เรี่ยวแรงเดิน แต่เธอเองยังคงกัดฟันฝืนทนเอาไว้
“เปิ้ล ๆ “จีน่าตะโกนเรียกสาวใช้ในบ้านที่รับเข้ามาทำงานได้เมื่อวาน ไม่นานหญิงสาวอายุราว ๆ ยี่สิบต้น ๆ หน้าตาสะสวยหุ่นดี ก็รีบวิ่งเข้ามาในห้องรับแขกตามเสียงเรียกของเจ้านาย
“ค่ะนายหญิง”
“ไปเอายาแก้ปวดมาให้คุณมีนาที”
“ค่ะ “เปิ้ลสาวใช้ในบ้านโค้งศีรษะตอบรับ ก่อนจะเดินออกไปเธอแอบปราดหางตามองสะใภ้ของบ้านแวบหนึ่ง แล้วในจังหวะที่เธอเดินผ่านเจ้าของบ้านอย่างฮัททสึ เห็นว่าใบหน้าหล่อเหลาหันมามองพอดี เธอจึงแอบส่งสายตายั่วยวนให้โดยไม่เกรงกลัวว่าจะถูกไล่ออก ทว่าฮัททสึกลับกระตุกยิ้มมุมปากตอบรับ เมื่อรู้ว่าเธอต้องการอะไร
“วันนี้หนูมีนานอนที่นี่เลยดีกว่าไหมคะ เสื้อผ้าอะไรก็เอามาหมดแล้ว”
“ยังดีกว่าค่ะคุณแม่ เดี๋ยวนามีนัดติวหนังสือกับเพื่อนถึงค่ำ ๆ เลยค่ะ เดี๋ยวอีกสักครู่เพื่อนนาก็คงมารับที่นี่ค่ะ “มีนาตอบไปตามความจริง เนื่องจากก่อนลงมาเธอได้ส่งข้อความไปหาเพื่อนชาย พร้อมกับส่งโลเคชั่นให้มารับที่บ้านผู้เป็นสามี
“อ๋อค่ะ แล้วเพื่อนหนูรู้ทางมาที่นี่แล้วใช่ไหมคะ?”
“ใช่ค่ะ นาเพิ่งส่งโลเคชั่นให้ก่อนลงมาแล้วค่ะ”
“แน่ใจนะว่าแค่ไปติวหนังสือ ไม่ใช่นัดกันไปทำอย่างอื่น “ขณะเดียวกันเสียงของผู้เป็นสามีก็ดังขึ้นมาอย่างกระแนะกระแหนเธอ
“ก็แล้วแต่คุณจะคิดนะคะ นาไม่จำเป็นต้องอธิบายให้มากความ เดี๋ยวก็หาว่าแก้ตัวอีก “มีนาอดไม่ได้ที่จะตอกหน้าผู้เป็นสามีไป จนเจ้าของใบหน้าหล่อแสดงท่าทีไม่พอใจออกมาผ่านสายตาคมกริบดุดันคู่นั้นทันที
“ผมขอตัวก่อนแล้วกัน ไหน ๆ ลูกสะใภ้แม่ก็มีคนมารับแล้ว “ฮัททสึดันตัวลุกขึ้นกล่าวกับผู้เป็นแม่อย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเดินหนีไปทันทีโดยไม่รอฟังคำอนุญาต
“อย่าถือสาพี่เขาเลยนะลูก ปากตาฮัทก็อย่างเนี่ยแหละ”
“ค่ะคุณแม่ “มีนาตอบรับอย่างขอไปที เพื่อให้แม่สามีสบายใจ ทั้งที่เธอโคตรจะเกลียดผู้ชายไร้หัวใจแบบสามีของเธอ
“…”
…….
วันต่อมา ~~
#ห้องแต่งตัวโรงแรม xxx
วันงานเปิดตัวประธานบริษัท Cars City
“วันนี้หนูมีนาสวยมากเลยลูก “จีน่าเอ่ยชมลูกสะใภ้อย่างภาคภูมิใจ พลางจับไหล่มนหมุนซ้ายทีขวาทีชื่นชมความงามของลูกสะใภ้คนเดียวของตระกูล ที่อยู่ในชุดราตรีสั้นถึงต้นขาอ่อนสีน้ำเงิน มีฟู่สีน้ำเงินยาวตกแต่งสร้างดีเทล เผยให้เห็นผิวเรียบเนียนขาวผ่องมีออร่า บวกกับทรงผมเก้าต่ำปล่อยไรผมประปราย แต่งหน้าโทนสีชมพูกลิตเตอร์อ่อน ๆ ทำให้สวยสง่าราวกับเจ้าหญิงในโลกนิยายก็ไม่ปาน
“ขอบคุณค่ะ คุณแม่เองก็สวยมาก ๆ เลยนะคะ”
“ปากหวานนะเรา “มีนาคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้กับแม่สามีอย่างถ่อมตัว โดยมีผู้เป็นแม่ยืนอมยิ้มให้อยู่ข้าง ๆ
“ว่าแต่คุณจีน่ากับคุณคาทสึจะกลับพรุ่งนี้เช้าเลยจริง ๆ เหรอคะ? “ปรีดาเอ่ยถาม
“ใช่ค่ะ กะว่าจะอยู่เที่ยวที่ไทยอีกสักหน่อย ดันมีงานเร่งด่วนเข้ามาซะก่อน”
“..” ทันทีที่รู้ว่าแม่สามีต้องกลับญี่ปุ่นด่วน ทำให้มีนารู้สึกใจเสียอยู่ไม่น้อย เพราะต่อจากนี้ไปเธอต้องอยู่กับสามีใจร้ายที่บ้านเพียงลำพังอย่างโดดเดี่ยว หากว่าพ่อและแม่ของสามียังอยู่ที่บ้าน อย่างน้อยเธอก็อุ่นใจกว่า คล้ายกับว่ามีเกาะป้องกันอันตราย
“มีนาลูก มีนา “ปรีดาเขย่าแขนลูกสาวที่เอาแต่ยืนเหม่อลอย ทำให้มีนาหลุดออกจากภวังค์ความคิดทันทีอย่างตกใจเล็กน้อย
“ค่ะแม่”
“คิดอะไรอยู่ลูก?”
“อ๋อเปล่าค่ะ นาแค่คิดไปเรื่อยเปื่อย “มีนาพยายามแค่นยิ้มบาง ๆ เพื่อกลบเกลื่อนความกังวลในใจ
“จ้ะ เราไปกันเถอะงานจะเริ่มแล้ว”
“ค่ะ”
สิ้นเสียงตอบรับลูกสาวปรีดาจึงหันไปพยักหน้าให้กับแม่ของลูกเขย ก่อนที่ทั้งสามจะเดินออกจากห้องแต่งตัวของโรงแรมพร้อมกัน
“..”
“ตาฮัทลูก”
ฮัททสึที่ยืนรออยู่หน้าห้องแต่งตัวนานหลายนาทีเพื่อรอรับภรรยาสาว ได้ยินเสียงผู้เป็นแม่ขานเรียกจากด้านหลัง จึงหมุนตัวกลับมาตามเสียง ทันทีที่สายตาคมกริบปะทะเข้ากับรูปร่างของภรรยาสาว ม่านตาถึงกับเบิกกว้างอย่างตะลึงลานในความสวยสง่าของเธอ จนตกอยู่ในภวังค์บางอย่างไปชั่วขณะ
“ตาฮัท ตาฮัท ตาฮัท…”
“คะ..ครับ “ทันทีที่ได้สติจึงรีบดึงสายตาออกจากใบหน้าหวานของภรรยาสาว หันไปตอบรับผู้เป็นแม่เสียงตะกุกตะกักอย่างไม่เป็นตัวเอง ก่อนจะรีบดึงสีหน้าให้กลับมาเคร่งขรึมดังเดิม
“หนูมีนาสวยใช่ไหมล่าลูก “จีน่าที่มองลูกชายออกจึงแสร้งถามลองเชิง ทว่ากลับทำให้คนถูกกล่าวถึงอย่างมีนาเขินอายขึ้นมาโดยอัตโนมัติ เธอจึงเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นข่มกลั้นความรู้สึกของตัวเองเอาไว้
“เข้างานกันดีกว่าครับแม่ “ฮัททสึไม่ตอบแต่กลับบ่ายเบี่ยงแทน พรึ่บ !ก่อนที่มือหนาจะคว้าเอาข้อมือเล็กของภรรยาสาวที่เอาแต่ก้มหน้า เดินตรงไปยังทางเข้างานทันที โดยมีเสียงผู้เป็นแม่กล่าวตามหลัง
“เดินช้า ๆ หน่อยสิลูกน้องจะตามไม่ทันอยู่แล้ว!”
“..”
“เจ็บ! “ใบหน้าหวานบิดเบ้ด้วยความเจ็บเมื่อถูกมือหนาบีบแน่น จนเจ็บร้าวไปถึงข้อกระดูกเล็กราวกับว่าเขาต้องการให้แหลกคามือ หนำซ้ำขาเธอยังสั้นกว่าเขาเดินบนรองเท้าส้นสูงห้านิ้วตามแทบไม่ทัน
“สำออย!”
“ก็นาเจ็บจริง ๆ นิ”
“..” ฮัททสึไม่ได้สนใจเสียงเล็กของภรรยาสาว เขาลากเธอเข้ามาในงาน ก่อนจะสร้างภาพด้วยการจับมือเล็กมาคล้องแขนแกร่งไว้หลวม ๆ โดยที่มีนาเองเธอก็ไม่ได้ตั้งตัวกับท่าทางที่สามีเป็นฝ่ายจัดให้
“ยิ้มด้วยล่ะ “มีนาขมวดคิ้ว งุนงง กับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าหล่อของสามี จนกระทั่ง…
“นั่นไงครับ..ลูกสะใภ้ตามกฎหมายของลูกชายผมมาพอดีเลยครับ”คาทสึที่กล่าวอยู่บนเวทีชี้มาทางลูกชายและลูกสะใภ้ตรงหน้าประตูเข้างาน ทำให้ทั้งสองละสายตาออกจากกันมองไปยังบนเวที โดยที่แสงแฟลตจากกล้องของนักข่าวหลายสำนัก ที่ลั่น แชะ ๆ กดซัตเตอร์เพื่อเก็บภาพไปทำข่าว
“งั้นผมขอเชิญลูกชายกับลูกสะใภ้ขึ้นมาบนเวทีกล่าวอะไรสักหน่อยนะครับ”
“…” มีนารู้สึกเกร็งเป็นอย่างมากแทบวางตัวไม่ถูก เมื่อพ่อสามีเปิดสถานะของเธอกับคนทั้งบริษัท และ สื่อมวลชนให้รับทราบ แต่ในขณะเดียวกันระหว่างเดินไปยังบนเวทีเธอกลับต้องหลบสายตาของผู้คนที่มองมาด้วยแววตาจับผิดสงสัย อีกทั้งเสียงซุบซิบของเหล่าพนักงานยังดังแว่วเข้ามาอยู่เรื่อย ๆ ตลอดทาง
“ไม่คิดว่าคุณฮัททสึจะมีเมียแล้วนะ “
“นี่ก็เพิ่งรู้วันนี้แหละ “
“ปิดข่าวเงียบเชียว แต่เมียคุณฮัททสึโคตรสวยเลยนะอย่างกับเจ้าหญิงแหนะ “
“นั่นสิ แต่ผู้หญิงคนนั้นยังดูเด็กอยู่เลยนะ “
“..”
เมื่อฮัททสึเดินมาถึงบนเวทีพร้อมกับภรรยาสาว ผู้เป็นพ่อก็ยื่นไมค์มาให้ มือหนาจึงยื่นไปรับมาถือไว้ พลางเลื่อนสายตาเลศนัยไปสบกับผู้เป็นพ่อ ก่อนจะยกยิ้มมุมปากราวกับต้องการสื่ออะไรบางอย่าง ทำเอาคาทสึถึงกับขมวดคิ้วหรี่ตามองลูกชายอย่างต้องการค้นหาคำตอบ
“ขอให้ทุกท่านวางใจผมได้เลยนะครับ รับรองไม่ผิดหวัง… “เจ้าของใบหน้าหล่อหันไปมองภรรยาสาวที่ยืนทื่อตัวเกร็งอยู่ข้าง ๆ ครู่หนึ่ง ริมฝีปากหนาค่อย ๆ เผยรอยยิ้มร้ายกาจออกมา ก่อนจะคว้าเอวคอดของเธอเข้ามาประชิดลำตัวหนา สร้างความตกใจให้กับมีนาไม่น้อย เธอเงยหน้าขึ้นมองสามีด้วยแววตา งุนงง
“….ส่วนผู้หญิงคนนี้ ทุกคนก็น่าจะทราบกันแล้วนะครับว่าเธอคือภรรยาผม ที่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่น่าเสียดายนะครับที่ผมไม่ได้รักเธอ แล้วผมก็ไม่คิดจะรักผู้หญิงประเภทขะ…. “คาทสึรีบแย่งไมค์จากลูกชายมาด้วยความกลุ้มโกรธจัด ทำให้ประโยคของฮัททสึหยุดชะงักในทันที
“…” ในขณะที่มีนาน้ำตาคลอหน่วยกัดฟันแน่นจ้องมองใบหน้าใจร้ายของสามีอย่างเกลียดชัง ทว่าเขากับส่งยิ้มเยาะสะใจมาให้เธอแทน โดยไม่สนใจความรู้สึกของเธอหรือใครหน้าไหน แม้กระทั่งครอบครัวตัวเอง ว่าต้องอับอายมากเพียงใดกับปัญหาที่เกิดขึ้นในครอบครัว
“ลูกชายผมพูดเล่นน่ะครับ ตาฮัทเป็นคนตลกทุกท่านอย่าถือสากันเลยครับ ทั้งสองแต่งงานกันอย่างเงียบ ๆ ที่ญี่ปุ่นด้วยความรัก แต่ผมอยากใช้โอกาสในงานนี้เปิดตัวลูกสะใภ้ให้ทุกท่านรับรู้ไปด้วยน่ะครับ เลยไม่ได้แจ้งข่าวล่วงหน้าไว้ก่อน….. “คาทสึรีบแก้ต่าง เมื่อเสียงของแขกในงานเริ่มดังขึ้นฮือทันที ที่ลูกชายเปล่าประกาศอย่างหน้าไม่อาย
“…ในเมื่อทุกท่านรับทราบกันแล้ว เชิญรับประทานอาหารกันตามสบายครับ “สิ้นสุดประโยคคาทสึจึงยื่นไมค์กลับไปให้พิธีกรด้านข้าง ก่อนจะหันมาสั่งลูกชายอย่างต้องการคาดโทษ
“ตามฉันมาไอ้ฮัท!”
- ผู้เขียน
