ตอนที่ 8 ทะเบียนสมรส

1740 คำ

“เห้ออ ~ “มีนาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก มือบางพลางปาดน้ำตาออกจากพวกแก้มนวลอย่างเบามือ เมื่อกวาดตามองรอบ ๆ สองฝั่งทางเต็มไปด้วยตึกสูงใหญ่ ร้านค้าต่าง ๆ ถือว่ายังอยู่โซนในเมือง ไม่เหมือนในนิยายที่พระเอกใจร้ายต้องปล่อยนางเอกทิ้งไว้ตามที่ทางเปลี่ยวไร้บ้านคน “…” …… “ขอบคุณนะไทที่มารับ “มีนาคลี่ยิ้มอย่างโล่งอกปลอดภัย หลังจากเธอโทรเรียกได้เพียงสิบนาที เพื่อนชายคนสนิทก็รีบบึ่งรถมารับทันที “ไหนว่าที่บ้านมีแขกไง แล้วมึงมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง “ไทถามด้วยสายตาเป็นห่วง เนื่องจากเห็นแววตาแดงก่ำของเพื่อนสาวคนสนิทจึงรู้ทันทีว่าเธอพึ่งผ่านการร้องไห้มา “อือ พอดีมีปัญหานิดหน่อยนาเลยนั่งแท็กซี่ออกมา แล้วก็โชคร้ายที่ไอ้แท็กซี่ใจดำมันไล่นาลง กลางทาง เพียงเพราะนาไม่มีเงินสดให้มัน “มีนายอมจำนนโกหก “เออ ๆ งั้นมึงจะไปบ้านกูก่อนหรือจะไปบ้านอีดิว?” “ไปบ้านดิวก็ได้” “อือ ๆ คราวหลังมีอะไรให้โทรเรียกก่อนรู้ไหม มืดค่ำอันตราย” “โอเค ยังไงนาต้องขอบคุณไทที่มารับนะ” “ไม่เป็นไรกูเต็มใจ งั้นรีบไปขึ้นรถกันเถอะ “มีนาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ จากนั้นเธอก็ก้าวขึ้นไปนั่งบนบิ๊กไบค์ของเพื่อนชายคนสนิท โดยมีมือใหญ่ค่อยช่วยประคองตัว หลังจากสวมใส่หมวกกันน็อกเสร็จเรียบร้อย “..” “หึ แรดใช้ได้เลยนิ “สายตาคมกริบดูถูกจ้องมองตามหลังรถบิ๊กไบค์ไปจนสุดสายตา ลิ้นหนาพลางดันเข้าหากระพุ้งแก้มอยู่ย้ำ ๆ อย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเลื่อนนัยน์ตากลับมาจ้องกระเป๋าสตางค์ใบเล็กในมือครู่หนึ่ง แล้วโยนไปไว้บนเบาะข้างคนขับ จากนั้นจึงขับรถออกไปด้วยความเร็วเกินกว่ามาตรฐานที่กำหนด หลังจากขับมาจอดอีกฝั่งถนนในระยะไกล ๆ แอบมองปฏิกิริยาของภรรยาสาวอยู่นมนาน หลายวันต่อมา ~ (บ่ายวันอาทิตย์) ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น ขณะที่มีนากำลังเก็บของใส่กล่องเตรียมตัวย้ายเข้าไปอยู่บ้านหลังใหม่กับสามี เธอระบายลมหายใจออกมาเบา ๆ อย่างทอดถอนใจ มือบางวางหนังสือในมือไว้บนพื้น ดันตัวลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู “นายทะเบียนมาแล้วลูก” “ค่ะแม่ เดี๋ยวหนูตามลงไปนะคะ” “จ้ะลูก “ปรีดาคลี่ยิ้มให้ลูกสาวอย่างอ่อนโยน ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปยังชั้นล่าง “…” “ฉันคงต้องฝันร้ายไปทุกวันเลยสินะ “หลังจากปิดประตูห้องนอน แผ่นหลังบางเอ็นพิงกับบานประตูทันที เงยหน้าหลับตาพูดกับตัวเองด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ลมหายใจถูกพ่นออกมาอย่างเชื่องช้า อีกครั้ง บ่งบอกว่าเรื่องราวต่อจากนี้คงเหนื่อยหน่าย และ ไร้ความสุขมากกว่าเดิม ซึ่งแน่นอนว่าไม่รู้เมื่อไหร่มันจะจบลง “…” “สวัสดีค่ะ “มีนายกมือไหว้ผู้ใหญ่อย่างอ่อนน้อมมีมารยาท เผลอสบเข้ากับสายตาดุดันของฮัททสึที่นั่งรออยู่ตรงโซฟาตัวยาวครู่หนึ่ง ก่อนเธอจะเดินเข้าไปนั่งข้างกับผู้เป็นแม่โดยไม่สนใจท่าทีของคนใจดำ “..” ตั้งแต่วันที่เธอถูกทิ้งให้ลงข้างทางเธอก็ไม่ได้เจอเขาเลยสักวัน จนกระทั่งวันนี้วันที่เธอต้องตกเป็นภรรยาถูกต้องตามกฎหมาย ทั้งในพฤตินัย และ นิตินัยอย่างสมบูรณ์แบบ อีกทั้งเมื่อปีก่อน เขายังพรากความบริสุทธิ์ไปจากเธอ จนกลายเป็นฝันร้ายตามหลอกหลอนมาจนถึงทุกวันนี้ ซึ่งเธอเองก็ทำใจยอมรับมันได้แล้ว เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นคือเรื่องจริง “คุณทั้งคู่ตัดสินใจอย่างถี่ถ้วนแล้วนะครับ “นายทะเบียนกล่าวถาม พลางยื่นแผ่นกระดาษวางไว้บนโต๊ะกระจก ซึ่งมีนาและฮัททสึต่างพยักหน้ารับอย่างขอไปทีไม่เต็มใจ “โอเคครับ เซ็นตรงนี้เลยนะครับ” “..” หญิงสาวน้ำตาคลอหน่วยทุกข์ใจ เมื่อแผ่นกระดาษถูกเลื่อนมาตรงหน้าต่อจากชายหนุ่ม นิ้วเรียวชะงักอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจลงลายลักษณ์อักษรบนกระดาษ “แกจะไปไหน “คาทสึเอ่ยถามลูกชายเสียงห้าว เมื่อฮัททสึดันตัวลุกขึ้นกำลังจะเดินไป หลังจากมีนาเซ็นใบทะเบียนสมรสเสร็จสิ้น “เสร็จแล้วก็กลับ “ฮัททสึตอบเสียงเรียบ ๆ โดยไม่หมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับผู้เป็นพ่อ ทำเอานายทะเบียนที่ยังนั่งอยู่เกิดความเคลือบแคลงขึ้นมาระหว่างคู่สมรสตรงหน้า “อยู่พาน้องเอาของไปเก็บที่บ้านก่อน” “ให้ลูกน้องพาไป” “แกเป็นสามี แกนั่นแหละพาน้องไป” “นะฮัทลูก “จีน่ากล่าวเสริมช่วยสามีพูดกับลูกชายอีกแรงด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม เพื่อยับยั้งเหตุการณ์ทะเลาะระหว่างพ่อกับลูกต่อหน้าบุคคลอื่น ฮัททสึถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่อย่างเบื่อหน่าย พลางดันลิ้นเข้าหากระพุ้งแก้มซ้ำไปซ้ำมา มือหนาล้วงออกจากกระเป๋ากางเกงยีนสีดำ แล้วทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาตัวยาวข้างผู้เป็นแม่ดังเดิมอย่างไม่เต็มใจ โดยที่จีน่าหันไปคลี่ยิ้มให้ลูกชายพร้อมกับยื่นมือไปลูปท่อนแขนแกร่งเบา ๆ เชิงปลอบให้ใจเย็น “…” …… ฮัททสึเปิดประตูรถฝั่งคนนั่งข้างคนขับให้มีนา ตบตาผู้เป็นพ่อและผู้เป็นแม่ที่เดินออกมาจากคฤหาสน์ “ขอบคุณค่ะ “มีนาเอ่ยขอบคุณตามมารยาท เธอรู้ดีว่าฮัททสึไม่ได้เต็มใจที่จะเปิดประตูให้เธอ “กูไม่รับ “ฮัททสึปฏิเสธด้วยใบหน้าดุดัน ก่อนจะพูดต่ออย่างหมั่นไส้ เมื่ออีกคนทำทีไม่สนใจ แต่กลับก้าวขึ้นไปนั่งบนรถหน้าตาเฉย “ไม่เมื่อยหน้าหรือไงตีหน้าเศร้าอยู่ได้ ดีใจก็แค่ยิ้ม ได้เป็นเมียเศรษฐีอย่างถูกต้องแล้วนิ” “ใช่ค่ะดีใจม๊ากมาก แต่นาแค่ไม่อยากยิ้มเท่านั้น “มีนาตอกหน้าตอบกลับไปเสียงสูงอย่างมีจริต หวังประชดประชันเพราะหมั่นไส้เต็มทน ทั้งที่ภายในใจเต็มไปด้วยความประหม่า “ดี! จากนี้ต่อไปอย่าหวังว่าเธอจะได้เสวยสุขอยู่ที่บ้านฉัน!” ปัง ! “…” ดวงตาคู่งามเบิกกว้างสะดุ้งตัวอัตโนมัติ เมื่อถูกชายหนุ่มปิดประตูใส่หน้าอย่างรุนแรง จนเอ็นศีรษะหลบไปด้านหลังแทบไม่ทัน ทำเอาหัวใจดวงน้อยสั่นระรัวแรงกว่าเดิม เธอไม่สามารถเอาชนะความกลัวที่มีอยู่ได้เลยสักครั้ง ซึ่งตอนนี้คนใจร้ายได้ขึ้นมานั่งบนเบาะคนขับเป็นที่เรียบร้อย เธอจึงเบือนหน้าหนีออกนอกหน้าต่างทันที จากนั้นรถสปอร์ตคันหรูก็ขับเคลื่อนออกไปด้วยความเร็วสูงเช่นเดิม “..” คฤหาสน์ ฮาท เอี๊ยดดด !!!!! เมื่อขับเข้าถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ ฮัททสึเหยียบเบรกรถกะทันหันจนล้อรถสปอร์ตขูดลากไปกับพื้นถนนดังสนั่น ด้วยแรงการหยุดของรถทำให้หน้าผากมนของมีนาแทบกระแทกเข้ากับคอนโซลรถ “คนเจ้าอะ..!” ปัง ! มีนาหันขวับไปตวาดด่าอย่างเอาเรื่อง แต่ไม่ทันได้เอ่ยจบเป็นต้องรีบหุบปากสนิท เนื่องจากฮัททสึดันลงจากรถไปซะก่อน เธอจึงทำได้เพียงถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ก่อนจะรีบเปิดประตูตามลงไป พบว่าฮัททสึกำลังถูกผู้เป็นพ่อตำหนิยกใหญ่เรื่องการขับรถ โดยที่สายตาคมกริบดุร้ายยังจ้องมาที่เธออย่างอาฆาตแค้น “เข้าบ้านกันเถอะลูก “หญิงวัยกลางคนเดินเลี่ยงจากสามีเข้ามาเอ่ยชวนลูกสะใภ้ พลางลูบผมยาวตรงปลอบขวัญแทนลูกชาย “ค่ะ “มีนาตอบรับด้วยน้ำเสียงสุภาพ ก่อนจะเดินเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่ ซึ่งรอบบริเวณคฤหาสน์เต็มไปด้วยเหล่าชายฉกรรจ์ร่างหนายืนคุ้มกันอยู่แต่ละจุด สำหรับเธอแล้วสถานที่ใหม่ ๆ คนใหม่ ๆ ทำให้เธอรู้สึกอ้างว้าง ไม่ปลอดภัยเหมือนอย่างอยู่กับพ่อแม่ และ หวาดกลัวไปเสียทุกสิ่งจริง ๆ “…” “ห้องนี้คือ… “มีนาถามเว้นช่องว่าง เพื่อต้องการย้ำให้แน่ใจเรื่องที่ต้องนอนร่วมห้องกับคนเป็นสามี ซึ่งเธอภาวนาขอให้ไม่เป็นอย่างที่คิด แม้ว่าความหวังจะริบหรี่ก็ตาม ขณะเดินมาหยุดตรงหน้าห้อง..ห้องหนึ่ง “ห้องหนูกับตาฮัทไงคะลูก” “…” ริมฝีปากบางเผยรอยยิ้มแห้งส่งให้แม่สามี หลังจากได้ฟังคำตอบที่ไม่อยากได้ยิน ขณะเดียวกันการ์ดร่างใหญ่ได้ยกกระเป๋าสัมภาระของเด็กสาว มีศักดิ์เป็นถึงนายหญิงของบ้านเข้าไปเก็บในห้องนอน “หนูเข้าไปจัดของในห้องก่อนนะคะ เดี๋ยวแม่ลงไปหาพ่อเค้าก่อน” “ค่ะ” “นั่นไงตาฮัทมาพอดีเลยลูก ช่วยน้องจัดของด้วยนะ จะได้เสร็จเร็วขึ้น “จีน่าบอกกับลูกชาย เมื่อฮัททสึเดินมาถึงตามคำสั่งของผู้เป็นพ่อพอดี “ครับ “ฮัททสึตอบรับอย่างขอไปที ก่อนจะเลื่อนสายตาดุดันกลับมาจ้องใบหน้าเหมือนตุ๊กตาของเด็กสาว จนมีนาต้องรีบเบนสายตาไปทางอื่นเพื่อหลบแววตาอันน่ากลัว “ตาฮัทอย่ารังแกน้องล่ะ” “..” ฮัททสึไม่ตอบแต่ส่งยิ้มบาง ๆ ให้ผู้เป็นแม่แทน หลังจากที่ผู้เป็นแม่เดินจากไป… แกร๊ก ~ หมับ ! “อ๊ะ! “ร่างบางส่งเสียงออกมาเบา ๆ อย่างรู้สึกเจ็บ เมื่อถูกมือหน้าคว้าข้อมือลากเข้าไปในห้องนอนกะทันหันโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ปึก ! “ ใบหน้าจิ้มลิ้มบิดเบ้ยามที่แผ่นหลังบางกระทบเข้ากับผนังกำแพงห้องอย่างแรง ด้วยความจุกและเจ็บในเวลาเดียวกัน ก่อนจะถูกมือหนาของร่างสูงดันหัวไหล่ทั้งสองข้างไว้เนืองแน่น เธอจึงพยายามใช้ฝ่ามือดันแผงอกแกร่งให้ออกห่างแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะแรงของเธอชั่งน้อยนิดกว่าคนตัวโตมากนัก หนำซ้ำใบหน้าของเธอและเขายังใกล้กันเพียงคืบนิ้ว “จะ…ทำอะไรคะ? “มีนาเอ่ยถามเสียงตะกุกตะกักอย่างหวั่นใจ โดยไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตากับร่างสูง สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ เป่าลดลงมาตรงปลายจมูกเชิดอยู่ถี่ ๆ “ทำหน้าที่ของผัวยังไงล่ะ”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more