“...”
“เข้าใจไหม เฮียรู้ว่าเราทำได้ ตอนนี้มันยากแต่มันต้องผ่านไปให้ได้ หมวยของเฮียเก่งอยู่แล้ว”
“...ไม่เก่งเลยเฮีย ถ้าเก่ง...พิงค์เลิกชอบเฮียได้ตั้งนานแล้ว”
“...พิงค์” ผมไม่ได้หูฝาดแน่นอนผมมั่นใจ
พิงค์พูดแล้วก็จ้องหน้าผม อาการของเธอดูรู้ว่าเมาแต่สายตาที่มีน้ำตาไหลออกมาไม่ได้ดูเมาขาดสติพูดจาเพ้อเจ้อไปเรื่อย
“เลิกบอกว่าพิงค์เก่ง...พิงค์ไม่เคยเก่งนะเฮีย~”
“เราเมารึเปล่า” ถึงสายตาของเธอจะเจ็บปวกแต่ผมก็ไม่กล้าแน่ใจว่าที่พูดออกมาเพราะเธอเมาจนพูดไปเรื่อยหรือว่าเธอรู้สึกอย่างที่พูดจริง ๆ
“...เมา แต่ไม่ได้เมาจนจำไม่ได้...ว่าตัวเองชอบใคร”
“...” ผมไม่เคยรู้ ไม่เคยคิด ไม่สิ เคยคิดแค่ครั้งเดียวที่เธอบอกว่าอยากรู้ว่าชอบใครให้ไปส่องกระจกดู แต่ตอนนั้นเธอแกล้งผม
สับสนว่ะ สับสนมากกับสิ่งที่ได้ยิน คำพูดของคนเมาตรงหน้าดูไม่น่าจะเชื่อได้เพราะไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดความรู้สึกนี้กับผม แต่สายตาที่มองมามันต
