พลอยดาวปรายตามองคนข้างตัว รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็น ‘นางร้าย’ แต่เธอไม่สามารถปล่อยมือจากผู้ชายที่เธอรักได้ และที่สำคัญ เธอมั่นใจว่าเขาก็รักเธอด้วย ความรู้สึกนี้ทำให้พลอยดาวบีบกระชับมือคนรักแน่นขึ้น เขาหันมามองพบดวงตาคู่สวยจ้องมองอยู่ก่อนแล้วจึงยิ้มให้อย่างเป็นธรรมชาติ
สายตาของคู่รักจ้องมองกันทำให้ปภาวดีกลั้นน้ำตาไม่อยู่ รีบขอตัวไปเดินหลบไปอีกทางทันที
“กลับบ้านคอยคุยกัน”
“คุณแม่”
“เดี๋ยวนี้ดื้อกับแม่เหรอตากั้ง!”
พลอยดาวกระตุกมือของกวิวัชร์เบาๆ ส่งสายตาสื่อความหมายโดยไม่ต้องพูดอะไร กวิวัชร์จึงเก็บถอยคำของตนแล้วถอนหายใจเบาๆ มองมารดาเดินตามปภาวดีไปติดๆ
“ขอโทษนะครับที่เป็นแบบนี้”
“ขอโทษทำไมคะ พี่กั้งไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย” เธอตบหลังมือเขาเบาๆ “พี่กั้งเป็นลูกชายคนเดียว คุณแม่ก็ต้องหวงเป็นธรรมดา แล้วเราก็เพิ่งได้พบกัน จะให้ประทับใจกันตั้งแต่ครั้งแรกที่พบก็คงยากสักหน่อยค่ะ”
“ดีจังที่น้อง
