วันต่อมา
เปลือกตาทั้งสองปรือขึ้นด้วยความงัวเงียเมื่อรู้สึกตัวในเช้าของวันใหม่ ยกมือขึ้นบิดขี้เกียจไปมา พลิกตัวเล่นก่อนจะชะงักเมื่อไปชนกับร่างใหญ่ๆ ของคนข้างๆ
"…" ร่างเล็กนิ่งไปทันที นัยน์ตากลมโตกระพริบปริบๆ โดยที่คุณเธียเตอร์ก็มองหน้าฉันนิ่งๆ
"ถอยออกไป"
"ขะ..ขอโทษค่ะ" ฉันที่เพิ่งรู้สึกตัวก็รีบขยับออกห่าง พร้อมดันตัวลุกขึ้นนั่ง สำรวจเรือนร่างของตัวเองว่ามีอะไรผิดปกติไหม
"ฉันไม่ลับหลับเธอหรอก"
"แตมป์…" ฉันพึมพำชื่อตัวเองเบาๆ ไม่คิดว่าเขาจะอ่านความคิดของฉันออก ซึ่งคนตัวโตก็ดันตัวลุกขึ้นนั่ง จังหวะที่เขาเสยผมที่ปกบนใบหน้าขึ้นอย่างกับพระเอกในซีรีส์เลย
แต่ติดอย่างเดียวพระเอกในซีรีส์ที่ฉันดูนิสัยดีกว่า
ครืดดด~ ครืดดดด~
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ทำให้ฉันหันซ้ายขวาเพื่อมองหาแล้วสายตาก็ไปหยุดที่โทรศัพท์เครื่องหรูของคุณเธียเตอร์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆ ฉัน
โดยที่หน้าจอนั้นปรากฏรายชื่อ 'แมธธิ
