ตอนที่5
955 คำ
แน่นอนว่ามีหลายคนสมัครใจ เพราะลูกค้าเหล่านี้จ่ายหนักตลอด และคนที่อาสาก็จะได้รับโบนัสพิเศษด้วย เพราะเมื่อเข้าไปในห้องนั้นแล้ว ก็ไม่ต่างจากซ่องขายบริการ เป็นห้องลับที่ต้องจ่ายใต้โต๊ะกันหนักหน่วงถึงจะเปิดได้ ซึ่งมันเป็นเหมือนบันไดลัดสู่ความร่ำรวย และใครสักคนอาจได้เป็นเมียเก็บลับๆ จากการเข้าห้องนี้
เมื่อกลิ่นเงินหอมหวนลอยมาถึงตรงหน้า เป็นใครก็อยากคว้าเอาไว้ ยกเว้นเธอที่ไม่สามารถทำแบบนั้นได้ และเลี่ยงที่จะทำอยู่ตลอดเวลา เพราะพื้นที่ที่เธอให้พวกเขาสัมผัสได้นั้นมีจำกัด บางที่ก็ทำได้แค่มองเท่านั้น หากละเมิดเมื่อใด ก็จะถูกการ์ดของทางร้านโยนออกไปทันทีอย่างไม่มีข้อละเว้น
ซึ่งนี่เป็นข้อดีของไอเวรี่บาร์ ที่นอกจากจะบริการลูกค้าเป็นอย่างดีแล้ว แต่ยังช่วยรักษาความปลอดภัยให้พนักงานอีกด้วย และนั่นจึงทำให้เธออยู่รอดปลอดภัยมาจนถึงทุกวันนี้
ไอวี่คัดสาวสวยครบสี่คนแล้ว จึงให้สาวๆ ไปรอต้อนรับแขกระดับวีวีไอพี แยกกับพวกเธอทำหน้าที่เสิร์ฟเหล้าให้กับคนที่ต้องการตัว
ทว่า...
“สวัสดีค่ะพี่พายุ เจอกันอีกแล้วนะคะ” ไพลินทักทายคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มหวานแสนสดใสตามคาแรกเตอร์ที่เธอสร้างขึ้น ก่อนนั่งลงข้างกายคนที่เรียกหาเธอด้วยท่วงท่าเย้ายวนใจ แต่ในใจนั้นกลับร่ำไห้ด้วยความหวาดกลัวและระแวง กลัวจะถูกจับพิรุธได้
เธอไม่คิดว่าจะได้เจอกับพายุถึงสองวันติดเช่นนี้ ดูเหมือนช่วงชีวิตของเธอวันนี้ คงไม่พ้นต้องอยู่กับเขาอีกแน่ ตั้งแต่เช้าที่เจอกัน จนถึงตอนเรียนและทำงาน นี่มันเรื่องบ้าอะไร มันจะบังเอิญได้อะไรขนาดนั้น!
พายุเหลือบมองหญิงสาวตัวเล็กในชุดแอร์โฮสเตสสุดยั่ว จากนั้นโอบกอดไหล่เล็กเบียดเข้าหาตัวเองมากขึ้น พร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะมองแก้วเหล้าที่หญิงสาวชงให้
“นี่ค่ะดริงค์แรกของพริตตี้ พี่ได้ไปแล้วก็ต้องดื่มให้หมดน้า” ไพลินแสร้งทำเป็นออดอ้อนฉอเลาะและยื่นแก้วเหล้าเข้มๆ ให้ชายหนุ่ม
ใช่แล้ว เธอตั้งใจจะมอมเขาให้สลบตั้งแต่เปิดร้านเลย มีเวลาแค่สองชั่วโมงเท่านั้นก่อนถึงเที่ยงคืน ถ้าจบงานนี้ได้เร็ว เธอจะได้กลับบ้านสักที
หญิงสาวยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม
“ดีจังที่พี่ได้เป็นดริงค์แรกของวัน ถ้าได้เป็นคืนแรกของพวกเราด้วยก็คงจะดี” พายุกล่าวอย่างติดตลกด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ พร้อมมองหญิงสาวด้วยสายตาหยอกเย้ายั่วยวนตามฉบับเสือผู้หญิง
ไพลินยังคงยิ้มหวาน ในขณะที่ในใจนั้นยกนิ้วกลางให้เป็นสิบรอบ
ครั้งแรกเหรอ ฝันไปเถอะ!
“น่าเสียดายจังเลยค่ะ เพราะพริตตี้ขายแค่ดริงค์” เสียงหวานเอ่ยแก้เกี้ยวแต่ขีดเส้นด้วยกฎของบาร์อย่างจริงจัง กฎที่ว่าด้วยการห้ามบังคับจิตใจพนักงาน จากนั้นดื่มเหล้าชงอ่อนในแก้วของตนเองเป็นเพื่อนเขาเหมือนอย่างเคย
นี่เป็นเทคนิคอย่างหนึ่งที่ทำให้เธอไม่เมาง่ายๆ ในขณะที่ต้องอยู่กับลูกค้า เธอต้องดื่มทุกวันก็จริง แต่เหล้าที่ผสมนั้นเจือจางมากถึงมากที่สุด แต่เพราะการชงอย่างเป็นธรรมชาติ จึงไม่ถูกจับผิด และนอกจากนั้น เธอก็ไม่รับแก้วจากคนอื่นด้วย เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง เนื่องจากบางครั้งมีสาวๆ บางคนถูกลูกค้าแอบผสมยาในเหล้า ทำให้เกือบจะเสียตัวให้กับลูกค้าเจ้าเล่ห์ไปแล้ว แต่โชคดีที่จับสังเกตได้เสียก่อน ถึงได้รอดตัวไป
หลังจากเหตุการณ์นั้นพี่ไอวี่จึงออกกฎห้ามรับแก้วจากลูกค้าเด็ดขาด ยกเว้นคนที่จะเข้าห้องลับ ซึ่งเป็นความสมัครใจตั้งแต่ต้น
“ฮะๆๆ ถ้าเราสมยอมทุกอย่างก็โอเค” เสียงทุ้มกล่าวทีเล่นทีจริง
พายุลอบมองใบหน้าก่อนจะสะดุดตากับแพรขนตาหนาล้อมรอบดวงตากลมโตคู่นั้น ในมุมมองนี้ช่างรู้สึกคุ้นตาเหมือนเคยเห็นที่ใดมาก่อน
ไพลินยิ้มยั่วเย้า จากนั้นเคลื่อนใบหน้าเข้าไปกระซิบชิดใบหูของชายหนุ่ม
“เอาไว้สนิทกันมากขึ้นเมื่อไหร่ ค่อยคุยกันนะคะ”
พายุกระตุกยิ้มร้ายราวกับถูกท้าทาย เพราะไม่เคยมีผู้หญิงปฏิเสธเขามาก่อน ทำให้ความคิดอยากเอาชนะพุ่งสูงขึ้นทันที
ฝ่ามือร้อนผ่าวของชายหนุ่มลูบเอวคอดเล็กของหญิงสาวเบาๆ
“ถ้าอย่างนั้นก็มาเริ่มสนิทกันตั้งแต่วันนี้เลย”
ไพลินยิ้มหวานแต่ไม่ตอบรับ จากนั้นยื่นแก้วเหล้าที่ชงจนเต็มแล้วให้เขาอีกครั้ง
“ถ้าอย่างนั้นก็ดื่มให้หมดก่อนนะคะ แล้วพริตตี้จะคุยกับพี่ไปนานๆ เลย”
“หึ...ได้สิ” พายุรับมาดื่มด้วยความเต็มใจ พร้อมเหลือบมองหญิงสาวด้วยสายตาของนักล่า
ช่วงเวลาสองชั่วโมงในคืนนี้ เป็นครั้งแรกที่ไพลินรู้สึกว่ามันช่างยาวนานเหลือเกิน ในขณะที่เธอยังคงแสดงไปตามบทบาทของตัวเอง คอยนั่งฟังสิ่งที่เขาพูดกับเพื่อนในกลุ่มและคอยชงเหล้าเพื่อไม่ให้แก้วของเขาว่างเปล่า ทำตัวเหมือนกับตุ๊กตาแสนสวยเพื่อสร้างความพึงพอใจให้แก่เขา ขณะเดียวกันก็ลอบสังเกตไปด้วยความระแวง
โดยที่เธอไม่รู้ตัวว่าได้กระตุ้นความอยากเอาชนะของเขาเข้าเสียแล้ว
- ผู้เขียน
