พิมพ์มาดาขยับพลิกตัวไปมาบนเตียงนุ่ม นอนไม่หลับเมื่อไม่ได้นอนซุกอกแกร่งที่แสนอบอุ่นของน่านน้ำ เธอลุกขึ้นเปิดไฟในห้องมองดูนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง เป็นเวลาจะตีหนึ่งแล้วแต่น่านน้ำยังไม่เข้ามานอน เธอจึงลุกเดินออกไปดูเขาว่ายังนอนที่แคร่ไม้อยู่ไหม และพอเดินออกมาก็เห็นเขานอนขดตัวกอดตัวเองบนแคร่ไม้อยู่จึงรีบสาวเท้าเดินไปปลุกเขา
“นายน่านตื่นไปนอนในห้อง” มือที่ยืนไปเขย่าแขนของเขาถูกมือใหญ่คว้าแล้วดึงกระชากลงไปหาเขา และความไม่ได้ระวังตัวทำให้เสียหลักล้มทับคนที่นอนอยู่
ว้าย!
“นายทำอะไรของนายเนี่ย” เธอดิ้นเมื่อถูกเขาโอบกอดรัดแน่นจนขยับตัวไปไหนไม่ได้
“ไม่ไปได้ไหม อยู่กับฉัน” น้ำเสียงแหบพร่าเอยขอร้อง พร้อมเคลื่อนไหวตัวรวดเร็วพลิกตัวมาคร่อมทับร่างเล็กไว้กับแคร่แทน
“อือ นายไม่สบายรึเปล่าเนี่ย” เธอดิ้นไปมาแต่ก็ถูกร่างใหญ่ทาบทับกักไว้กับแคร่
“ฉันสบายดี ไม่ทิ้งฉันไปได้ไหม” เขาอ้อนวอนเธอแล้วก็
