เหมือนเวลามันผ่านไปไวแต่สำหรับคนทั้งสองที่เกลียดชังกันไม่ชอบกัน ทะเลาะกันทุกครั้งที่มีโอกาสกลับคิดว่ามันเดินช้า ในทุกๆ วันเขาให้เธอใช้โทรศัพท์ติดต่อกับที่บ้านได้ คุยกับคุณยาย คุณแม่ คุณพ่อ เหมือนเขาจะตามใจแต่ไม่เลย เพราะทุกครั้งต้องมีสิ่งตอบแทนเสมอ และสิ่งตอบแทนคือร่างกายของเธอ
“ตอนนี้เหลือแค่ฤกษ์แต่งงานสินะ ฤกษ์หมั้นก็ผ่านมาแล้ว”
“ใช่ อีกไม่นานฉันก็จะได้อิสระ ได้ไปใช้ชีวิตในแบบที่ฉันต้องการ”
“อือ” รู้สึกใจหายเมื่อรู้ว่าอีกไม่นานเธอจะได้อิสระไปจากบ้านเรือนไทยท้ายไร่ของตนเอง
“แล้วหลังจากนี้นายจะทำอะไร งานแต่งงานของเราก็ไม่มีแล้ว”
“ก็ไม่ทำอะไร ก็ใช้ชีวิตเหมือนเดิม”
“นั่นสินะ ฉันก็เหมือนกัน แต่อาจจะมีแฟนเพราะคุณธนูยังรอฉันอยู่” พูดถึงปลัดหนุ่มก็อมยิ้มทันที เพราะเขาไม่ใช่แค่ให้เธอติดต่อกับครอบครัวได้แต่ยังให้เธอได้ติดต่อกับปลัดหนุ่มด้วยในบางครั้ง
“เธอชอบไอ้หน้าอ่อนนั่นเหรอ”
“อือ ชอบ” เ
