บทที่ 6
1118 คำ
“มองอะไรคะน่าน” เสียงของเจ้าของร้านเสริมสวยคนสวยเดินมาพร้อมกับน้ำเย็นในมือหนึ่งแก้วมาให้แขกที่แวะมาหาแต่เช้าของวันนี้พร้อมมองตามสายตาของชายหนุ่มไปด้านนอก
“หลานสาวของคุณยายแสงฉวีน่ะน่าน”
“อือ” เขาหันมาพยักหน้ารับรู้แล้วรับแก้วน้ำในมือของสุดใจมาดื่มแล้ววางไว้บนโต๊ะตรงหน้า พร้อมกับเจ้าของร้านเสริมสวยก็นั่งลงตรงข้ามกับเขา
“เธอสวยมากเลยนะน่านว่าไหม เนี่ยมาทำงานที่นี่ทำให้หนุ่มๆ แถวนี้มองกันตาค้างเลย เธอแต่งตัวเปรี้ยวทันสมัย มีเสน่ห์มากเลยแหละ”
“ถ้าจะแต่งแบบนั้นทำไมไม่ถอดโชว์ไปเลยล่ะ นมก็เล็กเท่าอะไรทำเป็นใส่เกาะอกอวดเนินอก” พูดด้วยอารมณ์โกรธคนตัวเล็กที่กำลังเดินข้ามถนนมาทางฝั่งที่ตัวเองอยู่
“สุดใจว่าสวยออก อีกอย่างน่านดูอารมณ์ไม่ดีเป็นอะไรรึเปล่าแล้วก็พูดเยอะเหมือนไม่ใช่น่านด้วย”
คนที่เป็นเพื่อนที่รู้จักกันมานานหลายปี ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่าอดีตแฟนเก่าถึงจะถูก แม้จะเคยคบกันเป็นแฟนในช่วงระยะเวลาไม่กี่ปีแต่ก็ทำให้รู้จักน่านน้ำเป็นอย่างดี แม้ตอนนี้น่านน้ำจะลดสถานะของเธอมาเป็นแค่เพื่อนแล้วก็ตาม แต่สุดใจก็หวังว่าในอนาคตจะได้เป็นคนรักของเขา
“ร้อนน่ะเลยหงุดหงิด”
“ร้อนเหรอ งั้นเราปรับแอร์ลงอีกหน่อยไหม”
“ไม่ต้องหรอกสุดใจ เดี๋ยวน่านจะกลับแล้ว วันหลังจะแวะมาหาใหม่นะ”
ว่าแล้วก็หยิบเสื้อหนังที่ถอดพาดไว้ที่พนักโซฟาขึ้นมาใส่แล้วหยิบกุญแจรถเดินจากไปทันที พร้อมกับที่คนที่ข้ามถนนมาถึงฝั่งนี้พอดี ส่วนสุดใจเก็บแก้วน้ำเดินเข้าไปหลังร้านเมื่อแขกกลับไปโดยไม่ได้มองว่าตอนนี้น่านน้ำไม่ได้กลับ แต่เดินตามหญิงสาวที่พูดถึงก่อนหน้านี้ไป
พอเดินข้ามถนนมาแล้วก็หันไปมองทางฝั่งที่เดินจากมาแล้วยิ้มเมื่อเห็นภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ของตัวเองและปลัดหนุ่มฉายขึ้นมาให้เห็นในหัวอีกครั้ง ก็อดยิ้มเขินไม่ได้ ก่อนจะหมุนตัวเดินไปยังเซเว่นที่เดินไปอีกไม่ถึงสิบก้าวก็ถึง แต่ยังไม่ทันได้เดินก็ต้องหยุดเท้าที่กำลังจะก้าวเดิน เมื่อถูกคว้าเอวเล็กรั้งไว้จากทางด้านหลัง
“ว้าย! ปล่อยฉันนะ ชะ...อื้อ” แล้วมือใหญ่ก็ปิดปากเธอได้ทันก่อนที่เธอจะร้องเรียกให้คนมาช่วย
“ไม่มีใครมาช่วยเธอหรอก เพราะทุกคนรู้จักฉัน ฉันจะเอามือออกให้เธอแต่เธอห้ามร้อง โอเค้ ถ้าร้องฉันจะจูบปากเธอและบอกทุกคนว่าเราเป็นคู่หมั้นกัน ถ้าอยากให้ทุกคนในตลาดรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน ฉันเอามือออกก็ร้องเลยนะ” เสียงทุ้มห้าวเอ่ยขึ้นชิดแก้มนวล
“นะ....นายน่าน” พอปากได้อิสระก็เรียกชื่ออีกฝ่ายทันที พร้อมดิ้นออกจากอ้อมกอดของเขาที่กอดรัดเอวเธอแน่น ตอนนี้มันจะต่างอะไรกันกับทุกคนรู้ว่าเธอกับเขาเป็นคู่หมั้นกัน ก็เขายืนกอดเธออยู่ตรงฟุตปาธที่มีผู้คนเดินขวักไขว่ไปมา
“ใช่ ฉันเอง นึกว่าลืมคู่หมั้นอย่างฉันไปแล้วซะอีก แล้วเนี่ยใส่ชุดอะไรของเธอ” พูดพร้อมกับคืนอิสระให้คนตัวเล็ก
“สวยใช่ไหมล่ะ” เมื่อได้อิสระก็หมุนตัวเองอวดโชว์ให้คู่หมั้นหนุ่มดู
“หึ! สวยตายล่ะ แต่งตัวนึกว่ากะหรี่” พูดแล้วก็หัวเราะเยาะเย้ยอีกฝ่าย
“น...นายน่าน นายว่าฉันแต่งตัวเหมือนกะหรี่ได้ยังไง นายรู้ไหมชุดนี้กี่บาท”
“กี่บาทก็ไม่ได้เงินฉันหรอก ชุดอะไรก็ไม่รู้ แต่งมาขนาดนี้ทำไมไม่ถอดเสื้อผ้าเดินเลย นมก็เล็กเท่าฝาหนมครก ทำเป็นอยากโชว์” ไม่พูดเปล่าแต่ยื่นมือไปใช้นิ้วจิ้มอกของเธอโดยไม่แคร์สายตาผู้คนที่มองมา และไม่สนใจว่าเธอจะโกรธตัวเองมากแค่ไหน
“กรี๊ด...นายน่าน นายมาจิ้มนมฉันทำไม เล็กใหญ่ก็นมฉัน และถึงจะเท่าฝาหนมครกนายก็ไม่มีวันได้เห็นหรอก”
“แล้วใครได้เห็น ไอ้ปลัดธนูงั้นสิ”
“นายเห็น”
“ยืนยิ้มบิดเขินเหมือนคนปวดขี้ขนาดนั้นทำไมจะไม่เห็น”
“เขาหล่อ ฉันก็ต้องเขินเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว อ้อ แล้วทำไม ถ้าฉันจะให้ปลัดธนูดูหรือไม่ดูก็เรื่องของฉัน เพราะมันคือนมของฉัน ฉันพอใจให้เขาดูจบไหม แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่นายแน่นอนนายน่าน” พูดแล้วก็สะบัดหน้าจะเดินหนี แต่ยังไม่ทันได้เดินไปไกลก็ถูกคู่หมั้นหนุ่มเดินตามมายกร่างเธออุ้มพาดไหล่
กรี๊ด!
“นายน่านปล่อยฉันลงนะ"
“ไม่ปล่อย ไอ้ปลัดธนูงั้นเหรอที่จะได้ดู ฉันไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอ ฉันอยากรู้เหมือนกันว่าฉันจะได้ดูฝาหนมครกของเธอไหม เผียะ!” พูดจบก็ฟาดมือตีก้นกลมกลึงของเธอแรงๆ ไปหนึ่งที เพื่อให้เธอหยุดดิ้น
“นะ...นายพูดบ้าอะไรของนาย แล้วนายจะพาฉันไปไหนนายน่าน” หยุดดิ้นทันทีเมื่อได้ประมวลคำพูดของน่านน้ำ
“ไปที่ที่ฉันจะได้เห็นฝาหนมครกของเธอยังไงล่ะ” เท้าใหญ่ก้าวยาวๆ ไปยังไอ้เกอร์คู่ใจที่ขับมา พอเดินมาถึงก็นำร่างที่อยู่ไม่นิ่งบนไหล่ไปนั่งที่บนเบาะ แล้วตัวเองก็ขึ้นไปนั่งซ้อนท้าย โอบกอดเธอแล้วติดเครื่องไอ้เกอร์ จากนั้นก็บิดคันเร่งออกตัวไปทันที ไม่สนใจว่าเธอจะร้องโหวกเหวกโวยวายตลอดเส้นทาง
“ฉันจะฟ้องคุณย่าระย้าว่านายอุ้มฉัน จิ้มนมฉัน”
เธอตะโกนขู่คนที่กำลังตั้งใจมองทางขับไอ้เกอร์บิ๊กไบค์คู่ใจ ตอนนี้พิมพ์มาดาไม่รู้เลยว่าคนที่นั่งซ้อนโอบกอดตัวเองขับรถมอเตอร์ไซค์อยู่ด้านหลังนั้นเต็มไปด้วยยิ้มที่ยากจะคาดเดาอารมณ์ได้ ตอนนี้ในอกของน่านน้ำเต็มไปด้วยไฟโทสะและความอยากเอาชนะคนตัวเล็กที่อุ้มฉุดมาด้วย
- ผู้เขียน
